Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 71

þykka múrana, sem lágu utan um
borgina.
Á þessu flugi sáum við að það var
óðs manns æði að fara landveg að
þessum rústum. Okkur langaði ekki
að skreyta óbyggðirnar með
hvítnandi beinum okkar. Engu að
síður ákváðum við að verða fyrst
nútímafólkið, sem heimsækti
Borgina Týndu.
„Þetta er nú raunar alls ekki svo
fáránlegt,” sagði ég við Danielle
þegar við héldum frá Maun og
beindum Landróvernum í átt til
óbyggðanna þennan ágústdag 1976.
En við vissum bæði, að ýmsar hættur
biðu okkar á þessari rúmlega 300
kílómetra leið yfir auðnir Botsúana.
Frá því að við komum til skógar-
svæðisins eftir dags ferð, var engin
slóð og útilokað að nokkuð faratæki
yrði til að hjálpa okkur ef eitthvað
kæmi fyrir. En það var engan bilbug á
Danielle að finna, þegar hún
klöngraðist upp á Landróverinn.
Þaðan átti hún auðveldara með að
koma auga á grjót, trjástúfa og gjótur
framundan og leiðbeina mér með því
að banka í þakið. Eg valdi áberandi
tré úti við sjónarrönd og miðaði það
út með áttavitanum, og síðan lögðum
við af stað yfir þetta þurra, einmana-
lega land hita og heillandi fegurðar.
Það var næstum komið hádegi,
þegar við komumst allt í einu út úr
skóginum út á víða, lárétta sléttu með
L