Morgunblaðið - 17.01.1997, Blaðsíða 40

40 FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 1997
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
t
Eiginmaður minn,
GUNNAR BERG KRISTBERGSSON,
er látinn.
Útförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk
hins látna.
Þökkum innilega vinsemd og hlýhug.
Fyrir hönd aðstandenda,
Bergljót Guðmundsdóttir.
t
Sonur minn og bróðir okkar,
ADÓLF ÞÓR GUÐMANNSSON,
Sandprýði,
Vestmannaeyjum,
lést á Sjúkrahúsi Vestmannaeyja miðvikudaginn 15. janúar.
Guðmann A. Guðmundsson,
Guðfinnur Guðmannsson,
Fjóla Guðmannnsdóttir.
t
Ástkaer eiginmaður, faðir okkar og sonur,
VIÐAR VILHJÁLMSSON,
Lækjarbergí 29,
Hafnarfirði,
lést á heimili sinu þann 8. janúar 1997.
Jarðarförin hefur farið fram í kyrrþey að ósk hins látna.
Þökkum auðsýnda samúð og vinarþel.
Rósa Stefánsdóttir,
Þorkell Vignir Viðarsson, Björgvin Viðarsson,
Arnar Þór Viðarsson,
Helga Finnbogadóttir.
t
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir,
amma, langamma og langalangamma,
SÆUNN JÓFRÍÐUR
JÓHANNESDÓTTIR,
lést mánudaginn 14. janúar sl.
Jóhannes Þorsteinsson,
Helga Þorsteinsdóttir,
Guðni Arnberg Þorsteinsson,
Málfríður Ólína Þorsteinsdóttir,
Steini Sævar Þorsteinsson,
Árni Hreiðar Þorsteinsson
og fjölskyldur.
t
Ástkær eiginkona mín, móðir okkar,
tengdamóðir og amma,
HALLDÓRA SIGURÐARDÓTTIR,
Víðilundi 9,
Akureyri,
andaðist á Fjórðungssjúkrahúsinu á
Akureyri þriðjudaginn 14. janúar.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju
þriðjudaginn 21. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vilja minnast hennar, er
bent á Krabbameinsfélag Akureyrar og nágrennis.
Vigfús Ólafsson,
Anna Gunnur Vigfúsdóttir, Anton Sölvason,
Sigurlaug Marfa Vigfúsdóttir, Jónas Franklfn,
Sigurður Vigfússon, Þóra Leifsdóttir,
Hulda Vigfúsdóttir, Ómar Stefánsson,
Gunnar Vigfússon, Jóhanna Friðriksdóttir,
Dóra Vigdís Vigfúsdóttir, Þórður Mar Sigurðsson
og barnabörn.
t
Elskulegur eiginmaður minn, tengda-
faðir, afi, langafi og langalangafi,
STEINGRÍMUR JÓNSSON,
Bólstaðarhlíð 41,
Reykjavík,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli þriðju-
daginn 14. janúar.
Útförin fer fram frá Laugarneskirkju
miðvikudaginn 22. janúar kl. 13.30.
Þeim, sem vildu minnast hans, er vin-
samlegast bent á líknarfélagið Heilavernd.
Sigriður Sigurðardóttir,
Leifur Steinarsson,
Dagný Leifsdóttir, Sigrún Leifsdóttir
og fjölskyldur.
BERGÞORA
RANNVEIG
ÍSAKSDÓTTIR
+ Bergt>óra Rann-
veig ísaksdóttir
fæddist á Bakka í
Garðahreppi 13.
júní 1905. Hún lést
á Hjúkrunarheimil-
inu Sunnuhlíð 7.
janúar síðastliðinn.
Foreldrar hennar
voru Isak Bjarna-
son bóndi í Fífu-
hvammi, f. 1868, d.
1930, ,og Þórunn
Kristjánsdóttir, f.
1875, d. 1960. Börn
þeirra voru Guð-
ríður, Guðmundur,
Bergþóra Rannveig, Krisfján, Rannveigar fer fram frá Kópa-
Ingjaldur, Rebekka og Anton. vogskirkju í dag og hefst at-
Eru þau öll látin. höfnin klukkan 15.
