Úrval - 01.02.1979, Blaðsíða 120

118
ÚRVAL
þeirri fórn, sem dýrið hafði fært okkar
vegna.
Ég hef aldrei síðan drepið dádýr
nema til matar, og þá ekki fyrr en
allar aðrar leiðir hafa brugðist. Nú
veiði ég með myndavél. Manneskjan
er rándýr, og þá staðreynd er aðeins
hægt að skilja með því að kynnast
henni á þann hátt sem ég gerði. En
þjáning drápsins vék ekki frá mér, og
ég trúði því að skógurinn hefði fært
mér gjöf dauðans, með því að leiða
leiðir mínar og bukksins saman, svo
ég gætti þess að deyða ekki að
þarflausu í framtíðinni.
ÚLFUR SEM LÆÐIST þjálfaði
okkur í fjögur ár, og segja má að
síðustu tvö árin væru svo samfelld
þjálfun, að annað kæmist ekki að,
áður en við hættum að vera lærlingar
og urðum ferðamenn. En í ferða-
mennskunni eru tvö stig; á hinu fyrra
er ferðamaðurinn aðeins lærlingur á
hærra plani. Hann öðlast meiri og
meiri þekkingu, en hann beitir henni
undir smádvínandi leiðsögn
meistarans, Smám saman verður
ferðamaðurinn að verða að fullu og
öllu sá sem fer í ferðir.
Ég hætti 12 ára að vera lærlingur,
og varð sjálfstæður förumaður 16 ára.
Það var árið sem Rick og Úlfur Sem
Læðist fóru alfarnir frá Pine Barrens.
Við fómm allir til Kofa Góða Lyfsins að
skilnaði. Úlfúr Sem Læðist talaði við
okkur með hönd á lofti og fúllvissaði
okkur um að við myndum hittast á ný, í
þessum heimi eða næsta. Hönd
hans hreyfðist og lokaðist og málaði
heiminn eins og hann myndi verða að
Rick og Úlfi Sem Læðist horfnum, og
ég sá í hreyfingum hennar hve
óumflýjanlegur skilnaðurinn var. En
söknuðurinn eftir Rick var lengi að
dvína. Jafnvel þótt Úlfur Sem Læðist
hefði sagt að skógurinn myndi eftir
sem áður verða jafn fallegur og
margbreytilegur og hann hefði alltaf
verið, fylgdi því ljúfsár tilfinning að
sjá hlöðusvölurnar leika listir sínar á
hringflugi yfir rjórðinu og vita að
bróðir minn Rick var ekki þar til að
sjá þær og enginn til að tala um það
við.
Þegar ég var orðinn 18 ára, var mér
orðið Ijóst að þótt margt væri ólært í
Pine Barrens, varð ég að fara eitthvað
annað til að verða fullnuma meistari 1
grein minni. Næstu tíu árin dvaldi ég
næstum öll sumur við að reyna hæfni
mínaí hinum ýmsu hlutum landsins:
í Badlands í Dakota, Death Valley,
Grand Canyon, The Tetons. Fyrst
puttaðist ég vestur þegar ég var 19
ára. Ég skoðaði raunar Kaliforníu, en
ýmist á leiðinni þangað eða leiðinni
til baka sá ég flest hinna fylkjanna.
Ég svaf í hlöðum og 1 skógunum í
Pennsýlvaníu, á ökrunum í Ohio óg
Indiana.
Badlands voru þurr og fögur, full
af giljum og litskrúðugum klöppum.
Það erfíðasta við dvölina þar var
vatnsleysið. Ég var hungraður eða
þyrstur, eða hvort tveggja, mestan
hluta dvalarinnar þar, en fót ekki yfir
takmörk mín. Og eftir því sem ég