Úrval - 01.04.1971, Qupperneq 113

GÍSL í PEKING
111
upp og æpti: „Hættið þessum and-
skotans hávaða!“
Varðmaðurinn varð svo dolfallinn
af undrun, að það var sem hann
hefði orðið fyrir áfalli. Hann gal-
opnaði munninn af undrun. Eg fór
aftur upp í rúmið. Eg skalf allur
af æsingi. Næsta morgun fór fram
rannsókn á atburði þessum. Mat-
sveinninn var túlkur. En ensku-
kunnátta hans reyndist svo ófull-
nægjandi, að ég slapp við refsingu
og fékk því að fara út í garðinn
eins og venjulega.
Nú var svo komið, að allur lík-
ami minn var tekinn að hafna fæðu
og svefni. Á matmálstímum grúfði
ég mig yfir borðið með höfuðið
liggjandi fram á handleggi mér. Eg
gat ekki borðað. Ég þorði ekki að
skilgreina tilfinningar mínar ná-
kvæmlega í dagbókinni minni, þar
eð ég óttaðist, að við það að skjal-
festa þær yrðu þær að bláköldum
raunveruleikanum. En í dagbókar-
færslum þessa mánaðar getur að
líta margt í þessum dúr: „ . . .
stundum hef ég áhyggjur af því, að
ég sé að verða vitskertur . . . hug-
ur minn reikar og ég fer að hugsa
um það, hversu erfitt það sé að
þrauka þetta af . . . í morgun fann
ég til sterkrar þarfar til þess að
sjá og ræða við einhvern. ..."
Þetta ástand náði hámarki þ. 24.
febrúar, en sá dagur reyndist eiga
eftir að marka þáttaskil í þessu
efni. Þann dag skrifaði ég þetta í
dagbókina mína: „Þunglyndiskast
það, sem staðið hefur í síðustu tvo
til þrjá daga, tók á sig geigvæn-
lega mynd í morgun. Á huga minn
leituðu mjög áleitnar hugsanir um,
að ég skyldi grátbiðja verðina um
að mega fara út úr klefanum. Og
ég fann algert vonleysi grípa um
mig. Og annan daginn í röð lang-
aði mig ekki í neinn matarbita við
morgunverðinn.
Atburður sá, sem gerðist næst,
stendur mér enn ljóslifandi fyrir
hugskotssjónum. Ég baðst fyrir sem
snöggvast í algeru vonleysi og ör-
væntingu. Svo gekk ég frá matn-
um ósnertum og fór í gæruskinns-
jakkann minn og beið þess, að mér
yrði gefið merki um, að ég mætti
fara út. En svo varð snöggleg breyt-
ing á hugarástandi mínu, áður en
mér var gefið merkið. Ég tók að
bölva sjálfum mér í sand og ösku.
„Berstu, vesalingurinn þinn, berstu,
ræfill!“ Ég formælti sjálfum mér á
hinn óþverralegasta hátt og dró
hvergi af. Svo tók ég hluta af
steiktu eggi og tróð því upp í mig
gegn vilja mínum. Matur var það
síðasta, sem mig langaði í þessa
stundina. Og ég varð að troða hon-
um upp í mig og næstum ofan í
mig eins og verið væri að stoppa
upp dýr.
Svo hélt ég áfram að ögra sjálf-
um mér og hvetja mig, þegar út í
garðinn kom. Ég samdi vígorð á
grundvelli sjö mánaða einangrunar
í stofufangelsi. Vígorðið hljóðaði
svo: „Sjö mánuðir að viðbættri
ákveðni.“ Ég sagði sjálfum mér, að
það væri óbilandi ákveðni, sem
væri eini lykillinn, eina lausnin, ef
ég vildi komast hjá þeirri smán að
missa alla stjórn á mér og fá algert
taugaáfall. Ég ætlaði mér ekki að
gefast upp, heldur ætlaði ég að
þrauka þetta kvalræði af allt til