Morgunblaðið - 17.01.1997, Blaðsíða 42

•^42 FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
4
MINNINGAR
HARALDUR Þ.
JÓHANNESSON
i
+ Haraldur Þor-
steinn Jóhann-
esson fæddist í
Reykjavík 8. ágúst
1905. Hann lést á
Skjóli 10. janúar
síðastliðinn. For-
eldrar hans voru
hjónin Málfriður
O.L. Ólafsdóttir, f.
á Álftanesi, og Jó-
hannes Krisljáns-
son, f. I Borgar-
firði. Haraldur var
einn sjö systkina og
var fjölskyldan
lengstum kennd
við Jófríðarstaði við Kapla-
skjólsveg í Reykjavík.
Hinn 6. júní 1936 kvæntist
Haraldur Guðrúnu Margríms-
dóttur, f. 9. ágúst 1912, ættaðri
frá Kolsholti í Flóa. Foreldrar
hennar voru Jóhanna Gísladótt-
ir og Margrímur Gíslason, sem
síðar varð lögregluþjónn í
Reykjavík. Haraldur og Guðrún
eignuðust fjögur börn: 1) Mar-
grímur Helgi, f. 29.1. 1936, d.
12.12. 1936. 2) Jóhanna, f.
26.11. 1938, maður hennar er
Gunnar V. Magnússon, f. 22.7.
1929. Þeirra synir eru: a) Har-
aldur Ingi, f. 18.12. 1961, kona
hans er Kristín Másdóttir, f.
5.10. 1964. Börn þeirra eru
Hákon Valur, f. 25.10. 1992, og
Jóhanna Margrét, f. 2.3. 1995,
b) Magnús Þór, f. 12.1. 1963,
kona hans er Marín Kristjáns-
dóttir, f. 1.12. 1972, dóttir
þeirra er Guðrún Linda, f. 1.2.
1993. Fyrir átti Magnús soninn
Karl Víði, f. 25.6.
1985, og Marín son-
inn Daða Hrafn Sig-
urðsson, f. 24.5.
1990. e) Sverrir
Helgi, f. 14.10.1967,
kona hans er Vil-
borg Helgadóttir, f.
21.2. 1970, sonur
þeirra er Helgi
Snær, f. 20.1. 1992.
3) Málfríður, f. 9.2.
1944, maður hennar
er Haraldur Þórðar-
son, f. 13.5. 1943.
Þeirra synir eru
Rúnar Helgi, f. 17.5.
1969, kona hans er Unnur
Konráðsdóttir, f. 16.12. 1972;
og Haraldur Þorsteinn, f. 13.10.
1973, unnusta hans er Ragn-
hildur Þorsteinsdóttir, f. 21.8.
1974. 4) Margrímur Gísli, f. 5.9.
1945, kona hans er Indíana
Guðjónsdóttir, f. 27.8. 1950,
sonur hennar er Guðjón Þór
Þorsteinsson, f. 28.5. 1970, unn-
usta hans er Matthildur Þórar-
insdóttir, f. 29.1. 1975. Sonur
Guðjóns er Kristófer EIí, f. 4.9.
1994. Synir Margríms og Indí-
önu eru Gísli Már, f. 25.8. 1977,
og Jóhann Viðar, f. 28.3. 1980.
Haraldur hóf störf í Lögregl-
unni í Reykjavík árið 1932 og
starfaði þar allt þar til hann lét
af störfum fyrir aldurs sakir,
seinast sem umsjónarmaður
Óskilamunadeildar.
Útför Haraldar fer fram frá
Fríkirkjunni í Reykjavík í dag
og hefst athöfnin klukkan
13.30.
t
Eiginmaður minn, sonur, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
ÁSGEIR GUÐMUNDSSON,
Hafnargötu 115A,
Bolungarvik,
sem lést á sjúkrahúsinu á ísafirði
13. janúar, verður jarðsunginn frá Hóls-
kirkju, Bolungarvík, laugardaginn
18. janúar kl. 14.00.
