Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 3

1
2. hefti
38. ár
Urval
Febrúar
1979
Nú er kominn febrúar og allir þeir sem ekki geta skákað í einhverju ákveðnu
skjóli löngu búnir að skila skattskýrslunum sínum. Síðan getum við gleymt
þeim þar til öxin fellur í fegurð sumarsins.
En fegurð vetrarins er það, sem ennþá gildir. Febrúar hefur oft átt það til að
sýna okkur virkilega hvað íslenskur vetur er, en í gegnum alla hans hörku má
þó alltaf greina að sólin er farin að hækka sinn gang og þess vegna er nokk
sama hvað veturinn ólmast, það er vorið og síðar sumarið sem sigrar. Og þrátt
fyrir alla hörkuna verða vetrardagar sjaldan fegurri heldur en þeir geta orðið í
febrúar, þegar landið skartar hvítu og sólin magnast svo á öllum þessum hvíta
dúk að birtan verður næstum því sár.
En hvað um þao: Hér kemur Úval eins og fyrirheitið var og flytur sitt af
hverju tagi að vanda. Við förum ekki að tíunda efnið allt hér, heldur bjóðum
lesendum að gera svo vel og óskum þeim góðrar skemmtunar.
Ritstjóri
Kápumyndin:
Lífviður heitir þetta tré, eða thuja á útlensku. En fegurð lífviðarins er fólgin í
því að hann er alltaf jafn grænn og neitar jafnvel að gefa þorra gamla þann
höggstað á sér að græni liturinn fölni. Jafnvel þótt grein sé skorin af, heldur
hún mý'.t sinni og lit árum saman. — Ljósm.: Álfheiður Guðlaugsdóttir.