Morgunblaðið - 24.06.1998, Blaðsíða 35

MORGUNBLAÐIÐ
MIÐVIKUDAGUR 24. JÚNÍ 1998 35
II
!
5
I
i
I
I
I
I
Í
i
i
!
í
<
I
!
I
I
<
<
<
<
<
<
<
H
hans þegar allt virtist leggjast á eitt;
erfiðleikar í húsgagnabransanum og
svo langvinn veikindabarátta hans.
Seinna sagði hann mér að hann væri
sáttur, hann hefði lifað góða tíma,
þeir áttu ekki að verða lengri og nú
væri það búið. Allt væri fyrirfram
ákveðið.
En í erfiðleikunum var alltaf ljós
punktur; það var þessi einstaka
kona sem hann eignaðist. Aidrei
duldist manni hversu heitt hann
elskaði Jónínu sína og virti og má
segja að annað hefði verið óeðlilegt
eins þétt og hún stóð ávallt við hlið
hans í blíðu og stríðu. Pá má ekki
gleyma börnum hans, tengdadætr-
um og barnabörnum. Fyrir þau vildi
hann allt gera sem í hans valdi stóð.
Þyngsta höggið í lífi þeirra hjóna
var þegar Ulfar yngri lézt fyrir sjö
árum aðeins 28 ára gamall. Ég trúi
að tíminn lækni aldrei að fullu það
sár að missa barnið sitt, en við meg-
um þá gleðjast yfir því, að nú eru
þeir nafnarnir saman á ný.
Ári eftir að ég hóf störf hjá Úlfari
var hann svo vinsamlegur að taka
mig á samning í húsgagnabólstrun
og við þá iðn starfa ég enn. Það var
gaman fyrir mig að geta sýnt honum
þakklæti mitt seinna þegar hlutimir
höfðu breytzt og hann kom mér til
aðstoðar. Þá kynntumst við mun bet-
ur en áður, enda nánast í daglegu
sambandi. Það var alveg sama hver
bónin var, allt gerði hann fyrir mig.
Sögumar sem maðurinn kunni,
Drottinn minn, vora óþrjótandi og
urðu alltaf betri og betri eftir því
sem maður heyrði þær oftar. Og á
sérstaklega góðum degi söng hann
fyrir okkur kvæði, sem sum hver
trúi ég fáir kunni. Úlfar var eins og
margar ljóðabækur. Það var ekki
leiðiniegt að skemmta sér með Úlfari
Guðjónssyni, það geta margir vitnað
um. Við „vitringamir“, eins og Úlfar
kallaði okkur kaffifélaga sína, sökn-
um vinar í stað og verðum að reyna
að standa okkur í því að vera áfram
ósammála um flesta hluti, en það
verður aðeins svipur hjá sjón þegar
hans nýtur ekki lengur við.
Ég finn það nú þegar maður lætur
hugann reika um Úlfar og það sem
maður veit um æviferil hans, að
svona ófullkomin minningargrein
dugar engan veginn til að draga allt
fram sem skiptir máli. Upp úr stend-
ur að hér er kvaddur góður maður
sem eignaðist svo marga vini en fáa
óvildarmenn að undran sætir. Ból-
strarar ,sjá á eftir góðum félaga,
manni sem vildi veg þeirra sem
mestan, enda tók hann þátt í félags-
málum þeirra af miklum krafti. Þeir
þakka honum góð kynni og finnst sér
sómi sýndur í því að í dag er í fyrsta
skipti fáni Meistarafélags bólstrara
notaður við útfór látins félaga.
Megi Úlfar vinur minn hvíla í friði.
Ég og fjölskylda mín þökkum honum
fyrir allt sem hann var okkur.
Elsku Jónína og fjölskylda, guð
styrki ykkur og blessi. Minningin
um Úlfar lifir áfram.
Loftur Þór Pétursson.
Hvað getur maður sett niður á
blað til minningar um einn af manns
bestu vinum og félögum? Þessi
spurning kom upp í huga minn þeg-
ar ég frétti lát vinar míns Úlfars
Guðjónssonar þ. 15. júní síðastliðinn.
Því meira sem ég hugsaði um þetta
mál komst ég alltaf aftur að þeirri
niðurstöðu að hvað sem ég skrifaði,
hvort sem það væri langt eða stutt,
gæti það ekki tjáð nema örlítið brot
af því sem mig langaði tii að segja.
