Goðasteinn - 01.03.1964, Qupperneq 24

vaðinn við hann fast niður við grasrótina. Lóðrétt berg á að
gizka rúmar tvær mannhæðir var niður á miðja hilluna. Um
annan stað var ekki að ræða, ef fá átti hald fyrir hælinn.
Ég renndi mér niður, en lömbin stukku austur í hilluna eins
langt og þau komust.
Ég fór að fikra mig í áttina, hægt og hægt, mjaka mér áfram
þumlung eftir þumlung, helzt svo liðlega, að lömbin gætu ekki
séð, að neitt á mér hreyfðist.
Syllan var slepjug og sleip og hallaði dálítið niður. Ég hafði
því vaðinn með mér, enda þótt mér væri ljóst, að lítt gæti ég
notið hans, ef ég rynni til, vegna þess hvað hann lá mikið á ská.
Þegar ég átti um það bil faðm eftir, fór ég að fara ennþá
hægar, lét aðra hendina fara útrétta á undan. Til að venja lömbin
við þessa breytingu, staðnæmdist'ég alveg stundarkorn.
Annað lambið var sýnilega styggara, var ókyrrt og hvimaði með
augunum í leit að undankomuleið. En það var engin önnur leið.
Hillan endaði í sléttu bergi og svo beljaði áin kolmórauð fyrir
neðan. Ég krafsaði niður í gamalt fýlahreiður með hægri hend-
inni til að ná einhverri handfestu, en með hinni greip ég snöggt
í hálsinn á lambinu, sem nær var. Það tók viðbragð, spyrnti fast
í, tókst á loft, svo ég átti fullt í fangi með að halda mér. Ég
sætti færi, þegar það kyrrðist, og skellti því á bakið. Svo fór ég
að mjakast með það aftur á bak, þumlung í senn og loks var
komin niðurstaða á vaðinn. Þá batt ég lambið fast í kaðalinn, fór
sjálfur upp eftir honum og dró lambið því næst upp til mín og
sleppti því þar.
Jæja, vel hafði þetta tekizt, hugsaði ég, Þokkalegt, ef ég hefði
hætt við.
Ég renndi mér niður í snatri, því að lambið sem eftir var,
æddi nú aftur og fram um sylluna. Ég stillti svo til að hafa það
sömu megin og áður.
Svo hófst sama sagan með smá tilbrigðum. Ég dró með mér
vaðinn eins og áður og handsamaði lambið um síðir. Lét það
hálfu verr en hitt. Þegar ég hafði mjakað mér vel hálfa leið
afturábak, lak af mér svitinn í stríðum straumum, enda of klædd-
ur til þess arna í regnúlpu.
22
Goðasteinn