Morgunblaðið - 24.06.1998, Blaðsíða 36

36 MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1998
MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ
HELGA
PÉTURSDÓTTIR
+ Helga Guðrún
Pétursdóttir
fæddist í Iteykjavík
17. ndvember 1925.
Hún lést á Landspít-
alanum hinn 11.
júní síðastliðinn og
fór útför hennar
fram frá Bústaða-
kirkju 23. júní.
Kæra „Helga systir“
eins og þú varst alltaf
kölluð í fjölskyldunni.
Nú ert þú einnig farin í
ferðalagið langa eins
og litla systir þín Jara (mamma
mín) fór í fyrir aðeins þremur vik-
um eða þann 16. maí sl.
Eg sé fyrir mér ykkur systurnar
sameinaðar og í miklum kærleika.
Kæra Helga systir ég þakka þér
fyrir mjög nána samfylgd sem móð-
ursystur í þessu lífi hér. Eitt sinn
var ég í vandræðum með kjól sem
ég var að sauma fyrir nemendamót
Verzlunarskóla íslands árið 1970 og
ég þá 17 ára og var komin út á ystu
nöf hvað varðaði saumaskapinn.
Hvað átti þá til bragðs að taka? Hr-
ingja bara í „Helgu systur". Svarið
var: Elsku Gunna mín, mér væri
ljúft ef ég gæti aðstoðað þig.
Kjóllinn var saumaður og farið í
honum á Nemendamótið. Þú Helga
mín hafðir alltaf tíma til þegar ég
þurfti að spyrja þig eða fá hjálp, ég
tala nú ekki um eitthvað sem varð-
aði handavinnu. Pú skildir betur en
nokkur annar þegar mamma var
sem veikust fyrir u.þ.b. tveimur ár-
um, og óeigingirni þín kom aftur
eins og áður í ljós. Pað sem gerðist
var, að þú komst mömmu mjög á
óvart, hún var hissa á þvi hvað þú
hafðir mjúkar hendur og hvað þú
varst blíð og góð. Hún var sárþjáð
og þú veittir henni huggun sem
stóra systir hennar. Eg held að
þessar stundir hafi sameinað ykkur
aftur og þið urðuð eins og áður
mjög nánar systur. Það varst þú
sem hún kaus að hafa hjá sér.
Eftir þetta veiktist þú af þessum
skæða sjúkdómi sem tekur marga
úr fjölskyldunni, samt sem áður
varst þú aldrei upptekin af þínum
veikindum, heldur hvernig litla
systir þín hefði það í dag. Ávallt
sama æðruleysið. Mamma (Jara
systir þín) og Bergrún systir mín þá
aðeins 38 ára, sem kvaddi þennen
heim fyrir þremur árum; þær ein-
kenndi einnig þetta stöðuga æðru-
leysi. „Ég vona að það sé ættgengt".
Elsku Helga mín ég þakka þér
fyrir alla þá huggun sem þú gast
veitt mér, þó að þú værir orðin fár-
veik sjálf, og segir það mikið um þig
og þína óeigingimi.
Mér fannst vont að frétta það að
þú værir að skilja við þennan heim
rétt eftir að við Gunnar og Sváfnir
komum hingað til Spánar. Ég veit
að þið systumar Jara og Helga leið-
ið Bergrúnu systur mína núna á
milli ykkar, „eða leiðir hún ykkur“?
Elskumar mínar allar, farið í
Guðs friði.
„Hengi pabbi“ og fjölskylda, megi
guð gefa ykkur styrk til þess að
skilja þetta og veiti hann ykkur
huggun í sorg ykkar,
Guðrún Antonsdóttir
og fjölskylda.
Elsku Henge
mamma, eins og ég
kallaði þig alltaf. Nú er
komið að kveðjustund.
