Morgunblaðið - 24.06.1998, Blaðsíða 33

MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1998 33
I
1
I
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
(
<
t;
(
(
(
(
(
(
(
<
(
JÓN
ÞOR VARÐARSON
+ Jón Þorvarðar-
son fæddist í
Reykjavík 27. sept.
1924. Hann lést á
heimiii sínu í Nökk-
vavogi 15 hinn 14.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans
voru Þorvarður
Guðmundsson, f.
20.7. 1888 í Þórodd-
arkoti á Álftanesi,
d. 14.11. 1968,, og
Friðsemd Magnús-
dóttir, f. 2.5. 1891 í
Kolsholtshelli í
Flóa, d. 7.1. 1973. Jón var
yngstur fímm systkina. Hin eru:
Helgi, f. 26.6. 1916, d. 28.6.
1921, Steinunn, f. 23.10. 1917,
Magnús, f. 7.10. 1920, og Helgi
Ástbjartur, f. 22.9.1922.
Jón starfaði við akstur hjá
Sig. Þ. Skjaldberg og fleirum
til ársins 1960 er hann réðst til
Sogsvirkjana og starfaði þar til
ársins 1994 er hann Iét af störf-
um fyrir aldurs sakir. Hinn 26.
október 1946, giftist Jón Vil-
borgu Jónu Guðmundsdóttur, f.
22.1. 1927, d. 24.8. 1993, For-
eldrar hennar voru Guðmund-
ur Jónsson, f. 12.4. 1898, d.
23.8. 1977 og Rósa Bachmann
Jónsdóttir, f. 6.4. 1888, d. 19.2.
Hvenær sem kallið kemur
kaupir sig enginn frí;
þar læt ég nótt sem nemur,
neitt skal ei kvíða því.
(Hallgr. Pét.)
Allt er vaknað af blundi vetrar-
ins, vorið er að slíta bamsskónum
og sumarið í þann mund að hefja
innreið sína, ekki eingöngu í nátt-
úrunni heldur líka í hugum mann-
anna. Sá drungi vetrarins sem oft
leitar á sálir mannanna hefur hörf-
að og gleði og eftirv'ænting sum-
arsins tekið völdin. A þessum tíma
er yndislegt að lifa, fínna hvernig
birtan léttir lund og allt það sem
beið ógert frá vetrinum á nú að
framkvæmast í einni svipan.
Þannig er það hjá flestum og fyrr
en varir er sumarið liðið við ýmis
störf óg við gáfum okkur aldrei
tíma til að njóta þess sem okkur
var boðið upp á. Hugur okkar var
svo mikill að koma öllu í fram-
kvæmd að þetar haustið svífur að
með litadýrð sinni og náttúrufeg-
urð er fyrst tími til að upplifa og
njóta. Eins er það með mannsæv-
ina. A fyrri hluta ævinnar erum við
orkumikil og vílum ekki fyrir okk-
ur að vinna mikið og koma okkur
og afkomendum okkar á legg svo
best við getum. Svo þegar haustar
að og aldurinn færist yfír h'tum við
yfír farinn veg og sjáum að harla
vel hefur til tekist enda lögðum við
okkur fram.
Á heimili afa okkar og ömmu var
mikið að gera enda heimilið mann-
margt, börnin voru átta, fædd á 18
árum, og voru þau elstu farin að
heiman þegar þau yngstu voru að
komast á legg. Það gefur að skilja
að mikla vinnu og samheldni heim-
ilisfólksins þurfti til að halda utan
um heimilið. Og þannig var það
líka hjá þeim afa og ömmu. Oft
dvöldum við systkinin hjá þeim í
sveitinni og leið okkur afar vel þar.
Við fórum oft með afa í bílnum því
hann vann alla tíð sem bílstjóri,
lengst af við Sogsvirkjanirnar.
Minningin um veiðiferðir á Þing-
vallavatni og svo seinna á Úlfljóts-
vatni er okkur ofarlega í huga.