Þeim, sem vilja minnast hans, er bent
á Minningarsjóð Sjúkrahúss ísafjarðar.
Kristrún Steinunn Benediktsdóttir,
Guðrún Sigurðardóttir,
Jón Sigurgeir Ásgeirsson, Hjördís Þorgilsdóttir,
Benedikta Fanney Ásgeirsdóttir, Jón Friðrik Gunnarsson,
Sigurður Aðalsteinsson,
Ingimar Baldursson,
Bryndfs Sigurðardóttir,
Gylfi Þórðarson,
Hallgrimur Hallsson,
Ingibjörg S. Guðmundsdóttir,
Gunnar Njálsson,
Sigurður Böðvar Hansen,
barnabörn og barnabarnabörn.
t
Innilegar þakkir fyrir sýnda samúð og hlýhug við andlát móður
okkar, tengdamóður, ömmu og langömmu,
GUÐRÚNAR JÓNSDÓTTUR.
Sérstakar þakkir til starfsfólks og stjórnenda elli- og hjúkrunar-
heimilisins Grundar fyrir umhyggju og hlýhug.
Lovisa M. Marinósdóttir, Njáll Þorsteinsson,
Sigrún Ólöf Marinósdóttir,
Jón Örn Marinósson, Sigrfður Dagbjört Sæmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
+
Innilegar þakkir færum við öllum, sem
auðsýndu okkur samúð og hlýhug við
andlát og útför föður okkar, tengdaföð-
ur, afa og langafa,
ALEXANDERS GUÐJÓNSSONAR,
vélstjóra,
Suðurbraut 12,
Hafnarfirði.
Aðalheiður Alexandersdóttir, Magnús Ingi Ingvarsson,
Hulda Alexandersdóttir, Magnús Nikulásson,
Svanhildur Alexandersdóttir, Ágúst Birgir Karlsson,
barnabörn og barnabarnabörn.
Eva Margrét Asgeirsdóttir,
Guðrún Asgeirsdóttir,
Húni SævarÁsgeirsson,
Ásrún Ásgeirsdóttir,
Erla Þórunn Ásgeirsdóttir,
Guðmundur S. Asgeirsson,
Kolbrún Rögnvaldsdóttir,
Inga Maria Asgeirsdóttir,
Rósa Sigriður Asgeirsdóttir,
Tengdafaðir minn, Haraldur Þ.
Jóhannesson, fyrrverandi lögreglu-
þjónn, er látinn, 91 árs að aldri.
Hann hafði átt við vanheilsu að búa
um nokkurt skeið og síðasta eina
og hálfa árið dvaldi hann á Skjóli,
þar sem hann hlaut hina ágætustu
umönnun.
Haraldur var fæddur og uppalinn
í Reykjavík, en átti ættir að rekja
til Álftaness og Borgarfjarðar. Sjó-
mennsku stundaði hann á yngri
árum, sem og alla almenna verka-
mannavinnu.
Hann gerðist lögregluþjónn í
Reykjavík árið 1932 og var það sem
kallað var götulögregla allt til árs-
isn 1945 er hann gerðist starfsmað-
ur Sakadómaraembættisins í
Reykjavík. Þá var Sakadómur á
Fríkirkjuvegi 11, því glæsilega húsi.
Seinustu starfsárin sá hann um
óskilamunadeildina, sem þá var í
Borgartúni 7. Haraldur var vinsæll
sem lögreglumaður, þótti mjög lipur
og kurteis við þá, er hann þurfti
að hafa afskipti af og kom þar ljós-
lega fram tillitssemi hans við aðra.
Á þessum árum þegar lögreglu-
menn voru á gangi um bæinn er
trúlegt að þau störf er þeir þurftu
að sinna hafi verið allmikið öðruvísi
en nú.
Ökukennslu sinnti Haraldur um
árabil. Á yngri árum tók hann þátt
bæði í glímu og sundi. Handlaginn
var Haraldur og þótti liðtækur við
smíðar. Mörg voru þau leikföngin
sem hann smíðaði, bæði fyrir sín
böm og annarra.
