Morgunblaðið - 17.01.1997, Blaðsíða 44

44 FÖSTUDAGUR 17. JANÚAR 1997
MORGUNBLAÐIÐ
HAFLIÐI
OTTÓSSON
+ Hafliði Ottósson var fæddur
í Reykjavík hinn 18. desem-
ber 1978. Hann lést á heimili
sínu í Grindavík 29. desember
síðastliðinn og fór útför hans
fram frá Grindavíkurkirkju 6.
janúar.
Þegar við fjórar lögðum af stað
í ævintýraferð til Benidorm síðast-
liðið sumar óraði okkur ekki fyrir
að kynnast jafn frábærum og
skemmtilegum vinahóp og Hafliða
pg félögum hans. Strax í upphafí
ferðarinnar hittum við þá félagana
og samverustundimar urðu ófáar.
Hafliði átti stóran þátt í að halda
uppi stemmningu, að ekki sé talað
um þegar hann tók fram gítarinn.
Úthald félaganna virtist vera tals-
vert meira en hjá okkur og var það
orðinn fastur liður hjá þeim að koma
og vekja okkur með söng, gítarleik
og öllum tilheyrandi látum því þá
voru þeir sko ekki búnir að fá nóg.
Þeir vöktu okkur alltaf upp en engu
að síður tókst þeim að koma stuði
í mannskapinn. Eitt af mörgu sem
lifir í minningunni um Hafliða eru
öll þau orðatiltæki sem hann lét
flakka. Til dæmis þegar strákamir
^-fengu Hafliða til að hringja niður
í móttöku og biðja um ruslapoka
þá hringir Hafliði og segir: „Can I
have some garbage, please?" Strax
og hann skellti á þá heyrist í Haf-
liða: „En strákar, ég gleymdi að
segja pocket!“ Við kynntumst Haf-
liða sem þessum hressa og
skemmtilega strák sem alltaf sér
spaugilegu hliðina á öllu að ekki
sé minnst á aðlaðandi augun og
fallega brosið sem ávallt lifír í minn-
ingunni um Hafliða.
Alltaf þegar við hugsum um
þessa skemmtilegu ævintýraferð
okkar tengist Hafliði ávallt þeim
minningum.
Við viljum votta aðstandendum
okkar dýpstu samúð og biðjum Guð
að styrkja fjölskyldu hans, ætt-
ingja, Sigga, Alla og okkur öll sem
söknum Hafliða.
Árdís, Hildur,
Nanna og Ragna.
Kæri Hafliði bróðir. Skyndilega
ertu farinn frá mér. Ég skil ekki
af hveiju þetta þarf að vera svona
og ég sakna þín ofsalega mikið.
Þú varst mjög stríðinn en samt
varstu alltaf skemmtilegur. Þú
gafst mér ekki oft ráð en síðasta
góða ráðleggingin sem ég fékk frá
þér var að ég skyldi ekkert vera
að reyna að læra dönsku því það
væri ekkert gagn að því. Ég veit
ekki hvort ég fer eftir þessu ráði
en þó langar mig til þess. Nú verð
ég stóri bróðirinn og við litlu systk-
inin þín biðjum góðan Guð að geyma
þ>g-
Björgvin og Eyrún Osp.
Þegar ég vaknaði 29. desember
sl. og fékk þær fréttir að Hafliði
vinur minn væri dáinn trúði ég því
ekki. Þetta var bara eitthvað sem
ég átti alls ekki von á, en svona
er raunveruleikinn, hann getur ver-
ið ískaldur.
Við vinirnir áttum margar góðar
stundir saman, en samt hefðu þær
mátt vera fleiri. Ég minnist þess
dags er við kynntumst fyrst í skíða-
ferðalagi með skólanum. Er ég
kom inn í rútuna og var að leita
mér að sæti sá ég eitt laust við
hliðina á honum og spurði hvort
ég mætti tylla mér. Ekkert mál,
sagði hann, og upp frá því urðum
við perluvinir. Allir hans taktar og
hans stórkostlegi húmor eru
ógleymanlegir og fengu allflesta
til að veltast um af hlátri. Þessi
himnalengja sem allir fíluðu í botn,
enda var hann ekki vinafár með
gítarinn f hönd, syngjandi kátur.