Minningamar streyma
að og þær em ótæm-
andi. Állar stundimar
er ég átti hjá ykkur
Henge pabba í Háa-
gerðinu, frá því ég man
eftir mér. Að ógleymd-
um öllum handunnu
gjöfunum sem þú gafst
mér og systram mínum, t.d. útsaum-
uðum handklæðum, prjónuðum
sokkum, hekluðum töskum og
þannig mætti lengi telja sem mér
vora ákaflega hjartfólgnar og á ég
þær margar ennþá, þann dag í dag.
Nú ekki má gleyma brúnu krydd-
kökunni sem þú hélst áfram að gefa
mér í öll árin er ég bjó erlendis,
ásamt laufabrauðinu um öll jól.
Þú áttir svo mikið æðraleysi til og
óeigingjöm gafstu öllum af þínu
stóra hjarta. Þið systur vorað akk-
eri Z.P. ættarinnar, hélduð utan um
ættarmótin, spilakeppnimar, jóla-
skemmtanirnar, frænkugillin og
margt fleira.
Ég vona að við sem eftir erum
verðum dugleg að halda utan um
þetta, ásamt Sturlu bróður ykkar,
en hann er núna einn eftir af 15
systkinum. Þið systur hugsuðuð
ákaflega vel um bróður ykkar, svo
þetta er mikill missir fyrir Sturlu
frænda. Megi Guð gefa honum
styrk í sorg sinni. Það er sárt að
missa ykkur mömmu með svona
stuttu millibili, en ég veit að
mamma og Bergrún systir taka
fagnandi á móti þér.
Elsku Henge mamma, ég vil
þakka þér allt sem þú kenndir mér,
og þú gafst mér svo mikið af þér,
hafðir alltaf tíma fyrir mig.
Elsku Henge pabbi, Hilda,
Gunna, Jóa og Konni, megi Guð og
almættið gefa ykkur styrk.
„Aðeins sá sem drekkur af vatni
þagnarinnar, mun þekkja hinn vold-
uga söng. Og þegar þú hefur náð
ævitindinum, þá fyrst munt þú hefja
fjallgönguna. Og þegar jörðin krefst
líkama þíns, muntu dansa í fyrsta
sinn. Því hvað er að deyja annað en
að standa nakinn í blænum og
hverfa inn í sólskinið?“ (Spámaður-
inn e. Kahlil Gibran).
Minning þín mun lifa í hjörtum
okkar allra um ókomna tíð. Hvíl í
friði.
Eyrún.
Kær skólasystir er horfin sjónum
okkar, sú fjórða sem kveður úr ár-
gangi nemenda Húsmæðraskólans
á Laugalandi í Eyjafirði veturinn
1944-45. Við erum nokkra stund að
átta okkur á og sætta okkur við
þessi vistaskipti vina okkar sem
hverfa.
Minningar frá samverustundum
hrannast upp í hugann þegar Helga
Pétursdóttir kveður okkur. Helga
kom í skólann svolítið seinna en við
hinar, hún hafði fengið forfalla-
4r
t
Elskuleg móðir okkar og tengdamóðir
ÞÓRDÍS JÓHANNESDÓTTIR,
Glaðheimum 16,
Reykjavík,
lést á Sjúkrahúsi Reykjavíkur, Fossvogi,
Guðjón Guðjónsson,
Guðrún Magnúsdóttir,
Magnús Jónsson,
Ásgeir Ásgeirsson,
Sjöfn Þórsdóttir.
þriðjudaginn 23. júní.
Jarðarförin verður auglýst síðar.
Helga Bergþórsdóttir,
Haraldur Bergþórsson,
Guðlaug Bergþórsdóttir,
Hjördís Bergþórsdóttir,
Helgi J. Bergþórsson,
pláss. Við vorum farnar að kynnast
og biðum mjög spenntar eftir þess-
ari Reykjavíkurstúlku, myndi hún
falla í okkar farvegi?