Hestar og hestamennska voru
hans líf og yndi. Þeir bræður Björg-
vin og Haraldur höfðu hesta í hest-
húsi í Nesi, skammt frá þar sem
nú er Nesstofa. Síðustu árin á með-
an heilsan leyfði dvaldi Haraldur
löngum hjá þessum vinum sínum
og saknaði mjög þess tíma, er heils-
an leyfði ekki lengur hestastúss.
Tengdafaðir minn var fremur hár
maður vexti og samsvarði sér vel,
fríður sínum, glaðlegur í viðmóti,
skapgóður og léttur í lund. Þeir
verða okkur öllum ógleymanlegir
laugardagsmorgnarnir, þegar stór-
fjölskyldan kom saman í morgun-
kaffi á Gunnarsbrautinni. Þannig
kynntust litlu börnin best langafa
sínum.
Árið 1936 kvæntist Haraldur
Guðrúnu Margrímsdóttur og eign-
uðust þau fjögur böm. Fyrsta barn
sitt, dreng, misstu þau tæplega árs-
gamalt, en hin börnin, tvær dætur
og einn sonur, lifa föður sinn.
Guðrún og Haraldur bjuggu
lengst af á Gunnarsbraut 36. Guð-
rún andaðist árið 1984, en eftir
andlát hennar gat Haraldur búið
áfram í íbúð sinni með aðstoð fjöl-
skyldunnar og skulu hér færðar
þakkir Málfríði, dóttur hans og
Haraldi manni hennar, fyrir allt sem
þau gerðu fyrir hann síðustu árin.
Þann tíma er Haraldur dvaldist
á Skjóli hlaut hann alla þá hjúkmn
og umönnun, er völ var á. Fjölskyld-
an vill koma hér á framfæri alúðar-
þökkum til alls þess ágæta fólks
er þar starfar.
Eg þakka tengdaföður mínum
fyrir öll árin okkar saman og allt
það sem hann var mér og mínum.
Blessuð sé minning Haraldar Þ.
Jóhannessonar. Megi friður fylgja
honum.
Gunnar V. Magnússon.
Elsku pabbi minn.
Mig langar að skrifa þér fáeinar
línur, nú þegar ljós þitt er slokkn-
að, það ljós sem hefur lýst mér
alla ævi.
Margs er að minnast. Eins og
þú manst var ég ekki mjög ánægð
með að fá ekki að ráða mínum
útivistaríma sjálf. Mér fannst að
allir mættu allt nema ég. Þessi
sömu orð fékk ég að heyra eftir
að ég varð sjálf foreldri. En bann
þitt var sett af ást og umhyggju,
og eftir á að hyggja var það skyn-
samlegt.
Það var gott að vera barn ykkar
mömmu. Áhugamál fjölskyldunnar
LÚÐVÍK THORBERG
ÞORGEIRSSON
+ Lúðvík Thorberg Þorgeirs-
son fæddist í Reykjavik 2.
nóvember 1910. Hann lést á
hjúkrunarheimilinu Eir 27. des-
ember síðastliðinn og fór útför
hans fram frá Bústaðakirkju 3.
janúar.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Fram
Við Framarar kveðjum nú Lúðvík
Thorberg Þorgeirsson, sem var
heiðursfélagi og í forystusveit fé-
lags okkar um áratuga skeið.
Saga Knattspyrnufélagsins Fram
verður trauðla rakin án þess að
minnast Lúðvíks, svo afgerandi
spor markaði hann í sögu félagsins.
Hann gekk ungur til liðs við félag-
ið, sem á tímabilinu 1912-1925 var
stórveldi í knattspyrnu og varð ís-
landsmeistari 10 sinnum fyrstu 14
árin sem íslandsmeistaramótið var
haldið. Eftir það kom erfiðustu ár
í sögu félagsins, síðasta sætið 1927
og ekki tekið þátt í íslandsmóti
1928. Starfsemi var engin, aðal-
fundur hafði ekki verið haldinn og
félagið nánast stjórnlaust. Á vel-
gengnisárunum hafði gleymst að
sinna yngri flokkum félagsins og
endumýjun liðsmanna og reyndar
félagsmanna næsta lítil. Við þessar
aðstæður kom að 20 ára afmæli
félagsins 1. maí 1928.