Þegar við komum austur var veiði-
stöngin tekin fram og rennt fyrir
bleikju og skemmtu sér allir hið
besta. Maður lærði svo margt af
samvistunum við ömmu og afa því
þau voru alltaf að miðla af þekk-
ingu sinni og af nógu var að taka
því þau voru vel að sér um landið
og náttúruna. Minningarnar um
þessa daga munu geymast með
okkur og á tíma sem þessum þegar
1951.
Börn Jóns og Vil-
borgar eru Guð-
mundur, f. 10.2.
1947, kvæntur Ólínu
Melsted og eiga þau
íjögur börn og sjö
barnaböm; Þor-
varður, f. 14.7.1948,
d. 8.2. 1974, kvænt-
ur Ingu Herdísi
Harðardóttur og
eiga þau eitt barn
og eitt barnabam;
Rósa Bachmann, f.
22.3. 1951, gift Jó-
hanni Jónssyni og eignuðust þau
sjö börn og þijú barnaböm;
Friðgeir, f. 17.12.1954, kvæntur
Árnýju Valgerði Steingríms-
dóttur og eiga þau fjögur börn;
Sigríður Helga, f. 17.3. 1959,
gift Bjama Helgasyni og eiga
þau ljögur böm; Bryndi's Ingi-
björg, f. 13.7. 1961, gift Áma
Björnssyni og eiga þau þrjú
börn; Helgi, f. 12.7.1963, kvænt-
ur Sigurlaugu Grétu Skaftadótt-
ur og eiga þau tvö börn; og Hall-
fríður Jóna, f. 3.3. 1965, gift
Ingvari Áma Óskarssyni og
eiga þau þijú böm.
Útför Jóns fer fram frá
Langholtskirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 13.30.
við höfum misst einn af þeim sem
okkur þykir vænt um er gott að
geta leitað til þeirra.
Afí Jón var dagfarsprúður mað-
ur, oftast með bros á vör og heillaði
hann samferðamenn sína, jafnt
böm sem fullorðna, með þessu já-
kvæða viðmóti sínu. Amma og afi
voru afar samhent hjón og í veik-
indum ömmu sinnti afí henni af
stakri nærgætni og umhyggju og
eftir að hún dó fluttist afí í íbúðina
þeirra í Nökkvavoginum og er það
ekki til efs að hann saknaði hennar
mjög.
Það kom okkur sem eftir lifum í
opna skjöldu þegar okkur voru
færðar þær fréttir að afi hefði dáið,
svo hress sem hann virtist vera, að
vísu hafði hann verið lasinn, sagði
það vera flensu sem væri að batna.
Það kemur yfir eftirlifenduma
tómleiki og söknuður, söknuður
eftir þeim sem við töldum okkur
vísan, sem við gætum heimsótt og
hitt í framtíðinni. En veröldin er
hverful og hvers manns bíður það
að hitta skapara sinn í veröld þar
sem betra líf býðst með þeim sem
þegar em gengnir. Þannig er víst
að afí var tilbúinn að ganga veginn
sem við öU eigum eftir að ganga og
þar hittir hann þá sem honum þótti
vænst um. Við sem enn eram hér í
veröld munum minnast afa sem
einstaklega góðs manns, manns
sem okkur væri eftirsókn í að taka
okkur til fyrirmyndar og líkjast.
Huggun okkar felst í orðum
skáldsins sem kvað svo:
Við dauðans fljót sem þrumir þungt
í þögn á milli landa,
við munum síð á sömu strönd
í sömu sporum standa.
(Guðm. Böðv.)
Við kveðjum þig, elsku afi, og
þökkum þér tímann sem við áttum
með þér, nærgætni þína og elsku.
Hvíldu í Guðs friði.
Þorvarður, Unnur, Gunnar,
Jón og fjölskyldur.