Ég minnist vikuferðalags sem við
tveir fórum [ til Neskaupstaðar að
heimsækja Óla Stefán, hvað þar
var nú mikið brallað og hlegið
þessa viku sem við áttum þar sam-
an og er ábyggilega ein sú
skemmtilegasta í lífi mínu.
Þakka þér, vinur minn, fyrir góða
tíma og þær góðu minningar sem
þú skilur eftir, þær mun ég geyma
vel í hjarta mínu.
Elsku Abba, Ottó, böm, unnusta,
MINNINGAR
ættingjar og vinir, megi Guð gefa
ykkur styrk í sorginni.
Vertu sæll, vinur minn, og megi
minning þín lifa.
Víðir.
Hinn 29. desember síðastliðinn
barst okkur sú sorgarfregn að þú
hefðir kvatt þennan heim. Margar
em minningarnar um þig og hver
annarri betri. Það er erfítt að átta
sig á að þú sért farinn þegar mað-
ur skoðar myndirnar frá sumrinu
og hugsar til þess tíma er við eydd-
um á Spáni. Þar eigum við margar
sameiginlegar minningar um þig
sem fá mann til þess að brosa. Við
þekktum þig misvel og eigum því
margar ólíkar minningar um þig
sem við þó rifjum upp saman og
hlæjum að þeim flestum því það
var fátt sem þú gerðir sem ekki var
fyndið eða broslegt. Það var ómiss-
andi þegar mannskapurinn hittist
að hafa þig nálægt þar sem þú
varst alltaf kominn með gítarinn
og farinn að syngja við góðar undir-
tektir.
Það er erfítt að horfa á eftir vin-
um sem deyja ungir og þó má segja
að huggun sé í orðunum „Þeir deyja
ungir sem guðirnir elska“.
Hafliði var rétt farinn að bragða
á lífínu, hann átti alveg óráðna
framtíð og því hugsar maður
hvernig það hefði orðið þegar hann
yrði eldri en við því er engin svör
að fá. Það er djúpt sár níst í hjörtu
vina og ástvina sem skilur eftir sig
stórt ör.
Kæri Hafliði, vonandi líður þér
vel þar sem þú ert núna. Við hitt-
umst öll þegar okkar tími kemur.
Guð geymi þig og varðveiti.
Elsku Abba, Ottó, Hrund, Björg-
vin, Eyrún, Lóa og aðrir ástvinir,
ættingjar og aðstandendur. Við
vottum ykkur okkar dýpstu samúð.
Megi Guð halda verndarhendi yfír
ykkur og styrkja í ykkar miklu sorg.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinimir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
(V. Briem.)
Guð blessi ykkur öll.
Axel Rafn og Kristín María.
kjark, einnig til þess að taka því
óumflýjanlega.
Það var uppörvandi að tala við
Þórð, nauðhyggja var honum víðs
fjarri, hver maður var, að hans áliti,
skyldugur til að vera virkur, taka
á sig ábyrgð, ráða ferðinni, en láta
ekki telja sér trú um að einhver
óviðráðanleg öfl stjómuðu öllu.
Sjálfur var hann óhræddur við að
bera fram djarfar hugmyndir og
ræða þær, jafnvel þótt viðmæland-
inn væri ekki alveg með á nótunum
talaði hann ekki miður til þess fá-
fróða, því að hann var sjálfur góður
sósíalisti og húmanisti sem virti
rétt og skoðanir annarra. Ef orðið
fijálshyggja væri ekki búið að fá á
sig miður góðan stimpil vildi ég
nota það um stefnu þess sem lætur
ekki hina almennu og viðurkenndu
skoðun allra fréttamiðla, blaða og
sjónvarpsstöðva, þvinga viðhorf sín
niður á eitthvert meðallags-plan,
þá hefði ég kennt Þórð við fijáls-
hyggju. Hann var aldrei sáttur við
að gera skoðanir meðaljóns að sín-
um án efasemda og rökræðu.
En í einu var hugsun og athöfn
Þórðar hefðbundin öðru fremur.
