Úrval - 01.04.1971, Blaðsíða 112

110
ÚRVAL
nokkurra augnablika millibili allan
daginn. Eg reyndi að hugsa um eitt-
hvað, sem gæti komið mér til þess
að hugsa um eitthvað annað en
kyngingu. En ég komst að því, að
því meira sem ég reyndi slíkt, því
oftar þurfti ég að kyngja.
Ég reyndi að sannfæra sjálfan
mig um, að það er ómögulegt fyrir
mannlega veru að fremja sjálfs-
morð í svefni. En samt skynjaði ég,
að eftir því sem eymd mín og van-
líðan yxi og yrði meiri en svo, að
hægt væri að gera sér slíkt í hug-
arlund, mundi löngunin til þess að
losna við slíkar kvalir jafnvel bera
svefninn ofurliði og líkaminn mundi
ganga fram í þvottaherbergið og
taka rakblað af hillunni. ... Og ég
trúði því nægilega sterkt, að þessi
möguleiki væri fyrir hendi, til þess
að ég gekk kyrfilega frá öllum rak-
blöðum í hylkjum og lokaði þeim.
Allt þetta varð ég að þola eftir
sjö mánaða einangrun undir
ströngu eftirliti varðmanna. Og
ástand mitt fór síversnandi, eftir
því sem leið lengur á febrúarmán-
uð 1968. Þunglyndisköstin urðu sí-
fellt verri og lengri.
Er ég reyndi að sofa á næfurnar,
heyrði ég sífellt í gegnum þunna
hurðina hvert brakhljóð, er varð-
maðurinn hreyfði sig í stólnum og
hvert skrjáfhljóð í dagblaðinu, sem
hann hélt á. Ég heyrði sötrið og
kyngingarhljóðið, þegar hann saup
vatn úr málmkönnunni sinni. Ég
heyrði í honum, þegar hann geisp-
aði. Ég heyrði í honum, þegar hann
ropaði. Öll þessi hljóð sköpuðu
ákafa kvöl í huga, mér, kvöl, sem
mér var um megn að losna undan.
Og að deginum varð ég að afbera
það, að þessir sömu varðmenn
störðu óaflátanlega á mig, þegar
mér var leyft að ganga um úti í
garðinum í 40 mínútur á morgn-
ana og siðdegis. Ég horfði á gráar
hellurnar í garðinum. Ég horfði
upp í himininn. Ég horfði á töl-
urnar á jökkum varðmannanna. Ég
horfði á ekki neitt sérstakt. Ég
starði jafnvel á varðmennina á
móti til þess að sýna þeim, að ég
hefði ekki látið yfirbugast. En það
var þýðingarlaus tilraun. Augu
þeirra fylgdust alltaf með mér,
þrungin fjandsamlegri andúð og
fyrirlitningu. Og þeir sögðu ekki
orð.
Ég fór nú smám saman að missa
stjórn á mér. í útivistartíma mín-
um einn daginn skeytti ég því engu,
er varðmaðurinn gaf mér merki
um, að ég skyldi snúa aftur til klefa
míns, heldur gekk ég enn einu
sinni eftir endilöngum garðinum.
Yfirmaður varðflokksins varð ofsa-
reiður. Og mér var hegnt fyrir
óhlýðnina næsta dag. Ég fékk þá
ekki að fara út.
Er ég var að reyna að sofna
nokkrum kvöldum eftir þetta,
byrjaði varðmaðurinn, sem var á
verði fyrir utan klefahurðina, að
fægja pípumunnstykkið sitt með
sandpappír. í næturkyrrðinni jók
þetta sífellda sarghljóð taugaþenslu
mína, þar til mér fannst ég vera að
springa. Ég hafði verið ákveðinn í
að forðast nokkra árekstra við
varðmennina. En þetta sífellda sarg
hélt stöðugt áfram. Og skyndilega
missti ég alveg stjórn á mér. Ég
æddi fram að hurðinni, svipti henni