Úrval - 01.04.1978, Síða 58

URVAL
56
kílóa elgs, brjóst hans hafði fengið
slæma stungu af horni reiðs dádýrs.
Síðar er þau komu fram á dálitla
brún, tóku úlfarnir eftir stómm hópi
dádýra, sem lá í runnunum. Þegar
úlfarnir vom komnir langleiðina, risu
dýrin upp og hlupu — nema einn
gamall tarfur sem hikaði. Seinlæti
hans sagði úlfunum að hann væri las-
inn og þreyttur, og hópurinn um-
kringdi hann fljótt. Endalokin vom
snögg en æðisgengin, og úlfarnir
héldu veislu.
Hin tignarlega hyrnda ugla, sem er
frábær næturveiðari, vissi að snjórinn
gaf skjól mörgum þeim smádýmm
sem hún var vön að éta. Hún leitaði
þeirra við rætur trjánna, þar sem
vindurinn og snjórinn höfðu þyrlað
snjónum til svo sólin bræddi hann
fljótt. Mýs ieituðu þangað, til að ná
sér í fræ og strá, á hæla þeirra komu
snjáldurmýs og hreysikettir til að éta
þær.
Um miðjan janúar kom fyrsta af-
takaveður vetrarins. Uglan gat ekki
veitt og hélt til í þykku barri sígræns
trés. Þegar veðrinu slotaði á fjórða
degi kom hópur dýra fram úr fylgsn-
um sínum i fæðuleit. Máttfarin uglan
— vængjahafið 1,5 metrar — flýtti
sér niður á jörð til að ná sér í æti.
Fljótlega náði hún sínum fyrri styrk.
Fyrir roskna moskusrottu þýddi
snjór og ís einangmn og vernd gegn
haukum og uglum, og hélt hinum
hræðilega mink í hæfilegri fjarlægð.
Það sem moskusrottan varð að
gæta að varð að of þykkur ís settist
ekki að inngöngunum tveimur sem
hún hafði á heimili sínu
(greni gert úr stráum og leir á mýr-
lendum stað við vatnsbakka, sem
hafði tvo útganga neðan vatnsborðs)
og lítið eins herbergis matarbúr,
hundrað metra í burtu, þar sem hún
át vatnagróður sem hún safnaði sam-
an á árbotninum. Ef ísinn varð of
þykkur gat moskusrottan ekki komist
í gegnum hann og þá vom dagar
hennar taldir. Kafsundið sem hún
varð að iðka til að safna saman hefði
VILLTDÝR ÍVETRARRÍKI
57
verið auðvelt verk ef hún hefði ekki
verið búin að fá gikt í lendina.
Um miðjan janúar var ísinn orðinn
meir en tveggja feta þykkur. Þegar
verkirnir í lendinni versnuðu, fór
moskusrottan færri ferðir til matar-
búrsins og einn daginn þegar sérlega
kalt var, gat hún ekki brotið ísinn frá
holunni sem vom útidyrnar hennar.
Nú,þegar hún komst ekki til að éta og
komst ekki til að safna gróðri sem var
í kringum búrið, varð hún að treysta á
takmarkað magn róta og stráa sem
hún hafði í grenndinni og gat synt
eftir. Þetta gekk fljótt til þurrðar og
til að forðast algert hungur fór hún að
éta innan úr gróðurhúsinu sínu. Og
þar sem af henni var dregið lét hún
frjósa fyrir annan innganginn á
tveggja herbergja húsinu.
Kuldinn og hungrið vom þægilega
slævandi. Það eina sem hún vildi gera
var að sofa. Hún var rétt búin að loka
augunum þegar minkurinn réðist
inn. En þar sem annar útgangurinn
var lokaður var hún 1 gildru. Hún