Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 107

SPORREKJANDINN
105
röktum slóðir annars fólks. Við
röktum slóðir dýra, bíla, snigla. Áður
fyrr urðum við að takmarka fcrðalög
okkar við það, scm við gátum
örugglega munað af leið okkar. En
þegar við höfðum lært að rekja slóð
okkar, gátum við alltaf rakið hana til
baka, og ár eftir ár lengdist sú vega-
lengd, sem við gátum farið án þess að
stofnaokkurí voða.
Þegar við urðum 16 ára, var enginn
sá staður til 1 Pine Barrens þar sem ég
gat villst og týnst. Við vorum stöðugt
lengur og lengur að heiman, eftir því
sem foreldrar okkar vöndust því að
við lægjum öllum lausum stundum 1
náttúruskoðun. Við ræktum skóla-
gönguna að mestu leyti, nema hvað
við mættum jafnaðarlega of seint
og fórum of langt út af skólalóðinni.
Við lærðum að rekja spor og laumast,
við lærðum að lifa 1 óbyggðunum og
af þeim lærðum við að lifa. Við
þroskuðumst í skóginum og fundum
að við vorum lifandi. Úlfur gamli
Sem Læðist leiðbeindi okkur.
SKÓLINN NEYDDI OKKUR til
að veita stöðuga athygli, en Úlfur
Sem Læðist kenndi okkur að veita
athygli í skorpum — breyta sífellt frá
smáatriðunum yfir til alls umhverfis-
ins, frá slóðinni yfir í allt munstur
skógarins. Því meira sem okkur
lærðist að láta athyglina reika og
hvílast við það sem hendi var nær,
nógu þétt til að greina breytingar á
munstrinu, því athugulli urðum við.
En ég hafði eindregna
tilhneygingu til að einbeita mér, að
útiloka allt annað og beina allri
minni athygli að slóðinni með
hausinn undir mér eins og blóðhund-
ur sem þefar af jörðinni.
Eini sinni kom Úlfur Sem Læðist
inn í skóginn og sagði: ,,Fylgdu”.
Svo hélt hann niður eftir veginum og
skildi eftir góða, skýra og augljósa
slóð handa mér að fylgja. Hún var svo
augljós að ég grannskoðaði hvert spor
um leið og ég gekk, og leitaði að
einhverju óvenjulega — ég vissi ekki
hverju.
Slóðin lá fyrir beygju og síðan upp
stíg til vinstri. Ég fylgdi henni skref
fyrir skref og skoðaði hana af mikilli
athygli, og sporin urðu eitthvað
skrýtin, þótt ég gerði mér ekki grein
fyrir 1 hverju það fólst. Svo hurfu
þau einfaldlega. Ég rétti úr mér og
leit ofan eftir auðum stígnum. Mér
fannst eitthvað vera fyrir aftan mig og
leit um öxl, en Úlfur Sem Læðist
skaust á hækjum sér fram fyrir mig og
ég sá hann ekki. Hann gat komist
alveg upp að manni og samt verið
ósýnilegur.
Loks rak hann upp hlátur. Ég trúði
því ekki að hann væri þarna.
„Hvernig fórstu að þessu?” spurði
ég. Ég varð að bíða þangað til að
hann hætti að hlæja. Svo gekk hann
aftur á bak eftir slóðinni sinni — án
þess að líta um öxl — og þegar hann
kom niður á veginn, voru engin spor
eftir hann önnur en þau sem lágu inn
I skóginn. Hann hafði stigið