Pjölskylduböndin vom sterk og
umhyggja Sigrúnar og Þórðar fýrir
öllum venslamönnum þeirra óbrigð-
ul, svo sem fram kemur í minning-
argreinum um þau og ekki verður
rakið hér. Sigrún Kæmested, kona
Þórðar, var falleg og-> tíguleg og
má segja að þau hjón settu svip á
hvert samkvæmi og félagslífíð í
umhverfí sínu.
Þessi síðbúna kveðja er borin
fram með þakklæti til Sigrúnar og
Þórðar fyrir þjónustu og vináttu um
áratuga skeið. Skylduliði þeirra og
vinum sendi ég alúðarkveðjur og
blessunaróskir.
Vigdís Jónsdóttir.
+ Jón Ragnar Ás-
berg Kjartans-
son fæddist í
Stykkishólmi 4.
október 1921, en
fluttist ungur með
foreldrum sínum til
Keflavíkur. Hann
lést 6. janúar síðast-
liðinn á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur. For-
eldrar Jóns voru
Kjartan Ólason f.
3.4. 1890, d. 24.1.
1979, og Sigríður
Jóhanna Jónsdótt-
ir, f. 8.10. 1894, d.
21.9. 1972. Systkini Jóns eru
Karl Villýálmur, f. 1915 (lát-
inn), Sigtryggur, f. 1916 (lát-
inn), Ólafur og Ragnar, f. 1918
(látnir), María, f. 1920, Lúðvík
f. 1924 (látinn), og ívana Sóley,
f. 1929.
Útför Jóns Ragnars Ásbergs
fer fram frá Keflavíkurkirkju
í dag og hefst athöfnin klukkan
14.
Minn kæri vinur, hann Beggi, er
nú horfínn yfír til æðri og betri
heima. Það er sár söknuður að góð-
um félaga. Ég kynntist honum fyr-
ir níu árum og hafði ávallt gott
samband við hann. Hann starfaði á
sama vinnustað og ég í fjögur ár
og var sérstaklega samviskusamur.
í starfí var hann ákveðinn og vildi
+ Bjarney Guðrún Sigurjóns-
dóttir fæddist á Akureyri
3. júní 1955. Hún lést í Fjórð-
ungssjúkrahúsinu á Akureyri
27. desember síðastliðinn og fór
útför hennar fram frá Akur-
eyrarkirkju 6. janúar.
Við Didda vorum samferða í
fímm ár, 1989 til 1994, fimm
ógleymanleg ár. Kynni okkar hóf-
ust þegar ég var ráðin forstöðumað-
ur að Vistheimilinu Sólborg á Akur-
eyri, en þar vann Didda. Þær voru
þama nokkrar, sem helgað höfðu
starfskrafta sína þroskaheftu fólki
og unnið við heimilið í áratugi eða
nánast frá stofnun þess, og var
Didda ein þeirra. Reyndar var Didda
enn bam þegar heimilið var stofn-
að, en hún fylgdi þá bara mömmu
sinni í vinnuna á Sólborg, og hóf
svo störf þar sjálf um leið og hún
hafði aldur til.
Þessi ár okkar Diddu á Sólborg
vom umbrotaár í sögu heimilisins.
Ákveðið hafði verið að leggja niður
starfsemi þess og flytja alla íbúana
annað, ýmist á sambýli eða sérbýli
á Akureyri eða til annarra sveitarfé-
laga. Vitað var að breytingarnar
yrðu mörgum erfíðar, bæði íbúum
og starfsfólki. Lán heimilisins og
íbúanna var að þessar „gömlu", sem
allt kunnu og gátu, Didda og þær
hinar, sýndu að þær vom vandanum
vaxnar. Didda áttaði sig fljótt á
breyttum aðstæðum og verndaði
fólkið sitt að svo miklu leyti sem
það var hægt. Hún hafði áræði til
að takast á við breytingarnar, lang-
lundargeð til að þola þær, umburð-
arlyndi til að aðlagast breyttum
háttum og umhyggju í ríkum mæli
sem hún veitti íbúunum. Hún var
sannarlega rétt kona á réttum stað.
