Fróðskaparrit - 01.01.1968, Qupperneq 66

74
Oyðing av rottum og músum í Føroyum
eftir, at fy.risettu treyitirnar eru loknar innan givnu freist, sum
møguliga kann vera longri enn ein mánað, smb. omanfyri.
Verður tað ikki, er eftir 5. § skylda búnaðarráðgevarans at
lata gera tað, sum neyðugt er, »fyri eigarans rokning«. Út-
reiðslurnar av hesum kunnu verða heintaðar við panting, og
»heftir eigindómin framtnan undan øðrum panti«. 1 greinar-
gerðini til 5. § verður sagt, at henda regla kann tykjast hørð,
men er eftir royndum aðrastaðni ikiki ov hørð. Hetta kann tó
kanska kjakast um. Ið hvussu er, tyikist tað heldur hart at
tyngja eigaran við hesúm útreiðslum, um hann ikki er sjálvur
»skyidigur« (»den ansvarhge«), og má tí í tílíkum førum
verða givið eigaranum at vita um tað givna boðið.
Nýtslan av teimum strongu reglunum í 5. § verður av-
markað av tilvísingini í greinini til 4. §. Við tað at reglurnar
í 5. § bert kunnu nýtast, tá ið treytirnar fyrisettar sambært 4.
§ ikki eru loknar, eru tær ónýtiligar í tí føri, tá ið ein (vanl-
igu-r) eigari ikki ger skyldur sínar sambært 3. §. Tær eru ætl-
andi eisini ónýtiligar, tá ið ikki verður gjørt eftir teimum
boðum, ið kommunurnar geva eftir 6. § í reglugerðini. Tá ið
lógarinnar 4. § ikki nevnir hesi boð frá kommununi, kann
neyvan verða sagt, at tey eru givin eftir 4. §.
Ikki at gera eftir givnum boðum kann eftir 10 § eisini hava
við sær sekt. Meðan 5. § er um vanligan undandrátt undan at
lýða givin boð, er 10. § um treyðan undandrátt. Til at verða
revsaður krevst týðulig fráboðan frá honum, sum skyldan
liggur á, um at hann vil ikki gera eftir boðunum, smb. ser-
stak'liga orðið »vægring« í lógarinnar danska teksti. Sigur hann
einki, men letur bert vera at gera eftir boðunum, kann hann
ikki verða revsaður. Danska lógin frá 1961 hevur ikki sam-
svarandi skilnað ímillum avleiðingarnar av tí vanliga undan-
dráttinum og tí treyða, við tað at í báðum førum verður
revsað við sekt, smb. 4. § í donsku lógini.
10. § talar um »hann, sum ber seg undan boðum eftir hesi
lóg«. Greinin vísir tískil ikki serstakliga til 4. §, men við tað
at bert í 4. § er heimild til at geva boð, má ætlandi verða