Fróðskaparrit - 01.01.1968, Síða 61

Oyðing av rottum og músum í Føroyum
69
eru tær, at tær skulu taka lut í fyrireikandi arbeiðinum, fáa
til vega tað neyðuga tilfarið og seta ein eiturleggjara.
Viðvíkjandi fyrireikandi arbeiðinum stendur í 4. §, 3. stk.
í reglugerðini at kommunurnar skulu hjálpa búnaðarráðgev-
aranum við tí, summpart við at lata høli, har landbúnaðarráð-
gevarin kann samráðast við eiturleggjararnar, summpart við,
um neyðugt, at útvega hjálparar. Tá ið her er talan um fyri-
reikandi arbeiði, er her holst hugsað um skrivstovuhjálp.
Skyldan hjá kommununum til at útvega tilfar er umrødd í
2. § í reglugerðini. Av tí skilst, at fyrst og fremst er hugsað
um eitur og kassar at leggja í.
Útreiðslurnar hjá ikommununum eru nevndar í 8. § í lógini
og 4. §, 1.—2. stk. í reglugerðini. Eftir seinast nevndu áseting
hevur hvør kommuna skyldu til at seta ein álítandi mann, ið
skal standa fyri at leggja rottueiturið og tí arbeiði, ið av tí
stendst. Til at hesin maður kann fáa tær neyðugu royndir,
eigur sami maður at verða settur hvørt ár. Smáar kommunur
kunnu eftir nærri avráðing við landsstýrið seta ein »eitur-
útleggjara« saman. Løn »eiturútleggjarans« ásetur kommunu-
stýrið, tó so at hon í minsta lagi samsvarar lønini hjá ólærdum
arbeiðsmanni á staðnum, smb. 8. § í lógini. Eftir 4. §, 3. stk.
í reglugerðini skal kommunan á hvørjum ári fyri 1. juni siga
landsstýrinum frá, hvør ið settur er sum eiturútleggjari.
Útreiðslurnar av hesum ymissa verða eftir lógarinnar 6. §
at gjalda av kommununum. í greinargerðini verður nevnt, at
hildið verður náttúrligt, at tær einstøku kommunurnar bera
hesar útreiðslur, tó so at fíggjarliga illa staddar kommunur
kunnu fáa studning til tess úr landskassanum. Greinargerðin
vísir í hesum sambandi til lógarinnar 7. §, sum sigur, at heim-
ild er bert til at lata kommunum ókeypis eitur ella fóður-
kassar, men ikki til at gjalda t. d. løn eiturútlaggjarans, sum
jú kann vera heilt stór útreiðsla.
2. Skyldur hjá einstaklingum.
Lógin skilir her ímillum skyldur, ið liggja á fastognar-
monnum (3. §), og skyldur, ið liggja á ánarum av matvøru-
virkjum (4. §).