Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 72

70
ÚRVAL
tígulegum fílabeinspálmarunnum á
víð og dreif og þakta fíngerðu, silfur-
fölu grasi svo langt sem auga eygði.
Áður en ég hafði ekið tíu kílómetra
fékk ég einkennilega svimatilfinn-
ingu; það var eins og sléttan
byigjaðist líkt og sjór. Svo rann það
upp fyrir mér að framundan okkur
var ótrúlegur fjöldi sebradýra á flótta
undan okkur, svo langt sem augað
eygði fram á við og til beggja hliða.
Skraufþurr jörðina tók brátt að
rjúka undan þessum þúsundum hófa
á æðisgengnum flótta, svo rykkófið
lagðist allt umhverfis okkur og
skyggði á sólina. Ekki leið á löngu þar
til við vorum komin inn í miðja
hjörðina og gátum virt fyrir okkur
þessa fögru, þeysandi líkami,
höfuðin, sem hófust og hnigu hátt-
bundið á hlaupunum, stinna
makkana og sperrt eyrun.
Svo komumst við í gegnum
hjörðina og þau sem fremst fóru
snarbeygðu frá okkur og stönsuðu
stífum fótum. Við sáum dýrin stara
stórum undrunaraugum á eftir
okkur. Þegar við fjarlægðumst, rann
hópurinn smám saman saman við
silfurgrátt sléttugrasið að baki okkar
aftur.
Þetta kvöld komum við að fyrsta
uppþornaða saltvatninu. Til að sjá
sýndist þetta vera sléttur og mjúkur
botn, upplagður til að þeysast yfir
með eldsneytisgjöfina í botni. En
geitaspor vöruðu okkur við hættunni.
Dýrin höfðu brotið undan sér harða
skorpuna í hverju spori, svo skein í
gulan grautinn undir. Þegar ég gekk
út á tjarnarbotninn brast skánin líka
undan mér og leðjan undir klesstist
við stígvélin mín eins og karamellu-
massi.
Til þess að komast yfir tjarnir af
þessu tagi var ekki um annað að ræða
en fikra sig á Landróvernum eftir
grasivöxnum geirunum, sem lágu yfir
tjarnirnar eins og eiði eða brýr. Það
var þréytandi og erfitt að aka
þannig tíu kílómetra og komast þá að
því að þessi grasgeiri endaði úti í
miðri tjörn, svo ekki var um annað að
ræða en snúa við og reyna annan
geira. Okkur létti heldur en ekki,
þegar við greindum gegnum
móskuna fram undan hvar landið
hækkaði á ný og nokkur tré uxu. Við
bjuggumst til nætur undir baobabtré
skammt frá uppsprettu.
Eg vaknaði um nóttina við það að
Danielle var að taka saman
svefnpokann sinn, en við höfðum
legið hlið við hlið hjá eldinum.
,,Hvert ertu að fara?”
,,Eg ætla að sofa í Landróvernum.
Þú hrýtur svo svakalega. ’ ’
Ég hrýt ekki. Ég hef aldrei hrotið.
En ég lét þetta gott heita. En rétt sem
ég var að sofna aftur, heyrði ég í
ljónunum. Þau voru einhvers staðar
langt, langt í burtu, á sléttunni sem
við höfðum að baki, og öskrin voru
aðeins lágt murr í myrkri og hljóðri
nóttinni.
Þegar ég vaknaði næst var það svo
snöggt að ég vissi ekki fyrr til en ég
stóð með svefnpokann um mittið. Ég