Úrval - 01.04.1978, Blaðsíða 60

58
URVAt
gerði hreystilega tilraun til að verja
sig, en beið lægri hlut.
Þegar minkurinn yfirgaf hýði
moskusrottunnar hélt hann yfir vatn-
ið. Fölur hálfmáni skein gegnum
skýjaslæður og gaf litla birtu. Skyndi-
lega fann minkurinn hárbeittar klær
læsast í síðuna og hálsinn, hann vatt
upp á sig til að verja sig. Stór hyrnd
ugla hafði ráðist á hann, aftan frá.
Óður minkurinn ólmaðist, vælandi
af bræði, eins og knippi af stálfjöðr-
um. Uglan missti takið á hálsi hans
og hvæsandi og skyrpandi sökkti
hann umsvifalaust, löngum beittum,
tönnunum í fót fuglsins. Uglan
reyndi að losa takið á þessu óða kvik-
indi, en tókst ekki. Svo læstist klóin
djúpt í hjarta minksins.
Sigur vængjaða dýrsins var dýr-
keyptur, fóturinn var óvirkur. Með
erfiðismunum gat uglan lyft sér upp
og var reikul á fluginu. Hún skildi
minkinn eftir í blóðslettóttum snjón-
um — hræ sem yrði étið af smádýr-
um, mörgum sömu tegunda og hann
hafði ofsótt.
Gagnstætt innilokuninni sem vet-
urinn færði moskusrottunni, múr-
meldýrinu og íkornanum, hlaut kan-
ínan nýtt frelsi. Sex mánaða gömul
kanína, sem hafði varla komið út úr
heimaholunni sinni, gat nú hoppað
yfir ísi þakið landið til staða sem ekki
var hægt að komast að landleiðina.
Aðalhætta hennar var grábrúnn pels-
inn, sem var áberandi móti hvítu
landslaginu.
Þegar óveðrið skall á um miðjan
janúar, faldi kanfnan sig í þrjá sólar-
hringa undir þykkum lurk af dröfn-
óttum elriviði. Þegar veðrið að lokum
lægði, skreiddist hún út úr fylgsninu
með eitt takmark í huga: að seðja
hungrið. Sér til léttis fann hún að
matur var innan seilingar: þar sem
snjórinn hafði hækkað yfirborðið svo
hún náði í greinar og ber, sem höfðu
annars verið ofan seilingar.
í lok janúar var kanínan í góðum
holdum. Hún mátti teijast líkleg til
að komast af. Einn af hverjum sex
kanínuungum sem fæðst höfðu sum-
arið áður lifðu enn. Hún yrði að vera
heppin ef hún ætlaði að eignast af-
komendur — fengitíminn var meira
en tvo mánuði undan.
Dag nokkurn í febrúar, án þess að
fá nokkurt ráðrúm, fann hún til sker-
andi sársauka í bakinu þegar klær
uglunnar læstust í það. Hún barðist
um eins og hún gat. Annar fótur ugl-
unnar hélt henni, hinn virtist skadd-
aður og gagnslaus — ef klær beggja
fóta hefðu þrengt sér í hana hefði
hún verið vonlaus. Þá kom úlfur þjót-
andi að þeim. Uglan slakaði á takinu
sem hún hafði á fórnarlambinu og
kanínan reif sig lausa.
Síðasta góða veiðin sem úlfahópur-
inn hafði komist í var gamla, þreytta
dádýrið. Krafan um fæðuöflun var
mest hjá ungu hvolpunum sem hþfðu
gífurlega matarlyst. Úlfsungi gekk
upp á smáhæð og stirðnaði upp þegar
hann sá kanínu koma í áttina til hans.
Meðan hann beið eftir bráðinni sem