Minningamar fljúga íyrir hug-
skotssjónum mínum, svo margar og
svo hraðar að hug varla festir þar á.
Ég minnist myndarlega mannsins
er ég sá fyrst á heimili tengdafor-
eldra minna í Barmahlíð 3, þegar
hann og Jónína komu þar ungt og
glæsiiegt par, sem vinir mágkonu
minnar og svila, Döddu og Páls. Úlf-
ar var þá lærður húsgagnabólstrari
frá trésmiðjunni Víði og var að byrja
sinn feril í þeirri grein, en hús-
gagnaframleiðsla og húsgagnaversl-
un varð hans ævistarf.
Ég minnist hans sem þess manns
sem kom mér á sporið í húsgagna-
viðskiptum sem einnig urðu stór
hluti af mínu lífsstarfi.
Ég minnist hans sem athafna- og
framkvæmdamannsins sem stóð fyr-
ir rekstri fyrirtækja sinna í góðæri
sem og á erfiðum tímum. Við Úlfar
voram samstarfsaðilar og viðskipta-
félagar til margra ára þar sem
aldrei bar bliku á en gengum saman
í gegnum bæði súrt og sætt á þeim
tímum.
Ég minnist hans frá húsgagna-
söluferðum okkar um landið, þegar
við heimsóttum flest kauptún og
þorp fyrir vestan, norðan og austan
ásamt vini okkar Jóhannesi Hansen,
sem við ýmist kölluðum „Simba“ eða
„Lufthansen". Þetta voru dýrðlegir
dagar þar sem reyndi mjög á þraut-
seigju og samstarfshæfileika okkar
allra og þá tók ekki minnst á þolin-
mæði „Simba“, er við tókum til við
að syngja fyrir hann á leið okkar,
hvað þá er við sungum sama lagið
meginhluta leiðarinnar.
Eg minnist hans sem gleðimanns
og skemmtilegasta manns sem ég
hef kynnst á lífsleiðinni. Enginn,
sem naut þeirrar ánægju að vera
með honum á góðum stundum, get-
ur gleymt þeim og þá alls ekki þeirri
sniiligáfu hans að flytja kvæði, sem
hann kunni utanbókar í ríkum mæli.
Sérstakiega naut hann sín er hann
flutti kvæði Einars Benediktssonar
og Davíðs Stefánssonar.
Ég minnist hans á tímum gleði og
sorgar, en vinur minn fékk sinn
skammt af hvoratveggja. Úlfar og
Jónína nutu þeirrar gleði að eignast
fjögur böm en urðu einnig iyrir
þeirri sorg að missa son sinn, glæsi-
legan og góðan dreng, við hryggileg-
ar aðstæður. Heilsa Úlfars var erfið
stóran hluta af lífi hans, en þá erfið-
leika bar hann með reisn og kvartaði
ekki.
Ég minnist hans sem ferðafélaga
innanlands og utan. Saman fóram
við Hulda ásamt Úlfari og Jónínu
margar ferðir, stundum austur í
Öræfasveit um páska, sem í þá daga
vora mestu háskaferðir þar eð öll
vötn vora óbrúuð, eða eitthvað ann-
að inn á hálendi íslands.
En ekki síður var gaman að ferð-
ast með þeim erlendis. Ein slík ferð
er mér mjög minnisstæð en þá fórum
við saman um nokkur lönd Evrópu
og slettum aldeilis úr klaufunum.
Ulfar hafði verið í siglingu nokkram
áram áður og var því sjálfkjörinn
„hafnsögumaður í brimróti næturlífs-
ins“. Ekki var okkur í kot visað hjá
honum þar, frekar en annars staðar.
En helst minnist ég hans sem eins
mesta persónuleika, vinar og félaga
sem ég hef átt leið með í lífinu, og
fyrir þá samfylgd er ég honum æv-
inlega þakklátur.
Jónínu og börnum hennar vottum
við Hulda okkar dýpstu samúð í
þeirra miklu sorg en öll getum við
verið þakklát fyrir að hafa orðið
þeirrar gæfu aðnjótandi að hafa átt
samleið með öðlingnum Úlfari Guð-
jónssyni.
