Goðasteinn - 01.03.1964, Qupperneq 35

son (1799-1848). Jón fékk Landþing 1836 og þjónaði þeim í 10 ár,
en fluttist þá að Felli í Mýrdal og drukknaði í Þverá 4. júní 1848.
Kona Jóns var Oddný Ingvarsdóttir frá Skarði á Landi (sjá Óskar
Einarsson: Staðarbræður og Skarðssystur, Rvík. 1953).
Frú Pfeiffner hafði farið á ferju yfir Þjórsá, en sundlagt hest-
ana. Það vill svo vel til, að séra Jón messar á Stóruvöllum þenn-
an dag, og frúin var viðstödd guðsþjónustuna. Um þetta skrifar
frúin á þessa leið: „Hér var mikill samsöfnuður manna og hesta.
Þetta var á sunnudegi, og þar sem veður hafði verið bjart og
fagurt um morguninn, hafði messan í fallegri kirkjunni verið fjöl-
sótt. Að messunni lokinni sá ég eftirminnilega sjón. Fólkið
streymdi út úr kirkjunni (ég taldi 96, sem er óvenjulegt fjölmenni
á Islandi) og dreifðist í smáhópa, þar sem það stóð hlægjandi og
skrafandi. Og ekki gleymdist mönnum heldur að væta á sér
kverkarnar með brennivíni, sem þeir höfðu vitaskuld á reiðum
höndum. Síðan voru hestarnir sóttir og kveðjurnar hófust. Koss-
um rigndi niður í öllum áttum, eins og ræflarnir byggjust ekki
við að sjást framar. Um allt Island er það almennur siður að
heilsast og kveðjast með rembingskossi - siður, sem útlendingi
geðjast ekki meira en svo að, láti hann eftir sér að horfa á
óhrein og viðbjóðsleg andlitin, tóbaksnefin á gamla fólkinu og
vanhirðuna á krökkunum. En um allt þetta kærir íslendingurinn
sig kollóttan. I þetta skipti kyssti hvert einasta sóknarbarn prest-
inn, og hann faðmaði þau að sér í staðinn. Þá kysstu þau hann
í annað sinn, án tillits til kynferðis eða þjóðfélagsstöðu. Og ég
varð meira en lítið undrandi, er ég sá fylgdarmann minn, sem
aðeins var óbreyttur almúgamaður, heilsa sex sýslumannsdætrum
og konum og börnum prestanna eða sjálfum sýslumanninum og
fleirum og fleirum á þennan hátt og komst að raun um, að kveðj-
um hans var tekið. Sinn er siður í landi hverju.“ (Sýslumaðurinn
gæti hafa verið Magnús Stephensen í Vatnsdal í heimsókn hjá séra
Jóni. Dætur hans gátu hafa verið þarna sex, en þá hefur sú yngsta
verið aðeins jja ára).
Þá er Oddur tók við búi var árferði fremur gott og hélzt svo
til 1852. Þá voru grasár allgóð og nýting, lökustu árin máttu
kallast meðalár. Árið 1845 var sérstök árgæzka, og 1847 var vetur
Goðasteinn
33