Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 89

,,ÉG FER EKKl FRÁ ÞÉR, EMMA ”
87
sínu, þegar hann heyrði ærandi dyn.
Hann flýtti sér út — rétt í tæka tíð til
að sjá afturspaðana á þyrlu hverfa
fyrir klettahorn. En mennirnir þrír í
þyrlunni höfðu séð hreyfingu og
sneru við — annars voru þeir á leið til
að líta eftir drengjabúðunum við
enda vegarins — og trúðu varla
sínum eigin augum. En það var ekki
um að villast, hvíthærður maður í
rauðköflóttri skyrtu veifaði þeim.
Þótt svigrúmið væri ekki mikið —
þyrluspaðarnir voru innan við tvo
metra frá klettaveggnum — lenti Bob
Wasik flugmaður þyrlunni á veginum
og ruggaði henni þar þangað til
honum þótti hún sitja almennilega.
Mennirnir þrír voru komnir út og
lagðir af stað gegnum votan snjótinn í
átt; til gamla mannsins meðan
spaðarnir voru enn að snúast. John
Bethell varð fyrstur til hans og sló um
hann hendleggjunum í kröftugu
faðmlagi.
,,Þið eruð englar af himnum,”
sagði Larry Shannon mjóróma. Svo
brast hann í grát, í fyrsta sinn síðan
32 daga einangrunin hófst.
EMMA SHANNON VAR jarðsett í
Modesto nokkrum dögum síðar. A
páskadag hélt Larry á ný þangað sem
húsbíllinn stóð ásamt eiginmanni
sonardóttur sinnar og vini hans. Þeir
skiptu um hjöruliðinn og ungu
mennirnir störðu með æsingi og
aðdáun á Larry fikra bílnum fyrir nefið
á skriðunni, snúa við og koma til
baka. Þótt hann hafði !ést um 8 kíló
var hann vel á sig kominn að öðru
leyti. Lífsþorsti hans hafði ekki rénað,
og ekki leið á löngu áður en hann
tilkynnti að hann ætlaði að aka sjálfur
heim til Grand Rapids.
Bob McAdams, þriðji maðurinn í
hópi þeirra sem björguðu honum,
dró sögu hans saman í fá orð: ,,Larry
Shannon er dæmi um óbugandi
mann. Hann hefði aldrei gefist
upp.”
,,Andi mömmu kom líka við
sögu,” bætti Patti Sparr við. ,,Ef
pabbi hefði reynt að ganga til
byggða, hefði hann orðið úti. Svo
rnamma hafði vit fyrir honum,
jafnvel í dauðanum. Hún bjargaði lífi
hans, af því hann vildi ekki fara frá
henni.” ★
Unglingsstúlka, dóttir vinkonu minnar, þurfti að ferðast flugleiðis.
Hún leit í flýti á tilvonandi sessunaut sinn. Með samblandi af
spenningi og feimni velti hún því fyrir sér hvort það væri í raun og
veru Bing Crosby. Þó hana langaði til að horfa nánar á hann kom hún
sér ekki til þess, en reyndi að gjóa augunum á hann í laumi.
Sessunautur hennar sem hafði skemmt sér vel hallaði sér að henni
og sagði með sinni djúpu baritonrödd, eins og afsakandi: ,,Það er nú
svo, að allir verða að vera einhversstaðar.” -R.O.