Farðu vel, félagi og vinur.
Garðar Sigurðsson.
Ég hitti Úlfar fyrst fyrir átta ár-
um, er ég flutti mig um set með
vinnustofu mína að Kieppsmýrar-
vegi 8. Úlfar hafði þá nýlega orðið
fyrir heilsubresti, en var hress,
stálminnugur, hafði ákveðnar skoð-
anir og góða dómgreind. Úlfar var
nánast daglegur gestur á Kiepps-
mýrarveginum. Var oft mikið rætt
og skipst á skoðunum, sérstaklega
við kaffiborðið hjá Lofti bólstrara,
er eftirsjá að Úlfari þar.
Úlfar hafði verið dugmikill iðn-
rekandi um árabil. Fann ég það oft
hvað það var honum sárt að hafa
ekki fulla starfsorku.
Úlfar hafði málað myndir fyrr á
árum, kom hann sér nú upp aðstöðu
á Kleppsmýrarveginum til að mála.
Málaði hann myndir þar af miklum
dugnaði og var ángæjulegt að sjá
hvað það gaf honum mikið, og liggja
eftir hann margar ótrúlega fallegar
myndir.
Ekki var annað hægt en að verða
þess var hvað Úlfar bar mikla virð-
ingu fyrir eiginkonu sinni og var
henni þakklátur.
Það er gott að hafa fengið að
kynnast baráttumanninum Úlfari
Guðjónssyni.
Um leið og ég kveð góðan félaga
sendi ég fjölskyldu hans samúðar-
kveðjur.
Kristinn Magnússon.
MINNINGAR
GUÐMANN A.
AÐALS TEINSSON
+ Guðmann A. Að-
alsteinsson,
flugstjóri, fæddist í
Reykjavik 3. febrúar
1936. Hann lést á
heimili sínu i
Reykjavík hinn 15.
júní síðastliðinn.
Foreldrar hans, sem
bæði eru látin, voru
Aðalsteinn Vigfús-
son, verkstjóri, og
Ragnhildur S. Valdi-
marsdóttir, hús-
freyja. Börn þeirra,
auk Guðmanns, voru
Kristinn, en hann
lést af slysforum fyrir allmörg-
um árum, og dóttir sem lést
skömmu eftir fæðingu. Hálf-
bróðir Guðmanns samfeðra heit-
ir Eyþór. Aldís Kristinsdóttir,
dóttir Kristins, ólst upp á heimili
þeirra Aðalsteins og Ragnhildar.
Hinn 31. desember 1961
kvæntist Guðmann Ingveldi
Steindórsdóttur, f. á Siglufirði 9.
mars 1937. Börn þeirra eru: 1)
Kristín Helga, maður hennar er
Ásgeir Karlsson,
dætur þeirra eru
Eva Björk og Katrín
Harpa. 2) Aðal-
steinn, kona hans er
Hulda Ástþórsdótt-
ir, synir þeirra eru
Hákon og Ævar. 3)
Ingveldur sem lést
skömmu eftir fæð-
ingu. 4) Svava, mað-
ur hennar er Sig-
urður Stefánsson,
synir þeirra eru
Andri Snær og
Styrmir Freyr. 5)
Ragnar, ókvæntur.
Guðmann var gagnfræðingur
og lauk síðan námi frá Sam-
vinnuskólanum 1955. Atvinnu-
flugmannspróf tók hann 1961.
Hann starfaði sem tollþjónn í
Reylqavík frá 1955 til 1964. Eft-
ir það hóf hann störf sem flug-
maður hjá Loftleiðum og síðar
Flugleiðum.
Utför Guðmanns fer fram frá
Fossvogskirkju í dag og hefst at-
höfnin klukkan 15.
Elsku pabbi, nú er komið að
kveðjustund, erfitt er að sætta sig
við að þú hafir verið kvaddur svo
fljótt frá okkur. Þrátt fyrir vit-
neskjuna um sjúkdóm þinn var
það von okkar og trú að þú fengir
að lifa miklu lengur. Margs er að
minnast frá æsku okkar og þá sér-
staklega frá öllum ferðalögunum
sem við fórum saman innanlands
sem utan. Áhugi þinn á sveita-
störfum og útiveru var alla tíð
mikill. Hestamennskan og það sem
henni fylgdi, svo sem hestaferðir
og heyskapur, var stór þáttur í lífi
þínu og er það miður að þú hafir
ekki fengið tækifæri til að njóta
þeirra stunda í nokkur ár til við-
bótar.