Svo var það kvöld leitt að við sát-
um allar með handavinnu í dagstof-
unni, vefnaðarkennarinn var að lesa
fyrir okkur úr ritum Jóns Trausta
„Halla og Heiðarbýlið" þá heyrum
við að eldhúshurðin er opnuð og inn
í borðstofuna gengur hljóðum skref-
um stórglæsileg stúlka og alla leið
inn í dagstofuna kemur hún og
heilsar. Það var ekki um að villast,
hún féll með það sama inn í samfé-
lag okkar. Þarna var komin Helga,
hún sagði okkur síðar að erfið hefðu
þessi fyrstu spor verið því allra
augu störðu á hana og mældu út, já
hvernig skyldi nú þessi vera. Ekki
brást Helga, alltaf sama prúð-
mennskan og dugnaðurinn. Hún var
bráðmyndarleg í sér, sama hvað
hún tók sér fyrir hendur, hvort það
var matargerð, handavinna, vefnað-
ur eða að hlýða þeim reglum sem
skólinn setti okkur. Allt var unnið
með hógværð, vel og skipulega.
Helga var öllum ljúf og kær, bæði
kennuram og okkur skólasystrun-
um. Við höfum haldið tryggð og vin-
áttu í rúma hálfa öld og upp á það
héldum við er við heimsóttum skóla-
systur okkar austur fyrir fjall og
áttum þar ógleymanlegan dag, rifj-
uðum upp veruna á Laugalandi og
tókum lagið eins og oft í gamla
daga.
Helga Thorvaldssyni manni
Helgu viljum við þakka allt sem
hann gerði fyrir okkur, keyrði með
okkur landshluta á milli með mestu
varfærni svo öllum leið vel í farar-
tæki hans.
Við sendum Helga, börnum hans,
barnabömum og öðram ættingjum
innilegar samúðarkveðjur. Helgu
okkar þökkum við yndislega sam-
fylgd um leið og við rifjum upp ljóð-
ið sem við sungum með söngkenn-
ara okkar.
Með svanaflugi flýr hún,
til fegri landa snýr hún,
þar sól og sæla er vís.
Þar blómalund sér býr hún,
mín blíða sumardís
mín blíða sumardís.
(GM)
Margrét P. Hallsdóttir.
Ég ólst upp við þá vissu að þú
værir amma mín, þetta var áður en
ég sldldi það hugtak til hhtar. Og það
var ekld fyrr en seinna að ég áttaði
mig á því að í raun varstu ekki með
réttu amma mín heldur ömmusystir,
og Helgi afi ekki með réttu afi minn,
samkvæmt skilgreiningu ættfræð-
innar. En það skipti mig engu máli,
þið vorað amma og afi og erað það í
mínum huga. Það verður víst tamast
sem í æskunni nemur. Skyldleikinn
skiptir sennilega ekki máli, ef um-
hyggjan er til staðar, og ég hef svo
sannarlega fundið fyrir þeirri um-
hyggju.
Mér eru sérstaklega minnistæðar
fjölmargar heimsóknir í Háagerði
29 og þá era líklega jólaboðin og
spiladagarnir efstir í huga. Sem
barn beið ég þessara daga með mik-
illi tilhlökkun og eftirvæntingu.
Þessar heimsóknir era letraðar
stóram stöfum í bernskuminning-
unni. Á seinni áram hef ég svo áttað
mig betur á, af hverju þið lögðuð
svo mikinn metnað í þessar fjöl-
skyldu- og ættarhátíðir. Sá skiln-
ingur sem þú hafðir á mikilvægi
þess að halda fjölskyldunni saman,
gefa skyldmennum tækifæri á að
hittast og kynnast finnst mér aðdá-
unarverður. Glæsileiki í mannlegum
samskiptum og umhyggja fyrir
þeim fjölmörgu sem stóðu þér
nærri eru eiginleikar sem ég vona
að ég hafi og geti lært af þér.