Hinn 23. maí
1931 giftist Berg-
þóra Rannveig Þor-
keli Guðmundssyni,
f. 9. ágúst 1906, d.
12. ágúst 1990. Þau
eignuðust þijú
börn, fsak, f. 28.
sept. 1932, Guð-
mund, f. 10. okt.
1935, og Svein
Gísla, f. 23. ágúst
1945, d. 1948. Eftir-
lifandi synir Rann-
veigar og Þorkels
eiga tíu börn.
Útför Bergþóru
Hinn 7. janúar sl. lést gömul
vinkona okkar, hún hét Bergþóra
Rannveig ísaksdóttir, kölluð Veiga.
Það var fyrir rétt um 20 árum
að kynni okkar hófust, að við vorum
nýflutt í Breiðholtið og fljótlega
fóru börnin okkar að sækja leik í
móana sunnan við götuna, þar
stóðu þrjú hús í Fífuhvammslandi,
Hlíðardalur I og II svo og Tunga,
þar bjó hún Veiga, maður hennar
var Þorkell Guðmundsson mikill
gæðamaður en hann lést 12. ágúst
1990 84 ára að aldri. Þegar við
kynntumst þeim hjónum hafði
Veiga oft orð á því að hún yrði nú
að lifa það lengi að hún lifði Kela
sinn, því hún hafði lofað mömmu
hans því að hugsa vel um hann og
það gerði hún. Eftir að hann lést
sagðist hún vera tilbúin að fylgja
honum, þó þurfti hún að bíða í 6
ár. Þær voru tvær systumar sem
bjuggu í Fífuhvammslandinu, Re-
bekka bjó í Hlíðardal I, maður
hennar var Viggó K. Jóhannsson,
hún lést 5. september 1995. Mikill
kærleikur var milli þeirra systra.
Nú eru þau öll farm gömlu vinirnir
okkar, en minningarnar eru eftir,
það var svo margt sem við lærðum
af þessu fólki og börnin okkar sem
sátu flesta daga í öðru hvoru eld-
húsinu, þau lærðu svo margt fal-
legt og gott, fróðlegt og nytsam-
legt af þessu góða fólki. Það kemur
þeim til góða um ókomin ár. Þær
systur fylgdust með börnunum
okkar eldast, giftast og eignast
heimili og þó við og þau flyttumst
úr Reykjavík var alltaf samband.
Sérstök vinátta var þó við Guð-
mund son okkar en hann var 5 ára
þegar þau kynntust. Alla daga fór
hann sem barn til Veigu sinnar og
ef veður var vont leiddust þau hönd
í hönd síðla dags til baka er hún
fylgdi honum heim. Hún sagði svo
oft að hann minnti sig á Svein
Gísla son sinn sem lést þegar hann
var 3 ára og hún saknaði svo sárt.
Veiga og Keli höfðu mikla
ánægju af veiðiferðum og voru
dugleg við það á sumrin. Á veturna
keypti Veiga marga pokana af
fuglafóðri því það var oft ansi
margt í mat hjá henni úti á hjarn-
inu. Þau höfðu áður fyrr á árunum
gróðursett mikið af trjám og þar
höfðu fuglarnir gott atlæti, Veigu
til mikillar ángæju. Elsku Veiga,
nú að leiðarlokum viljum við þakka
þér allar góðar stundir og alla þína
vináttu í gegnum árin. Ættingjum
sendum við innilegar samúðar-
kveðjur.
Fjölskyldan á Brjánsstöðum.
í dag kveðjum við ömmusystur
mína Bergþóru Rannveigu Isaks-
dóttur eða hana Veigu eins og hún
var kölluð. Margar eru þær minn-
ingarnar sem upp í hugann koma,
minningar sem ég geymi um góða
frænku. Frænku sem ég átti því
láni að fagna að búa í næsta húsi
við í Fífuhvammi, og fara til á
hverjum degi sem barn.