Við þökkum þér allar okkar sam-
verustundir og þann stuðning og
styrk sem þú veittir okkur í gegn-
um tíðina í því sem við tókum okkur
fyrir hendur. Það var sama hvað
okkur datt í huga að gera, þú varst
alltaf jákvæður og boðinn og búinn
til þess að aðstoða við að koma því í
framkvæmd. Fyrir þetta munum
við ávallt vera þakklát. Megi guð
blessa þig og geyma.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin strið.
Farþúífriði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem.)
Minningin um þig mun lifa í
hjarta okkar um ókomna tíð.
Kristín, Aðalsteinn,
Svava og Ragnar.
Elsku afi, ég á alltaf eftir að
sakna þín. Ég mun aldrei gleyma
þeim stundum er við áttum saman í
hesthúsinu og reiðtúrunum. Þá
gátum við rætt um allt mögulegt á
milli þess sem þú reyndir að kenna
mér að umgangast hesta. Eins og
þú eflaust veist þá er ég byrjuð á
hestanámskeiði og þar er sama _
sagt við mig og þú gerðir: „Fram
með tærnar,“ en þegar það er sagt
er eins og eyrun lokist. Ég skil
ekki af hverju maður þarf að hafa
þær fram. Þegar ég var á hestbaki
um daginn missti ég bæði ístöðin
er hesturinn hljóp með mig á
stökki. Það bjargaðist allt saman,
en ég hefði örugglega dottið af baki
ef ég hefði ekki fengið kennsluna
frá þér.
Áfi minn, þegar ég talaði við þig
síðast sagðir þú við mig: „Ég tala
við þig seinna." Mér finnst sárt að
hafa ekki fengið tækifæri til að tala
við þig aftur áður en þú dóst. Ég er
mjög leið yfir að þú þurftir að
deyja svona snemma því við áttum m.
eftir að gera svo margt saman. Ég
skil þó að ef þú hefðir lifað lengur
hefði krabbameinið getað versnað
og þú orðið mjög veikur. Mér
finnst gott að vita til þess að þér
líði vel núna.
Þín
Katrfn Ilarpa.
Elsku afi.
Nú legg ég augun aftur,
6, Guð, þinn náðarkraftur
mínverivömínótt
Æ, virzt mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt
(S. Egilsson)
Afabörnin.
SIGRIÐUR
ÓLAFSDÓTTIR
+ Sigríður Ólafs-
dóttir fæddist í
Reykjavík 16. nóv-
ember 1931. Hún
lést á Sjúkrahúsi
Reykjavíkur 3. júm'
síðastliðinn. Hún var
dóttir hjónanna
Susie Lily Bjama-
dóttur, húsfreyju, og
Ólafs Hauks Ólafs-
sonar, stórkaup-
manns. Eldri bróðir
Sigríðar var Ólafur
Haukur Ólafsson
læknir, sem lést árið
1989. Hann var
kvæntur Ásdísi Kristjánsdóttur
og eiga þau fimm böm.
Sigríður eignað-
ist dótturina Ing-
unni Susie 15. júlí
1964. Faðir hennar
er Veturliði Gunn-
arsson listmálari.
Ingunn Susie er gift
Hannesi J.S. Sig-
urðssyni lækni og
em börn þeirra
Rebekka, f. 22.10.
1988, og Jóhann
Benedikt, f. 13.11.
1989. Þau em bú-
sett í Kansas í
Bandarfkjunum.
Útför Sigríðar
fór fram í kyrrþey að ósk
hennar.
Það voru kátar og fjörugar ung-
ar stúlkur, sem héldu þétt hópinn
hér á árunum kringum miðja öld-
ina. Við áttum sannarlega
skemmtilegar stundir. Það þurfti
ekki alltaf mikið til að kalla fram
hláturinn og var Sigga hvað
skemmtilegust; átti létt með að
herma eftir og endursegja
skemmtilegar upplifanir svo unun
var. Okkur þótti við óhemju
skemmtilegar og eram ekki frá þvi
að fótur hafi verið fyrir. Við vorum
mjög uppteknar hver af annarri,
væri einni „boðið út“ setti hún
gjarnan að skilyrði að önnur kæmi
með. Maður mætti gjarnan á
Smáragötu 3 tvisvar til þrisvar í
viku til að spila Kanasta. Það var
alltaf öruggt að spilaborðið var
„uppi“, spilafélagarnir gátu verið
vinkonurnar allar, sumar, eða bara
einhverjir húsgestir, sem alltaf var
nóg af hvaðanæva að.