Ég vil í örfáum orðum minnast
svila míns og vinar Jóns Þorvarðar-
sonar. Minningamar hrannast upp,
fyrstu raunveralegu kynni mín af
Jóni vora fyrir rúmum fimmtíu ár-
um er við báðir í miklu húsnæðis-
hraki keyptum sumarbústað fyrir
innan bæ, þar sem hét Smálönd.
Það átti að heita svo að ég keypti
bústaðinn en Jón bíl, því bíllausir
gátum við ekld búið þar, engar
strætisvagnaferðir og ekkert vatn.
Með þessum fasteignakaupum vor-
um við orðin „sjálfstætt fólk“.
Þama kynntumst við hjónin Jóni,
sáum hver afbragðsmaður hann
var, aldrei hraut styggðaryrði, alltaf
sama létta lundin á hverju sem
gekk. Að framkvæði tengdafóður
okkar var síðar ráðist í það stórvirki
að byggja yfir stærstan hluta fjöl-
skyldunnar fjórar íbúðir og verk-
stæði fyrh’ hann. Þá reyndi á fjöl-
skylduböndin og vinskapinn, unnið
flest kvöld og flestar helgai’. Þeir
sem nú era að hefja búskap trúa
ekld hvemig ástandið var í þjóðfé-
laginu þá, litlir sem engir peningar í
umferð, lánastofnanir lokaðar fyrir
venjulegt fólk, sækja þurfti um leyfi
fyrir næstum öllu er að byggingum
laut, leyfí þurfti fyrir mótatimbri,
sementi, steypustyi’ktarjámi
o.s.frv. En húsið komst upp með
„Guðs hjálp og góðra manna“. í all-
mörg ár bjuggum við Jón í þessu
húsi með allan krakkaskarann.
Ég minnist þess sérstaklega
hversu vinsæll Jón var hjá ung-
dómnum. Eitt atvik vil ég minnast á
sérstaklega, en það gerðist áður en
þau hjón eignuðust sín fyrstu böm.
Við hjónin fóram í ferðalag og Jóna
og Jón tóku son okkar í fóstur á
meðan. Það var ekki nóg með að þau
dekruðu við hann á alla lund, heldur
leystu hann út með gjöf, forláta bíl
sem hann gat setið í og keyrt. Þessi
bill vai’ð í svo miklu uppáhaldi hjá
drengnum að þrátt fyrir að hann
hafi eignast marga úrvalsvagna síð-
an þori ég að fullyrða að enginn hef-
ur slegið þennan út hvað vinsældir
snertir. Þetta lýsir vel manmnum
Jóni. Þama gaf hann af litlum efn-
um til að gleðja lítinn dreng.
Fáum mönnum hef ég kynnst
sem vora jafn heilsteyptir og Jón.
Hann hafði mjög ákveðnar skoðan-
ir á mönnum og málefnum en var
mjög réttsýnn. Hann hafði and-
styggð á yfirborðsmennsku.
„Snobb“ var ekki til í hans orða-
bók, hann sóttist ekki eftir vegtyll-
um. Hann var skáti á sínum yngri
áram og hann var „alltaf skáti“.
Jón var mikill fjölskyldumaður,
fjölskyldan var honum allt. Líf Jóns
var ekki alltaf dans á rósum, það
var mikið áfall er hann missti son
sinn af slysfóram í blóma lífs síns.
Einnig misstu þau dótturson ungan
þótt allt væri gert sem í mannlegu
valdi stóð'til að vinna bug á þeim
erfiða sjúkdómi er hann fékk. Bæði
þessi atvik höfðu mikil áhrif á Jón
þótt hann bæri það ekki á torg.
Árið 1993 missti Jón konu sína
sem hann dáði mjög, enda höfðu
þau eignast átta börn. í langri og
erfiðri sjúkdómslegu bæði heima
og á sjúkrahúsi veitti Jón henni
takmarkalausa ást og umhyggju.
Næstum hvern einasta dag allan
tímann sem hún lá á Vífilsstöðum
kom Jón í heimsókn þótt um langan
veg væri að fara og oft í misjöfnu
veðri, og ef hann komst ekki fékk
hann börn sín til að líta til hennar.