Það var alltaf gott að koma til
Veigu og Kela í vinalega húsið
þeirra, og margar voru þær sögurn-
ar sem hún sagði mér frá því i
gamla daga.
Það var svo gott að eiga þessa
gömlu frænku sem reyndist mér
sem besta amma. Fyrir það vil ég
þakka henni.
ísak, Guðmundi og fjölskyldum
þeirra votta ég samúð mína.
Blessuð sé minning Veigu.
Ragnheiður Ólafsdóttir.
Með söknuði kveð ég kæra vin-
konu mína, Bergþóru Rannveigu
ísaksdóttur. Það eru liðlega tveir
áratugir síðan ég kynntist henni.
Strax komu góðir eðliskostir henn-
ar í ljós.
Skólaganga Rannveigar var tak-
mörkuð við þá fábrotnu kennslu
sem samfélagið veitti á þeim tíma,
nokkurra vikna fræðslu frá heimil-
iskennara en langt var að sækja
skóla á Seltjarnarnesið úr Fífu-
þvamminum í Kópavogi.
Rannveig var þriðja barn ísaks
Bjarnasonar og Þórunnar Kristj-
ánsdóttur. Þau urðu sjö systkinin
sem komust á legg og með Renn-
veigu eru þau öll gengin á vit feðr-
anna. Foreldrarnir voru félagslynd
og tóku afstöðu til þeirra þjóðfé-
lagsmála sem efst voru á baugi -
sjálfstæðisbaráttunnar og réttinda-
mála alþýðu. Á henni mátti heyra
áhrif þjóðernishyggjunnar eins og
þau að varast dönsk áhrif og halda
vörð um íslenska menningu. Faðir
hennar var kosinn formaður Verka-
mannafélagsins Hlífar við stofnun
þess árið 1907. Þrátt fyrir nafn
félagsins voru verkakonur einnig
innan vébanda þess og það var
nýlunda því ekkert stéttarfélag
verkakvenna var starfandi á land-
inu. Á Þórunn frá Hliðsnesi á Álfta-
nesi efalítið sinn þátt í þeirri fram-
sæknu afstöðu Verkamannafélags-
ins Hlífar. Hún þótti höfðingskona
og kvenréttindasinnuð. Minntist
Rannveig þess hve fjölmennt var í
heimili uppvaxtaráranna og óeigin-
gjörn gestrisni sýnd öllum sem að
garði bar.
Rannveig fæddist að Bakka í
Garðahverfi. Fjögurra ára gömul
flyst hún með foreldrum sínum til
Nesjavalla sem ísak hafði fest kaup
á en þau halda aftur að ári til hins
vaxandi útgerðarbæjar Hafnar-
fjarðar, nú að Óseyri. Stundaði ísak
sjóinn, var formaður á ijögurra
manna báti sem hann átti. Tók sjó-
mennskan nokkrun toll af þreki
hans. Isak leitaði eftir hentugri
jörð að yrkja og keypti árið 1916
Fífuhvamm þangað sem Rannveig
flyst með foreldrum og systkina-
hópi 1919. Þar átti hún eftir að
búa og starfa mestalla sína ævi.
Faðirinn lést í janúar 1930, 62 ára
að aldri, og aðstoðaði Rannveig
móður sína sem mest hún mátti
við bústörf. Launað starf varð aldr-
ei hennar hlutskipti. Ósérhlífnin og
nægjusemin einkenndu ávallt
Rannveigu, eiginleikar sem komu
að notum, ekki bara á kreppuárun-
um heldur lífsleiðinni.
í maí 1931 giftist hún Þorkeli
Guðmundssyni. Hann hafði lokið
sveinsprófi í jámsmíði haustið
1928. Þau bjuggu fyrst á Baróns-
stíg lla í Reykjavík. Vann Þorkell
hjá Jóni Sigurðssyni er rak verk-
stæði á Laugavegi 54. Árið 1935
fluttu þau í nýbyggt hús sem Tunga
hét og er við Fífuhvammsveg. Þeim
varð þriggja barna auðið, þrír syn-
ir, en einn þeirra lést úr hvítblæði
þriggja ára að aldri.