Einnig man ég sérlega skýrt eftir
ferð okkar í Rússajeppanum í júní
1970 til að skoða gosið í Heklu. Þó
ég hafi aðeins verið nýorðinn
GUÐMUNDUR E.
EINARSSON
+ Guðmundur
Eyjólfur Ein-
arsson fæddist í
Reykjavík 2. janúar
1921. Hann lést á
Sjúkrahúsi Reykja-
víkur 19. júní síð-
ast.liðinn. Foreldrar
hans voru Einar
Sveinbjörnsson
bóndi og útgerðar-
maður í Sandgerði,
f. 19. jan. 1860 í
Sandgerði, d. 29.
júlí 1937, og seinni
kona hans Messí-
ana Sigurrós Guðmundsdóttir,
f. 25. desember 1891 á Stað í
Staðarsókn, d. 5. des. 1969.
Bróðir Guðmundar er Einar
Einarsson prentari f. 1919,
kona hans Ragnheiður Jóhann-
esdóttir, f. 1921. Hálfsystkini
Guðmundar, samfeðra, eru
Sveinbjörn, f. 1884, Guðrún, f.
1887, Magnea Bjarnveig, f.
1890, Margrét Jónina, f. 1893,
og Ingibjörg f. 1897.
Guðmundur kvæntist 16. ágúst
1947 Sigurjónu Steingrímsdótt-
ur, f. 25. apríl 1923 á Sveins-
stöðum við Nesveg í Reykjavík.
Foreldrar hennar voru hjónin
Steingrímur Sveinsson verk-
stjóri og bóndi á Sveinsstöðum,
f. 18. febr. 1888 í Reykjavík, og
kona hans Gunn-
hildur Sigurjóns-
dóttir, f. 1902 í
Keflavík. Sonur
Guðmundar og Sig-
urjónu er Gylfi Örn,
f. 16. maí 1947.
Kona hans er Marta
Sigurðardóttir, f.
29. mars 1948.
Þeirra börn eru: 1)
Edda Jóna Gylfa-
dóttir, f. 1967, gift
Guðlaugi Viktors-
syni f. 1963, og eru
börn þeirra Viktor
Orn, f. 1987, Gylfí Bragi, f.
1990, og Agnes Edda, f. 1998.
2) Þórunn Heiða, f. 1972. 3)
Guðmundur Örn, f. 1975.
Guðmundur Einarsson hóf
störf hjá Útvegsbanka fslands
árið 1935 og starfaði þar til
ársins 1981, lengst af sem aðal-
bókari bankans. Hann tók virk-
an þátt í félagslífí bankans,
gegndi trúnararstörfum, sat í
sljórn starfsmannafélagsins og
einnig í stjórn SÍB. Guðmundur
var gerður að heiðursfélaga
starfsmannafélags Útvegs-
bankans árið 1981.
Útför Guðmundar verður gerð
frá Dómkirkjunni í Reykjavík í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
Okkur systkinin langar að
minnast afa með nokkrum orðum.
Minningar okkar um hann eru
margar og yndislegar. Það var
gott að koma til afa og ömmu á
Hagamel. Afi tók alltaf á móti
okkur með mikilli hlýju og hann
settist oft við píanóið og spilaði
nokkur lög svona eins og til að fá
rétta stemmningu í húsið. Okkar
fyrstu minningar eru frá því þeg-
ar við fengum að sofa hjá ömmu
og afa og þá var alltaf farið niður
að Tjörn eða í bíltúr. Hann kenndi
okkur að spila og voru ófáar
stundirnar þegar spilaður var
Manni eða Kassjón. Áfi hafði yndi
af tónlist. Óperur voru í sérstöku
uppáhaldi og tenórar eins og
Gigli, Caruso og Björling voru
hans menn. Hann var víðlesinn,
enda minnumst við hans ávallt
með bók í hendi. Hann var minn-
ugur á allt sem hann las og sagði
okkur hinum frá svo mörgu
skemmtilegu.
