Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 20

18
ÚRVAL
spenningi. Eins og ósjálfrátt greip ég
bein með klunnalegri hreyfíngu og
hristi það milli tanna, sem höfðu þó
ekki alveg gleymt upprunalegum
tilgangi sínum. Við veltumst um eina
alsælustund. Við vorum sakleysið
sjálft innan um beinin, bornir af
eggjum, bornir í greni, loks bornir í
mannlegu gerfi til að verða kuldalega
fjarlægir.
En ég hafði orðið vitni að
kraftaverki. Ég hafði séð alheiminn
eins og hann byrjar fyrir öllum
hlutum. Þetta var í rauninni
alheimur barnsins, lítill og brosandi
alheimur. Ég velti yrðlingnum á
bakið og hljóp, bókstaflega hljóp,
upp á næsta kamb. Sólin var risin til
hálfs úr sæ og heimurinn var að verða
eðlilegur. Fullorðnu refirnir hlutu að
vera á leiðinni heim.
Spölkorni lengra mætti ég einum
þeirra uppi á sandkambi; hann hélt
höfðinu hátt og var varkár í fasi, þótt
hann gætti þess að líta ekki til mín.
Við mættumst, sinn á hvorri leið, en
augu okkar mættust ekki.
En þokan hafði vitjað mín, og tvö
sperrt og sólböðuð eyru að morgni.
Þetta var lítið kraftaverk, eins og
mikilsverðir atburðir gerast. En eina
andrá hafði ég ráðið alheimnum,
aðeins með því að sitja á hækjum mér
framan við refagreni og velta mér um
með kjúklingsbein milli tannanna.
★