Þá ákváðu nokkrir áhugasamir
félagar undir forystu Guðmundar
Halldórssonar, sem síðar varð mág-
ur Lúðvíks, að endurreisa félagið
og minnast á þann hátt afmælisins.
Á fundi í félaginu 22. maí 1928
voru kosnir í stjórn félagsins fimm
ungir menn, þar af þrír unglingar.
Einn þeirra var Lúðvík Þorgeirsson,
þá 17 ára gamall. Þannig hófust
störf Lúðvíks í forystusveit Knatt-
spymufélagsins Fram. Næstu 10
árin skiptust þessir ungu stjórnar-
menn á um formennsku í félaginu.
Við Framarar getum seint fullþakk-
að þeim ungu mönnum sem endur-
reistu félagið 1928 og lögðu grund-
völl að frekari tilveru þess. Eitt var
sameiginlegt með þessum mönnum
sem stóðu að endurreisn félagsins.
Þeir höfðu lært af reynslu liðinna
ára og höfðu á því góðan skilning
að íþróttafélag án æsku og öflugs
unglingastarfs á sér enga framtíð.
Af þessu einkenndust störf þeirra
í þágu Fram. Þegar nú er kvaddur
sá síðasti sem stóð að þessari endur-
reisn 1928 þykir ástæða til að rifja
upp þennan þátt í sögu félagsins.
Þetta varð aðeins upphafið að
störfum Lúðvíks fyrir Knattspyrnu-
félagið Fram, bæði sem leikmanns
í meistaraflokki í knattspyrnu og
utanvallar sem stjórnarmanns og
forystumanns, oft í þessum báðum
hlutverkum samtímis. Hann varð
formaður félagsins 24 ára gamall
árið 1935 og gegndi því starfi í tvö
ár og samhliða var hann leikmaður
í meistaraflokki í knattspyrnu.
Megineinkenni hans í báðum þess-
um hlutverkum voru dugnaður,
kraftur og ódrepandi baráttuvilji. Á
þessum árum var lagður grundvöll-
ur að góðum árangri, sem lauk með
sigri félagsins í íslandsmóti meist-
araflokks í knattspyrnu árið 1939.
Lúðvík háetti keppni í meistara-
flokki þegar hann stofnaði til rekst-
urs eigin matvöruverslunar við
Hverfisgötu árið 1939 og um leið
varð Lúlli í Liverpool að Lúlla í
Lúllabúð. Störfum hans í þágu
Knattspyrnufélagsins Fram var þó
á engan hátt lokið. Hann sat síðast
í stjórn félagsins 1948-1949 en var
ætíð reiðubúinn til átaka fyrir félag-
ið þegar til hans var leitað og fylgd-
ist með gengi félagsins af áhuga á
meðan hann hafði heilsu til. Lengi
vel var engum ráðum ráðið í Fram
án hlutdeildar hans. Lúðvík var
voru mörg; ferðalög í tjaldi og
húsbíl, auk hestamennskunnar.
Kynslóðabil þekktum við ekki. Það
var ekki síst þér að þakka, enda
varst þú ávallt léttur í lund.
Oft hef ég leitt hugann að því
hvernig þið mamma fóruð að því
að vinna ykkur út úr sorginni, er
þið misstuð Margrím Helga aðeins
tíu mánaða gamlan. En þannig
unnuð þið alla ykkar sambúð.
Á okkar heimili var mikið spilað
og sungið. Röddin var þitt hljóð-
færi og af henni gastu státað, engu
síður en mamma sem spilaði lista-
vel á píanó og orgel. Svo fórum
við systurnar að læra á píanó.