Lengst af var Didda deildarstjóri
Mikluhlíðar, en flestir íbúar þar
vom aldraðir. Þeir fögnuðu henni
þegar hún kom og sofandi og vak-
andi bar hún hag þeirra fyrir bijósti.
hafa allt í föstum
skorðum.
Hann var mjög við-
kvæmur maður og
mátti ekkert aumt sjá
og alltaf reiðubúinn að
hjálpa þeim sem voru
illa staddir. Hann gat
verið stífur á meining-
unni en var ávallt fljót-
ur að fyrirgefa. Hann
trúði statt og stöðugt
á framhaldslíf. Þegar
ég heimsótti hann á
dvalarheimili aldraðra
í Keflavík annan dag
jóla var hann hress og
ánægður. Það kom mér því á óvart
er frænka mín tilkynnti mér um lát
hans og það aðeins þremur dögum
eftir andlát bróður hans. Það var
því þungur harmur sem kveðinn var
að eftirlifandi systur hans og ætt-
ingjum.
Kæri Beggi, ég kveð þig með
þakklæti fyrir góð kynni á liðnum
árum og færi þér einnig þakklæti
frá vinkonum þínum sem þú barst
ávallt fýrir bijósti. Beggi minn, nú
veit ég að þér líður vel því þú trúð-
ir á Guð og vissir að betra tæki við
að lokinni þessari jarðvist. Megi
Guð styrkja systur þína og ætt-
ingja. Hvíl þú í friði í umsjá föður-
ins.
Þínir vinir,
Eggert B. Sigurðsson,
Ellen, Guðný og Inga.
Hún heimsótti fólkið sitt frá Sól-
borg reglulega eftir að leiðir þess
og hennar skildu, þau áttu hug
hennar þar til yfír lauk.
En Didda var fremst meðal jafn-
ingja á fleiri sviðum. Mér er minnis-
stætt þegar við ákváðum nokkrar
að standa fyrir síðustu árshátíðinni
fýrir starfsfólk Sólborgar og fleira
fólk. Við ákváðum að elda veislumat
í eldhúsi Sólborgar og flytja hann
þaðan til veislustaðar og fá faglega
umsjón hjá Brynjólfí matráðsmanni.
Brynjólfur, sem þekktur er fyrir
snyrtimennsku og nákvæmni við
matargerð, spurði mig hveijir yrðu
við eldamennskuna og gaf ég upp
nöfn okkar fimm sem ætluðum að
taka að okkur verkið. „Ef Didda
verður með, er engin þörf fyrir mig,
hún er betri en nokkur önnur sem
ég hef fengið í eldhúsið, bæði við
matseld og framreiðslu". Og Didda
stjómaði verkinu auðvitað, slíka ein-
kunn frá Brynjólfi fær eingöngu
úrvalsfólk á þessu sviði og undir
þeirri einkunn stóð Didda.
Leiðir okkar skildu á miðju ári
1994 og héldum við á vit nýrra
ævintýra hvor um sig. Ég hitti
Diddu aðeins einu sinni eftir þetta.
Þá kom hún og hinar „gömlu“ frá
Sólborg í mat til mín og við rifjuð-
um upp góðar stundir og sögðum
fréttir. Og Didda sagði okkur frétt-
ir. Auk þess að vinna á nýjum stað
með þroskaheftum hafði hún aftur
sest á skólabekk. Hún stefndi nú
að formlegu námi í sínu fagi,
þroskaþjálfun, og hafði því til undir-
búnings hafíð nám í Verkmennta-
skólanum á Akureyri, í dagskólan-
um með krökkunum. Vegur hennar
lá þó annað.
Minningin lifír. Ég kveð Diddu
með kærri þökk fyrir samfylgdina.
Eiginmanni og börnum, aldraðri
móður og öðrum ættingjum sendi
ég mínar 'innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sigrún Sveinbjörnsdóttir.
ÞORÐUR
ODDSSON
+ Þórður Oddsson fæddist í
Ráðagerði á Selljarnarnesi
23. september 1910. Hann lést
á Landspítalanum aðfaranótt
24. desembers síðastliðins og
fór útför hans fram frá Dóm-
kirkjunni 2. janúar.
