Úrval - 01.03.1978, Síða 66

64
ÚRVAL
Ég hef alltaf vitað hvernig þú lítur
út. En þú hefur aldrei séð mig. Það
gæti orðið þér áfall.” Ég svaraði:
,,Það skiptir engu hvernig þú lítur
út.”
Það hafði aldrei fyrr hvarflað að
mér hvernig mér kynni að falla útlit
fólks. Núna, þegar umbúðirnar
höfðu verið teknar af mér í síðasta
sinn, sat ég á rúmstokknum og reyndi
Lað ímynda mér hvernig andlit Dons
væri. En það var árangurslaust. Svo
heyrði ég fótatak. Ég hugsaði:
Drottinn minn, nú kemur það — og
leit upp. Eg sá ókunnan mann koma í
áttina til mín, sólbrúnan og
glæsilegri en ég hefði getað ímyndað
mér. „Halló, blóm,” sagði þessi
ókunni maður og ég brosti út undir
eyru.
Grænn heimur
Við fórum út úr spítalanum — og
það var eins og að verða fyrir raflosti
fyrsta ljóssins aftur. Handan við
ljómann sem næstur okkur var sá ég
græna víðáttu. „Hvað er þetta?”
,, Hvað, þ etta er gras, auðvitað. ’ ’
Auðvitað. En ég varð að beygja
mig og snerta það til að sannfærast.
Svo hleypti Don Emmu út úr bílnum
og hún kom þjótandi til mín. Ég sá
sólina glitra á feld hennar og að hún
dillaði skottinu svo hún lék öll á
iði.„Ö, Don,” hrópaði ég. „Er hún
ekki falleg!” Allir höfðu sagt mér að
hún væri brún, en enginn hafði
minnst á að hún væri í hundrað brún-
um litbrigðum.
Svo settumst við inn í bílinn og
ókum heim. Ég gekk inn í
setustofuna, — setustofuna mína.
Hún var miklu fallegri en ég hafði
ímyndað mér. Ég sá þykkt, rautt gólf-
teppið og glitrandi beislismél og
ístöð, sem ég hafði pússað í hverri
viku, þótt ég sæi þau ekki.
Svo, þegar Don var farinn aftur í
vinnuna, gerði ég nokkuð sem ég
hafði geymt til þeirrar stundar að ég
væri alein. Ég herti upp hugann og
stillti mér upp fyrir framan
baðherbergisspegilinn. Ég sá
gjörókunnuga manneskju. Ég reyndi
að mynda mér skoðun um myndina í
speglinum — sjálfa mig. Hárið var
ekki slæmt, minnti á litinn á Emmu.
En nefíð var áfall. Það var eins og á
trúði og allsráðndi í miðju and-
litinu. Mér varð þungt í skapi, og
það leið langur tími þangað til ég lét
sannfærast um að nefið á mér væri
ekkert afbrigðilegt.
Það var líka áfall að fara út. Þegar
ég fór út í fyrsta sinn, ákvað ég að
setja beltið á Emmu og láta hana
leiða mig. En um leið og við vorum
komnar af stað, fannst mér allt í einu
að gangstéttin þyti undir mig,
girðingarnar kæmu á æsihraða á móti
okkur og trén kæmu æðandi eins og
þau ætluðu að fella okkur. Ég vissi að
þetta var vitleysa. Ég vissi, að það var
ég sem hreyfðist — hvorki trén né
gangstéttin. En þetta var svo óvænt
og taugatrekkjandi að ég varð að segja
Emmu að stansa. Eftir margar
tilraunir lokaði ég augunum og lét