Systir mín skilaði sinni vinnu vel
og samviskusamlega að vanda, en
ég var að aðeins óstýrilátari. Ég
vildi útsetja mína heimavinnu eftir
eigin geðþótta. Mér þótti „Söngur
Sólveigar" alltaf þunglamalegt Iag
í réttri útsetningu, og útsetti það
því sjálf. Fyrir þetta fékk ég mikl-
ar ákúrur sem gerðu mömmu alveg
eyðilagða. En glettið bros og koss
á kinn sagði mér að innst inni var
hún á sömu skoðun. En mér skild-
ist einnig að svolítið meiri iðni
væri alveg skaðlaus.
Ég veit að ein af ykkar heitustu
óskum rættist þegar ykkur fæddist
annar sonur. Hann var fallegt barn
með ljóst hár, og var þar að auki
blíður og góður. Eftir að hann
fæddist fluttist ég búferlum yfir í
rúmið ykkar, til þín. Þar var mér
ekki í kot vísað.
Nú þegar við skiljumst að um
stundar sakir, þú orðinn 91 árs,
þreyttur og lúinn, vil ég þakka þér
samfylgdina og allan þann kær-
leika og ást sem þú sýndir mér,
drengjunum mínum og nafna þín-
um. Eg þakka guði fyrir þann styrk
sem hann gaf mér til að geta hald-
ið í þínar hendur þegar þú þurftir
á að halda. Guð geymi þig, pabbi
minn, og gefi okkur styrk, því að
þín er sárt saknað.
Þín,
Málfríður (Fríða).
kjörinn heiðursfélagi Knattspyrnu-
félagsins Fram árið 1958 fyrir mik-
il og góð störf í þijá áratugi.
A þessum árum þekktu allir
Framarar Lúlla í Lúllabúð og svo
var reyndar um flesta sem höfðu
áhuga fyrir knattspyrnu hér í bæ.
Þó Lúðvík væri að jafnaði hlédræg-
ur til félagsstarfa utan Fram og
sækti lítt eftir þeim, var til hans
leitað um ýmis störf innan íþrótta-
hreyfingarinnar. Hann var m.a.
kjörinn í aðalstjórn íþróttasam-
bands íslands 1953 oggegndi störf-
um gjaldkera í tvö ár. Jafnframt
átti hann sæti í Olympíunefnd Is-
lands.
Lúðvík var fríður maður, karl-
mannlegur og einstakt snyrtimenni.
Hann var hlýr persónuleiki, vinfast-
ur og greiðasamur. Þessara eigin-
leika nutu viðskiptamenn kaup-
mannsins á horninu, sérstaklega
þeir sem áttu á einhvern hátt undir
högg að sækja og þeirra nutu einn-
ig félagar hans og vinir í Knatt-
spyrnufélaginu Fram. Það var aldr-
ei lognmolla í kringum Lúðvík.
Hann var fjörmaður mikill, hress í
viðræðum og honum fylgdi græsku-
laus gamansemi. Þannig minnumst
við félagar og vinir í Fram þessa
forystumanns félags okkar.
Lúðvík var mikill fjölskyldumað-
ur. Hann hafði ungur gengið að
eiga Guðríði Halldórsdóttur og
bjuggu þau sér fallegt og hlýlegt
heimili sem lengst stóð að Sigtúni
47. Þar voru vinir og vandamenn
ætíð aufúsugestir. Synir þeirra
Halldór Geir, Birgir og Þorgeir voru
allir miklir stuðningsmenn Fram,
keppnismenn bæði í handknattleik
og knattspyrnu. Afanum til mikillar
ánægju gekk þessi áhugi áfram til
sonarbarna.
Hér er flutt kveðja frá aðalstjórn
Knattspyrnufélagsins Fram. Við
Framarar minnumst Lúðvíks með
þakklæti fyrir mikil störf í þágu
félags okkar og sendum eftirlifandi
eiginkonu hans, Guðríði Halldórs-
dóttur, sonum þeirra og öðrum að-
standendum samúðarkveðjur.
Sveinn H. Ragnarsson.
H