Þorkell vann allan sinn aldur í
Reykjavík, hjá vélsmiðjunni Hamri
og síðar í Landsmiðjunni. Rannveig
sá um heimilishaldið. Hún þótti
snillingur í höndum, svo vel vann
hún að vart varð greint hvar við-
gerðin hafði farið fram.
Gestkvæmt var á heimili þeirra
og margir sóttust eftir nærveru
Rannveigar. Hún veitti svo mikinn
sálarstyrk þeim er hún umgekkst.
Förukarlar fyrri tíma gátu fundið
dýrmætt skjól hjá slíkri eðalmann-
eskju sem Rannveig var.
Sameiginleg áhugamál hjónanna
urðu meira og meira áberandi á
efri árum. Nærveran við náttúruna
var þeim mikils virði. Þau settu
niður trjáplöntur sem skópu hlýjan
einstakan gróðurlund sem efalítið
verður varðveittur til framtíðar.
Ótaldar voru veiðiferðir þeirra í
nágrenni Reykjavíkur. Barnabörn-
in urðu tíu og afkvæmi þeirra fengu
aldrei nóg af ævintýrum hjá afa
og ömmu.
Bæjarfélagið í Kópavogi sóttist
eftir Fífuhvammslandinu til að
mæta eftirspurn eftir byggingalóð-
um. Háir skattar voru á jörðinni.
Seldist jörðin í lok áttunda áratug:
arins töluvert undir skattmati. í
öllu hátterni þeirra hjóna var hlýtt
hugarþelið í garð Kópavogsbæjar.
Þau hafa skilið eftir sig stóran
ættgarð sem festi djúpar rætur í
Kópavogi. Eiginmaður Rannveigar,
Þorkell Guðmundsson, lést árið
1990.
Rannveig ísaksdóttir kom mér
fyrir sjónir sem elskuleg og heil-
steypt kona, laus við ytra prjál.
Hún var létt í lund, stutt í kímni.
Í haust heimsótti ég hana í Sunnu-
hlíð í Kópavogi, þar sem hún dvaldi
í tæp tvö ár. Þetta var á sunnu-
degi og bauð ég henni í bíltúr sem
hún og þáði af ánægju. Fórum við
í skoðunarferð um borgina og hafn-
arsvæðið þar sem hún leit fjarræn-
um augum yfir sjóinn og hugsaði
til þess liðna sátt.
Rannveig var ung í anda en leit
raunsæum augum á dauðann í hárri
elli. Hún hefur mætt honum með
reisn og auðnast að fá hvíld í fram-
tíðarlandinu. Guð blessi hana.
Stefán F. Hjaltason.
Við viljum með nokkrum orðum
kveðja góða vinkonu okkar, hana
Veigu. Vinskapur okkar hófst fyrir
nærri 19 árum. Var ég þá sex ára.
Ég var nýlega fluttur í Breiðholt
og móinn var okkar leiksvæði.
Veiga og Keli fylgdust með okkar
að Ieik og vöruðu okkur við hættun-
um í' móanum. í 10 ár kom ég
þangað nærri daglega og dvaldist
þar tímunum saman í faðmi yndis-
legra hjóna. Margs er að minnast
frá þessum tímum, veiðiferða, tafl-
mennsku, spila og spjalls um þá
tíma sem Veiga og Keli mundu.
Veiga er síðust til að kveðja
þennan heim af fólkinu í móanum,
nú eru þau öll sameinuð á ný. Keli
hefur eflaust verið ánægður að fá
hana Veigu til sín.
Við viljum að lokum þakka þær
ógleymanlegu stundir sem við átt-
um saman, þeirra minnist ég alla
tíð. Það er ómetanlegt að hafa
fengið að kynnast fólkinu í móan-
um.
Við sendum öllum aðstandend-
um innilegar samúðarkveðjur.
Guðmundur, Kristín
Björk og börn.