Úrval - 01.04.1978, Blaðsíða 125

BROTÚR ÁSTARBRÉFUM
123
að hugsa, ég verða að opna sjálfan
mig annars myndu aðrir gera það fyrir
mig. Maður nokkur spurði mig í
morgun: ,,Hvað er að frétta frá Lissa-
bon?” og ég svaraði, ,,Hún er fram-
úrskarandi falleg.” Annar vildi vita
hvenær ég hafði síðast komið til
Hampton Court og ég svaraði, ,,Það
verður á þriðjudaginn. Má ég að
minnsta kosti kyssa hönd þína áður
en það verður.””
Franska leikkonan Sarah Bernhardt
skrifaði svo til góðs vinar síns, leik-
ritaskáldsins Victorien Sardou, um
1880. „Dásamlegi drengur, Hvar
ertu í kvöld? Bréfið þitt kom aðeins
fyrir klukkustund — andstyggðar
klukkustund — sem ég hafði vonast
til að þú dveldir hjá mér hérna. ’ ’
Zelda Sayre skrifaði þannig til
skáldsins F. Scott Fitzgerald árið
1919, en hann varð stðar eiginmaður
hennar: „Scott — það er ekkert í
heiminum sem ég vildi eiga nema þú
og þína dásamlegu ást. — efnislegir
hlutir eru ekkert. Eg vildi gera hvað
sem væri til að eiga hjarta þitt — mig
langar ekki til að lifa — fyrst vil ég
elska og lifa svo lífinu eins og verkast
vill. Heldurðu ekki að ég hafí verið
gerð fyrir þig? Mér fínnst eins og þú
hafír pantað mig og ég hafí verið gerð
handa þér.”
Rithöfundurinn Dorothy Thomp-
son skrifaði þannig til sagnaskáldsins
Sinclair Lewis, sem hafði farið fram á
skilnað við hana árið 1941. ,,Ég hef
aldrei verið fær um að hafna hjóna-
bandi okkar, ekki einu sinni með
sjálfri mér. Nú viltu gera það opin-
berlega. En ég get það ekki. Það
myndi ekki gera mig frjálsa. Ég mun
lifa með þérí einum skilningi til ævi-
loka. Daglega lifi ég enn i þeirri
heimskulegu trú að dyrnar muni opn-
ast og þú komir aftur — eins og þegar
þú komst frá Bermuda.”
Þannig hljóðaði bréf Benjamíns
Franklins til Madame Brillon, sem
hann hitti tParís þegar hann varásjö-
tugsaldri en hún var milli tvítugs og
þrítugs, um 1779: ,,Kæra vinkona,
hvílíkur munur á okkur tveim! Þú
finnur óteljandi galla á mér, á meðan
ég sé aðeins einn á þér en kannski er
það bara gleraugunum mínum að
kenna). Ég á við þessa ágirnd að vilja
einoka alla elsku mína og alls ekki
leyfa mér að sýna hana yndislegum
konum þjóðar þinnar. Heldurðu að
elska mín geti ekki deilst án þess að
minnka? Hljómarnir frá píanóinu
sem hendur þínar framleiða geta glatt
20 manneskjur samtfmis án þess að
minnka ánægjuna fyrir mér, en af
þeirri ástæðu gæti ég haldið því fram
að engin eyru nema mín mættu
heillast afþessum yndislegu tónum.”
Breska leikkonan ]ill Furse sendi
eiginmanni sínum skáldinu Laurenice
Whistler, sem hún var fjarri mest all-
an tíma síðari heimsstyrjaldannnar,
svohljóðandi línur árið 1944: „Þegar