Goðasteinn - 01.09.1969, Blaðsíða 62

þckktu ekki, og fóru að tyggja hana. Þeir spýttu út úr sér vökv-
anum, sem kom í munninn, nema Jónas. Hann veiktist svo af
honum, að hann dó. Förin til nýja heimsins varð honum því eng-
in heillaför.
Daníel
Um og eftir miðja 19. öld bjuggu á Kotunum þessir búendur:
Daníel Guðnason frá Arnarhóli á austurjörðinni, Arnoddur Magn-
ússon á vesturpartinum og Snorri Grímsson í Skipagerði, í Mið-
koti maður Þorkell að nafni, en hans verður hér að engu getið,
nema því, að hann tyrfði baðstofuna á hverju ári með nýju torfi,
svo hún lak aldrei hvurju scm rigndi.
Daníel byrjaði búskap á Snotru í Austur-Landeyjum og for-
mennsku á áraskipum ungur að aldri. Ég sé það í öðru hefti
Skruddu Ragnars Ásgeirssonar, að árið 1833 er Daníel talinn til
heimilis á Snotru og formaður þá í Vestmannaeyjum og talinn með
aflasælli formönnum af landskipum til að gera, og um hann var
þessi vísa gerð, sem mér skilst að eigi að vera formannsvísa:
Daníel þrengir örbyrgð engi,
afladrengur hafs um ból,
er hjá mengi í góðu gengi,
Guðna’ afsprengi’á Arnarhól.
Daníel var um það bil meðalmaður á hæð en liðlega vaxinn,
skjótráður og afburða snarmenni, einnig handtakagóður og fyrir-
skipanir allar ákveðnar og vel viðeigandi í hvert skipti. En orð
fór af því, hversu hann var harðlyndur við menn sína. Svo vildi
til, einu sinni í lcndingu við sandinn, að kollubandsmaðurinn datt
í flæðarmálinu og dróst út fyrir skipið, en fyrr en nokkurn varði,
var Daníel kominn upp í sandinn. Þar tók hann kollubandið, dró
manninn að sér, því hann hafði ekki misst af bandinu, en þegar
maðurinn hafði komið fyrir sig fótunum, sló Daníel hann utan-
60
Goðasteinn