Sigga tók í píanóið, en hún var
liðtæk þar. Svo vora Hótel Borgar
ferðirnar, sem flestar enduðu með
því að hlaupa allt hvað af tók yfir í
Sjálfstæðishúsið, rétt fyrir hálf tólf
og dansa til lokunar. Sumarið ‘49
dvöldum við part úr sumri í Kaup-
mannahöfn og áttum skemmtilegar
vikur. Svona liðu unglingsárin.
Brátt fór ein og ein að heltast úr
lestinni, varð ástfangin og hafði
minni tíma fyrir vinkonurnar; gift-
ingar með tilheyrandi barneignum,
en áfram fylgdumst við náið hver
með annarri. En eiginmenn og böm
höfðu nú allan forgang. Lengra leið
milli vinafunda en tengslin rofnuðu
aldrei.
Sigga ólst upp á glæsilegu heim-
ili sem angaði af menningu. Var
ekki laust við framandi blæ, enda
húsmóðirin alin upp í Kanada.
Skáldskapur og tónlist í hávegum
höfð. Hamingja Siggu var dóttirin
Ingunn Susie, sem síðar gerði hana
að ömmu tveggja yndislegra barna,
sem tóku öðram bömum fram að
sögn ömmunnar.
Hún Sigga átti við krankleika að
stríða svo lengi sem við munum og
setti það mark sitt á allt hennar líf
og sömuleiðis á samvistir okkar
vinkvenna við hana. Margsinnis
gekk hún undir flóknar skurðað-
gerðir á baki og dvaldi því lang- %
dvölum á aðskiljanlegum endur-
hæfingarstofnunum. Síðustu vik-
umar sem hún lifði dvaldi hún á
Sjúkrahúsi Reykjavíkur, þar sem
hún naut hjúkrunar, en þá var sjúk-
dómurinn búinn að taka á sig aðra
og óviðráðanlegri mynd; hún var
heltekin krabbameini. Þó að hún
væri fársjúk var ævinlega stutt í
kímnina þegar af henni bráði. Rifj-
aði hún þá upp einhverja skoplega
minningu sem í hugann kom.
Þessum skrifúm verður ekki lokið
án þess að minnast á hennar góðu
vinkonu, Mögnu Sigfúsdóttur, sem
hefur ítrekað stutt við Siggu á erfið-
um stundum og verið hennar hjálp-
arhella. Fyrir það viljum við vinkon-
ur þakka af alhug, sem og fyrir þær
samverustundir, sem við áttum með
henni undangengnar vikur. Hún
lést þann 3. júní og hefur útför
hennar farið fram. Við vottum Ing-
unni Susie, bömum hennar og eig-
inmanni okkar dýpstu samúð.
Anna Þóra Thoroddsen, Elín
Kristjánsdóttir, Elsa Péturs-
dóttir, Lilja Gunnarsdóttir og
Ragnhildur Kvaran.
Handrit afmælis- og minningargreina skulu
vera vel frá gengin, vélrituð eða tölvusett. *
Sé handrit tölvusett er æskilegt, að disk- r
lingur fylgi útprentuninni. Auðveldust er
móttaka svokallaðra ASCII-skráa, öðru
nafni DOS-textaskrár. Ritvinnslukerfin
Word og Wordperfect eru einnig auðveld í
úrvinnslu. Senda má greinar til blaðsins í
bréfasíma 569 1115, eða á netfang þess
(minning@mbl.is) — vinsamlegast sendið
greinina inni í bréfinu, ekki sem viðhengi.
Nánari upplýsingar má lesa á heimasíðum.
Það eru vinsamleg tilmæli að lengd greina
fari ekki yfir eina örk A-4 miðað við meðal-q^
línubil og hæfilega línulengd - eða 2.200
slög. Höfundar eru beðnir að hafa skírnar-
nöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.