Það er gott að minnast góðs
drengs. Það hefur örugglega verið
vel tekið á móti honum í nýjum
heimkynnum.
Við hjónin og fjölskylda okkar
kveðjum Jón og þökkum allt sem
hann hefur gert fyrir okkur. Við
vottum börnum hans og fjölskyld-
um þeirra dýpstu samúð.
Guð blessi minningu Jóns Þor-
varðarsonar.
Gunnar Guðmundsson.
Jón Þorvarðarson hefur kvatt
okkur. Hann varð bráðkvaddur á
heimili sínu að Nökkvavogi 15.
Nonni var giftur Jónu móðursystur
minni, heimili þeirra var lengi vel í
sama húsi og heimili foreldra minna
og mikill samgangui’ var þar á milli.
Nonna og Jónu varð sjö bama auð-
ið, allt vel gert og harðduglegt fólk
og- samhent fjölskylda. Þau urðu
fyrir þeiiTÍ erfiðu lífsreynslu að
missa næst elsta son sinn, Þorvarð,
í hörmulegu vinnuslysi og síðar
bamabam úr ólæknandi sjúkdómi.
Eftir að hafa starfað um langt skeið
hjá heildversluninni Skjaldberg í
Reykjavík, réðst Nonni til Lands-
virkjunar og starfaði við Sogsstöðv-
amar og bjuggu þau þar lengst af.
Hann flutti aftur í íbúð sína í
Nökkvavoginum, þegar hann lét af
störfum hjá Landsvirkjun sakir
aldurs. Síðustu árin sem þau
bjuggu fyrir austan barðist Jóna
við sjúkdóm, sem hún varð að lok-
umað lúta í lægra fyrir.
Á bamdóms- og unglingsárum
mínum vora Nonni og Jóna áber-
andi í lífi mínu. Þrátt fyrir langan
og erfiðan vinnudag var hann ekki
svo þreyttur þegar heim var komið,
að vera ekki tilbúinn til þess að
taka þátt í knattspymu eða öðrum
leikjum sem fram fóra í götunni.
Vogamir vora þá smekkfullir af
bömum, umferð lítil, aOar götur
leiksvæði, fjaran skammt undan og
tún nærtæk til þess að gera að stór-
um leiksvæðum. Ekkert sjónvarp
eða önnur nútíma afþreying varð til
þess að skerða þann tíma sem til-
BJARGEY
GUÐJÓNSDÓTTIR
+ Bjargey Guð-
jónsdóttir fædd-
ist í Efri Miðbæ,
Norðfirði, 23. febrú-
ar 1934. Hún lést á
heimili sínu f Gauta-
borg 8. júní síðast-
liðinn. Foreldrar
hennar eru Guðjón
Guðmundsson, f.
13.10. 1904, d. 24.4.
1987, og Sigurbjörg
Bjamadóttir, f. 13.6.
1909. Systkini Bjar-
geyjar eru: Sigríður,
f. 9.2. 1933, Guð-
mundur, f. 15.10.
1937, Guðlaug, f. 29.12. 1944, og
Inga R., f. 13.3. 1948.
Eiginmaður Bjargeyjar var
Hilmar Sigurðsson, f. 4.9. 1928.
Elsku systan okkar.
Það er erfiðara en orð fá lýst að
þurfa að kveðja þig svo fljótt. Okkur
er orða vant, en þú átt allar okkar
þakkir sldldar fyrir allt, sem þú hef-
ur verið okkur í gegnum tíðina. Við
biðjum góðan Guð að taka vel á móti
þér og veita þér frið. Mömmu og fjöl-
skyldu þinni sendum við samúðar-
kveðjur og biðjum Guð um styrk
þeim til handa.
Margs er a 5 minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Þau skildu 1967.