Afi var fróður um landið og hafði
svo gaman af því að ferðast og þá
þriggja ára er þessi ferð mér afar
minnistæð. Þá er einnig minnistæð-
ur tími þegar við bræður hittum
ykkur í New York nýlega. Enn og
aftur kom í ljós hvað stórfjölskyldan
er ykkur mikilvæg og þekking þín
og Helga afa á hinum ótrúlegustu
málefnum athygliverð. Mér fannst
það merki um ótrúlegan kraft og
lífsgleði af ykkar hálfu að hafa lagt í
þá ferð.
Ég á erfitt með að skrifa þessar
fáu línur án þess að minnast og
þakka fyrir þá aðstoð sem þú hefur
veitt móður minni og fjöldskyldunni
í gegnum tíðina. Þó það sé erfitt að
festa það á blað, þá er það mín
skoðun að það er slík umhyggja og
ástúð fyrir vinum og skyldmennum
sem gerir mennina mikla. Að lokum
vil ég þakka þér fyrir allar góðu
stundirnir og fyrir það góða for-
dæmi í mannlegum glæsileika sem
þú alltaf gafst. Ég og Inga Sigrún,
Hróar og móðir mín sendum þér
elsku Helgi, börnum ykkar og fjöl-
skyldum okkar innilegustu samúð-
arkveðjur.
Svali H. Björgvinsson.
Formáli
minningar-
greina
ÆSKILEGT er að minningar-
greinum fylgi á sérblaði upplýs-
ingar um hvar og hvenær sá,
sem fjallað er um, er fæddur,
hvar og hvenær dáinn, um for-
eldra hans, systkini, maka og
börn, skólagöngu og störf og
loks hvaðan útfór hans fer fram.
Ætlast er til að þessar upplýs-
ingar komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
fengum við auðvitað að koma með.
Öll ferðalögin með tjaldið, vítt og
breitt um landið þar sem ýmislegt
var skoðað og brallað. Þetta vora
engar venjulegar útilegur því þá var
jafnvel eldað í mörgum pottum og
bakaðar pönnukökur með kaffinu.
Afi var vanur að vakna upp fyrir all-
ar aldir og var þá oft búinn að
kanna aðstæður í sveitinni áður en
aðrir vöknuðu. Það var ekkert verið
að eyða tímanum í vitleysu svo þessi
ferðalög voru alltaf svolítil ævintýri.
Afi sat aldrei auðum höndum.
Hann var ætíð að dytta að öllu
enda bar heimilið þess merki.
Alltaf var allt í röð og reglu. Ná-
kvæmnismaðurinn hann afi.
Síðastliðin tvö ár vora afa erfíð
þegar veikindi fóra að gera vart við
sig. En afi breyttist lítið og var
alltaf jafn hjartahlýr og fylgdist vel
með okkur og yngstu fjölskyldu-
meðlimunum. Við þökkum afa sam-
fylgdina.
Elsku amma, Guð fylgi þér og
gefi þér styrk.
Er sárasta sorg okkur mætir
og söknuður huga vom grætir
þá líður sem leiftur af skýjum
ljósgeisli af minningum hlýjum.
(H.I.H.)
Edda Jóna, Þórunn Heiða
og Guðmundur Orn.
Guð sá að þú varst þreyttur
og þrótt var ekki að fá,
því setti hann þig í faðm sér
og sagði: „Dvel mér hjá“.
Harmþrungin við horfðum
þig hverfa á annan stað,
hve heitt sem við þér unnum
ei hindrað gátum það.
Hjarta, úr gulli hannað,
hættvarnúaðslá
og vinnulúnar hendur
verki horfnar frá.
Guð sundur hjörtu kremur
því sanna okkur vill hann
til sín hann aðeins nemur
sinn allra besta mann.
(Snarað úr ensku)
Blessuð sé minning vinar míns,
Guðmundar E. Einarssonar.
Árni Kr. Þorsteinsson.