Úrval - 01.04.1978, Síða 81

DREPIDINAFNITRÚAR
79
Þau höfðu aðeins gengið stuttan
spöl, þegar þau tóku eftir dökkbrún-
um sendiferðabíl, sem stóð við gang-
stéttina skammt fyrir framan þau.
Tveir ungir svertingjar — annar
krúnurakaður — hölluðu sér upp að
honum. Þriðji maðurinn var inni í
bílnum. Þegar hjónin nálguðust,
rétti sá sem inni sat þeim krúnu-
rakaða skammbyssu. Sá hélt henni
fyrir aftan bak. Þegar hjónin komu að
bíinum, gekk sá krúnurakaði í veg
fyrir þau.
,,Þið skuluð ekki stofna til
vandræð,” sagði hann við Richard
Hague. „Farið bara rólega inn í
bílinn.”
Quitu brá illa við, og hún tók til
fótanna, sömu 'Íeið og hún hafði
komið.
,,Það eins gott fyrir þig að snúa
við,” kallaði sásköllótti á eftir henni.
Annars drep ég hann. Mér er alvara.”
, Hún hlýddi. Einhver opnaði
hliðardyrnar á sendibíinum að aftan,
og hjónunum var fleygt inn. Hendur
Quitu voru bundnar á bak aftur og
hún látin liggja með andlitið í
bílgólfinu. Við hliðina á henni var
maðurinn hennar sleginn í rot.
Bíllinn tók að hreyfast. Eftir
nokkurn akstur var numið staðar á
auðu svæði hjá aðalveginum. Dyrnar
voru opnaðar og Quitu Hague fleygt
út. Andartaki seinna þaut í þungri
skógarsveðju sem næstum skildi
höfuð hennar frá bolnum. Böðullinn
hikaði aðeins, en beygði sig svo tii
þess að taka af henni giftingar-
hringinn. Um leið komu leifturljós
myndavélar frá bíl, sem rétt í þessu
hafði komið og numið staðar uppi á
veginum.
Um ellefuleytið þetta kvöld,
hringdi maður nokkur í lögregluna í
San Fransisco. Hann hafði verið á ferð
í bíl sínum, er slasaður maður
stöðvaði hann og sagði að sér hefði
verið rænt. Hann sagðist hafa verið
skilinn eftir deyjandi. Konan hans var
horfin.
Richard Hague hafði verið barinn
til óbóta og stunginn mörgum hnífs-
stungum. Einhvern veginn hélt hann
samt lífi. Skýrsla hans var skiljanlega
einkar óljós, en samt tókst lögregl-
unni að fínna staðinn, þar sem at-
burðirnir gerðust, eftir lýsingu hans.
Þetta varí yfírgefnu járnbrautarporti í
Portretohverfinu. Þar fundu
lögreglumennirnir Quitu Hague
liggjandi þvers yfir ryðgað járn-
brautarspor. Hún var þannig leikin
að jafnvei þeir harðsvíruðustu í hópi
lögreglunnar fölnuðu og urðu að líta
undan til að jafna sig.
Það sem lifði nætur leitaði
lögreglan í flóðljósum að einhverju,
sem gæti komið henni á sporið, og
áfram næsta dag. Richard Hague var
eina vitnið, og hann varð
meðvitundarlaus á leiðinni að járn-
brautarportinu. Lýsing hans á árásar-
mönnunum var harla óglögg, það
voru sjálfsagt þúsundir ungra svert-
ingja í San Fransisco sem lýsing hans
gat átt við.