Úrval - 01.03.1978, Qupperneq 101

LANDIÐ FORDÆMDA
99
af stað niður í hrönglaðan ísdalinn.
Fram undan voru margir dagar sker-
andi birtu og snjókomu og undir fæti
voru huldar hættur jökulsprungna og
ósýnilegra þverhnípa.
Klukkan 8 haíði hann gengið í sex
klukkustundir og komist 9 kíló-
metra. Þegar hann fór úr stígvélum
og sokkum brá honum aftur í brún.
Fætur hans voru skelfilega á sig
komnir. Hann skrifaði í dagbókina
sína:
, .Fætur mínir eru verri en nokkru
sinni fyrr — og þetta er sárt. Útlitið er
dökkt — en ég SKAL komast af. ’ ’
Seint um nóttina gerði rok sem
batt enda á vonir hans um að komast
snemma af stað, og vindurinn hélt
honum kyrrum fram yfir hádegi. Loks
lægði, en sólbráðin var þá svo mikil,
að það var eins og að vaða aur að
brjótast áfram í snjónum. Mawson
gafst upp eftir sex stundir og átta
kílómetra.
Þegar hann vaknaði næst, var
morgunn og það var skýjað. Um leið
og hann vaknaði, gerði hann sér
átakanlega ljóst, að nú átti hann að
vera kominn til aðalstöðvanna. Það
var 15. janúar, en það var sá dagur
sem þeir höfðu komið sér saman um
að skyldi vera hinn síðasti dagur á
þessum slóðum. Þennan dag átti
Aurora að daga upp akkerin og sigla
út flóanna á leið heim til Ástralíu.
Samviska hans og áhyggjur knúðu
hann áfram. Hann var foringinn,
upphafsmaðurinn og fararstjóri þessa
leiðangurs. Hann hafði flutt þetta
einvalalið til þessa skelfilega lands....
góði guð! Láttu þá alla komast heim
aftur heilu og höldnu. Hann tók
saman föggur sínar og reyndi að
brjótast áfram í krapinu. En færðin
og stormurinn komu honum til að
gefast upp eftir hálfan annan kíló-
meter, innan um snævi þaktar
spmngur. En hann lagði aftur upp
klukkan fimm um morguninn. Það
var þungbúið og loftið fúllt af snjó.
Hann spennti á sig dráttartaugarnar