Þeirra böm era: 1)
Guðjón, f. 16.9. 1952,
kvæntur Lám
Böðvarsdóttur,
þeirra böm em
Bjargey og Böðvar,
dóttir Böðvars er
Gabríela. 2) Hafdís,
f. 19.9. 1959, gift
Bjarna Einarssyni,
þeirra börn eru
Tómas, Telma, Ter-
esa og Teodór. 3)
Brynjúlfur, f. 2.7.
1961, hans börn em
Markús Öm, Hannes
og Atli Hilmar.
Útför Bjargeyjar fer fram frá
Norðfjarðarkirkju í dag og hefst
athöfnin klukkan 14.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt
(V. Briem.)
Guð geymi þig.
Sigríður, Guðmundur,
Guðlaug og Inga Rós.
tækur var að loknum skólatíma í
fótbolta eða aðra útileiki. I mesta
lagi var lagt í langa ferð með strætó
til þess að fara í þrjúbíó á sunnu-
degi og sjá Roy Rogers taka Svarta »
Pétur og hina skúrkana í bakaríið.
Nonni var skáti af líf og sál og
byrjaði strax og aldur leyfði að
taka okkur með sér í það starf. Við
urðum Skjöldungar og þar hófust
afskipti mín af félagstarfi, sem
hafa staðið síðan. Nonni var mikill
félagsmaður, einn þessara manna
sem gera þess háttar starf mögu-
legt með miklu og óeigingjörnu
vinnuframlagi. Hann var vandaður
og góður maður. Aldrei minnist ég
þess að Nonni færi fram með há-
vaða eða ætti í útistöðum við r
nokkum, en vilji hans var alltaf öll-
um Ijós. Hann uppfyllti hugtakið
góður drengui- og var ætíð tilbúinn
að leggja til hliðar dagleg verkefni
ef rétta þurfti hjálparhönd. Hann
var vel lesinn og oft sá maður hann
niðursokkinn við bókalestur. Á jól-
um fékk ég alltaf góðar bækur frá
Nonna og fjölskyldu hans. Bækur
sem ég á enn og hef marglesið og
er nú að lesa fyrir yngsta son minn.
Eitt af því sem mér er minnis-
stæðast frá bamdómsáram mínum
era ferðir þegai’ Nonni tók mig og
syni sína með sér, þegar hann ásamt
nánustu félögum sínum í skáta-
hreyfingunni vann að byggingu nýs
skátaskála í Lækjarbotnum. Minnis-
stæður úr þeim hópi var Tommi
Hjalta, lögreglumaður sem síðar
fórst við störf sín í mótorhjólaslysi
og var öllum mikill harmdauði. Þeir
félagar vora góðir uppalendur og
leiddu okkur strákana svo áreynslu-
laust inn í lífið með skemmtilegum
ævintýram í leik og starfi. Skáta-
starfið varð lifandi og skemmtilegt í
nærvera þeirra, ívafíð fræðslu um
undirstöðuatriði í útivist og skyndi-
hjálp, tengt æsispennandi leikjum
og rannsóknarferðum um náttúr- *
una. Fræðsla sem síðar varð til þess
að tveir synir Nonna björguðu
tvisvar mannslífum með hárréttum
viðbrögðum á neyðarstundu.
Við systkinin voram ásamt mök-
um stödd á sólarströnd þegar okk-
ur bárast þessi tíðindi. Við sendum
frændfólki okkar, börnum og
barnabömum Nonna hugheilar
samúðaróskir. Ég þakka fyrir
margar ógleymanlegar og verð-
mætar stundir á lífsleiðinni, sem
maður áttar sig ekki á fyrr en mik-
ið síðar, hversu verðmætar og mik-
ils virði þær vora.
Guðmundur Gunnarsson.
ÍJIDM BÁVLXIIR
Austurveri, sími 588 2017
Sérfræðingar
í blómaskreytingum
við nll tækifæri
mblómaverkstæði I
INNA I
Skólavörðustíg I2.
á horni Bergstaöastrætis.
sími 551 9090