Goðasteinn - 01.09.1969, Blaðsíða 79

Ágiíst H. Bjarnason:
Stúfa eða púkabit
„Ems og maður þekkir konuna af úditinu, þekkir maður lækninga-
meðölin. Eins cg guð hefur búið til alla sjúkdóma, hefur hann
cinnig búið til lyf gegn þeim. Þau er að finna hvarvetna í ríki
náttúrunnar, því að allur heimurinn er citt apótek, og guð er
æðstur allra apótekara.“
Sá maður, er þannig skrifaði, var svissneskur læknir, sem kallaði
sig Paraceisus. Rétta nafn hans var Philippus Aureolus Thco-
phrastus Bombastus von Hohenhcim, og lifði hann á árunum
1490 til 1541. Hann var vel þekktur læknir, ferðaðist víða um
heim, og sjálfur segir hann frá því, að hann hafi verið í Stokk-
hólmi og Danmörku. Um skeið var hann fyrirlesari við þýzkan
háskóla cn var látinn fara þaðan, vegna þess að skoðanir hans
á lækningaaðferðum stönguðust mjög á við hugmyndir annarra
lækna. Auk margra plöntutegunda notaði hann mörg efni önnur
við lækningar sínar og má þar nefna brennistein, járn, blý, kvika-
silfur og arsenik. Sem áður er sagt kallaði hann sig Paracelsus,
scm þýðir: „jafn góður og Celsus,“ en Celsus var mjög kunnur
hómópati á dögum Krists.
Þrátt fyrir að samstarfsmenn Paracelsusar viðurkenndu ekki
hugmyndir hans um lækningaplöntur, gætti áhrifa hans mörg
hundruð ár eftir hans dag. í stuttu máli var skoðun hans sú,
að eftir útliti plantna mætti ráða lækningamátt þeirra. Við hjarta-
sjúkdómum skyldu menn nota hjartalaga blöð, og hefðu menn
hlotið sár af örvaroddum eða spjótum, voru örlaga og spjótlaga
blöð bezta lækningin.
Paracelsus var ekki upphafsmaður þessara hugmynda. En hann
Goðaste'mn
77