Þegar Þórður Oddsson kom að
Kleppjámsreykjum árið 1950 voru
í hans umdæmi fjórir framhalds-
skólar: Reykholt, Hvanneyri,
Varmaland og Bifröst, auk grunn-
skólanna í héraðinu.
Það var á þeim dögum þegar '
læknirinn kom til sjúklingsins og
engum kom til hugar að sá veiki
risi upp af sóttarsænginni og heim-
sækti heilsugæslustöð. Svo sem
nærri má geta var þetta fyrirkomu-
lag vikaskylt fyrir lækna og mikil-
vægt var að þeir væru vel á sig
komnir, líkamlega og andlega, til
að þola allt ferðavolkið sem bættist
ofan á hin eiginlegu læknisstörf.
I heimavistarskólum leggst það
þungt á hug stjómenda, ef eitthvað
ber útaf um heilsufar nemenda.
Koma Þórðar í héraðið var því dýr-
mæt fyrir okkur sem stóðum i þeim
spomm. Maður hringdi með hálfum
,huga: „Ætli ég sé nú að ónáða
lækninn að ástæðulausu, kannski
ijátlast þetta af stúlkunni án lækn-
ishjálpar?" En Þórður kom á stund-
inni og gerði viðeigandi ráðstafanir.
Hann var fljótur og ömggur að
greina sjúkdóma, að því er mér virt-
ist, sendi sjúklinginn umsvifalaust
á sjúkrahús ef skurðaðgerð var
-lausnin. Botnlangabólga var þá al-
gengur sjúkdómur og sjúkrahús
Hvítabandsins tók við stúlkunum
frá Varmalandi hverri af annarri,
þaðan skilaði Kristinn Bjömsson
þeim frískum og glöðum.
Þetta tvennt, að bregðast fljótt
við kalli og að gera án tafar ráðstaf-
anir ef frekari læknismeðferðar er
þörf en hægt er að veita heima,
vom ómetanlegir kostir hvers hér-
aðslæknis.
Það fylgdi því góð öryggiskennd
að vera í umsjá Þórðar með fjömtíu
ungiinga í heimili. Ef einhver þeirra
var bami aukin fylgdist hann með
heilsufarinu og mælti svo fyrir að
svo skyldi gert, eða ef heimþrá
hrjáði, svo að jaðraði við hugsýki,
þurfti sá kvilli að fá viðeigandi
meðferð. Ef mér varð á að segja:
„Þetta er uppgerð í stelpunni," þá
fékk ég dálitla uppfræðslu um sam-
band og gagnkvæma verkun hug-
lægs jafnvægis og líkamlegrar heil-
brigði. Það væri hlutverk læknis
að leita orsaka hverskonar tmflana
á heilsufari sjúklings, en vísa hon-
um ekki frá sér nema til viðeigandi
sérfræðinga.
Þórður hafði lyfjabúð í sinni vörslu
og honum vom tiltæk á ferðalögum
flest þau algengustu meðul sem þá
vom notuð. Aldrað fólk dáði hann
fyrir góðar úrlausnir í baráttu við
margskonar kvilla sem ellinni fylgja.
Hann miðlaði ekki einungis heilsu-
lyflum í töflum og smyrslum heldur
einnig h'fsorku með framkomu sinni,
hressandi gusti, sem gerði að þeir
sem ellin var farin að beygja tóku
að rétta úr sér. Návist hans glæddi
Handrit afmælis- og minningargreina skulu vcra vel frá gengin, vélrituð eða tölvu-
sett. Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disklingur fylgi útprentuninni. Auðveldust
er móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfcct eru cinnig auðvcld í úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins
I bréfasíma 5691115, eða á netfang þess Mbl@centrum.is en nánari upplýsingar
þar um má lesa á heimasfðum. Það eru vinsamlcg tilmæli að lengd grcina fari ekki
yfir eina örk A-4 miðað við meðalllnubil og hæfilega linulengd — eða 2.200 slög.
Höfundar eru beðnir að hafa skírnarnöfn sfn en ekki stuttncfni undir greinunum.
JÓNÁSBERG
KJARTANSSON
BJARNEY GUÐRUN
SIG URJÓNSDÓTTIR