Goðasteinn - 01.09.1993, Side 234

öllu þrautalaus fremur en oft gerðist um sveimhuga úr dreifbýlinu
sem illa gekk að fóta sig á mölinni, hvort heldur var í kóngsins
Kaupinhöfn eða í smábænum Reykjavík. Vinur Guðmundar, hon-
um nákunnugur, segir að á þessurn árum hafi skáldið hneigst full-
mikið til guðveiga Bakkusar svo sem oft gerist með skáld á óend-
anlegri víxlgöngu þeirra milli sorgar og sælu. Hugsanlegt er að
Bakkus hafi átt einhvern þátt í að uppúr slitnaði milli læknanem-
ans og gyðju læknislistarinnar þótt ekkert verði um það fullyrt.
Orsakirnar kunna líka að vera hversdagslegri. Sr. Jakob Krist-
insson, fyrrv. fræðslumálastjóri, segir svo í grein um skáldið:
,,Hann hafði þráð ákaflega að fara utan og hefja nám við erlenda
háskóla, en fjárskorturinn bannað hverja leið þangað. Hann ætl-
aði sér að lesa guðfræði og hóf nám í Prestaskólanum, en hvarf
brátt þaðan sökum þess að ágreiningur í trúfræðilegum efnum var
með honum og einum kennaranna. Þá sneri hann sér að læknis-
fræðinni. Undi hann því námi fremur vel og tók fyrri hluta
embættisprófsins. En skömmu síðar fékk hann illkynjað ,,exem“
í hendurnar og gekk með þær reifaðar alllengi. Var þá loku fyrir
það skotið að hann gæti stundað verklegan þátt náms síns á með-
an. Þetta hlé, sem varð á námi hans, var meginorsök þess að hann
hvart frá því að fullu og öllu. Brugðust þá örðu sinni vonir hans
um embættispróf og ákveðið framtíðarstarf. Varð hann þá að sæta
þeirri vinnu sem bauðst og stundum að hrekjast frá einu til annars
en laun ófullnægjandi.“
En þó að vonir brystu um framhaldsgöngu á menntabrautinni,
og hugsanlega embættisframa síðar meir, breytti það engu um að
skáldgyðjunni hafði hann heit fest, allt þar til dauðinn skilur.
Henni brást hann ekki. Þvert á móti orti hann á þessum árum
mörg sín öndvegiskvæði.
Stöldrum nú aðeins við á tímaskeiðinu uppúr síðustu aldamót-
um. Hvað kveðskapinn snertir helst enn lengi sú tíð að „vesæll
maður rímu þylur.“ Hvílík formbylting og innihaldsbreyting þeg-
ar skólaskáldið kemur fram á sjónarsviðið, þessi einstaki ljóðræni
bragsnillingur með margraddaða gígju sína þar sem tónarnir voru
oftast ljúfir, mildir og viðkvæmir, en áttu þó til að verða heitir og
232
Goðasteinn