Morgunblaðið - 09.11.2008, Blaðsíða 22

22 Tengsl
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. NÓVEMBER 2008
Bókmenntaverðlaun
Tómasar Guðmundssonar 2008
Magnús Sigurðsson hlaut Bókmenntaverðlaun Tómasar Guðmundssonar
2008. Aðrir sem áttu handrit í keppninni eru beðnir að vitja þeirra á skrif-
stofu Menningar- og ferðamálasviðs Reykjavíkurborgar sem fyrst eða fyrir
15. janúar 2009. Einnig er unnt að fá handrit send í póstkröfu. Gefa þarf
upp dulnefni. Aðeins var opnað umslag með nafni vinningshafa.
Menningar- og
ferðamálasvið
Reykjavíkurborgar,
Ingólfsnausti -
Vesturgötu 1,
101 Reykjavík,
menning@reykjavik.is
Eftir Freystein Jóhannsson
freyst@mbl.is
Gissur „Lífið byrjaði nú ekki glæsi-
lega hjá honum blessuðum. Hann
var alltaf lasinn og í ljós kom hjá
honum hjartagalli. Hann þurfti því
að gangast undir opna hjartaaðgerð
á National Heart Hospital í London.
Hann var hátt í tveggja ára þegar
við fórum og þetta var aðgerð upp á
líf og dauða. Guði sé lof þá lenti
hann lífsins megin.
Eftir á má kannski segja, að þessi
þrautaganga hafi reynzt honum far-
arheill. Hann náði sér og var mjög
þroskað barn. Ég leiddi oft hugann
að því hvort lífsreynslan hefði ein-
hvern veginn aukið honum þroska,
því það var eins og að tala við lífs-
reyndan mann að tala við hann
pínulítinn.
Við mamma hans skildum
skömmu seinna og svo eignaðist
hann fósturföður, prýðismann, sem
ég bæði virði og þykir vænt um. Þau
fluttu til Vestmannaeyja og þá rofn-
aði svona þetta beina samband milli
okkar feðganna. En hann kom oft í
heimsókn. Ég man að hann hafði
miklar áhyggjur af mér, ég bjó þá
einn og hann lét það alltaf verða sitt
fyrsta verk að gá í ísskápinn og sjá
svo til að þar væri alltaf nóg af góðu
og hollu handa okkur.
Hann var góður félagsskapur. Við
höfðum mest gaman af því að vera
bara saman. Við þurftum ekkert að
vera að flengjast út og suður. Okkur
leið bezt í návist hvors annars.
Svo fluttu þau aftur upp á land og
þá varð styttra á milli okkar. Hann
kíkti oft við og við vorum að smíða í
kjallaranum, bát og fuglahús. Hann
hafði gaman af að stússa í kjall-
aranum.
Það var eitt einkenni við hann, að
ég man aldrei eftir því að hann færi
í fýlu. Hann var alltaf einhvern veg-
inn svo jákvæður og glaður. Hann
gat verið gagnrýninn á menn og
málefni, en hann var fjarri því að
vera volandi svartsýnisgaur.
Það var auðvitað mikill sigur þeg-
ar hann var valinn í hlutverk Olivers
Twist. Þá var hann tólf ára. Það var
löng röð af umsækjendum og þetta
voru einar fjórar prufur áður en val-
ið var í hlutverkin. Ég gleymi því
aldrei þegar hann kom móður og
másandi og sagði: Pabbi, ég er Oli-
ver! Þeir voru með leikmyndina á
leigu til ákveðins tíma og vinsæld-
irnar urðu til þess að það var bætt
við sýningum sem allar urðu að vera
innan leigutímans. Hann var á svið-
inu allan tímann, dansaði og söng,
og þegar sýningum lauk var hann
alveg búinn og var lagður inn á
Landspítalann til hvíldar. Ég hafði
áhyggjur af honum, en þær hurfu
þegar ég sá hann brosandi og bratt-
an á spítalanum. Hann þurfti bara
að fá smáhvíld til þess að hlaða batt-
eríin.
Ég man ekki endilega að hann
væri mikið að syngja þegar hann
var lítill. En hann hafði afskaplega
gaman af því þegar amma hans,
móðir mín, söng fyrir hann.
Söngspekúlantar sem komu á heim-
ili foreldra minna höfðu orð á því að
hefði hún lært hefði hún orðið
hörkusöngkona.
Hann minnir mig stundum á afa
sinn, hann pabba, í ýmsum háttum.
Og hann er útskeifur í nákvæmlega
sömu gráður og pabbi var.
Ég man ekki eftir neinum vanda-
málum í sambandi við hann á ung-
lingsárunum. Hann var í afskaplega
góðum höndum á heimili sínu og
þegar hann heimsótti mig var allt í
góðu. Mér fannst hann eiga erfitt
með að átta sig á því hvað hann ætti
að verða. Ég gerði mér vonir um að
hann yrði tannlæknir með tannrétt-
ingar sem sérgrein og stakk því
svona mjúklega að honum. En það
varð ekki.
Að sjálfsögðu er ég sáttur við
hans val. Ég latti hann aldrei, þegar
hann fór í söngnámið. En ég við-
urkenni alveg, að þegar hann sagði
mér að hann ætlaði að leggja fyrir
sig óperusöng, sá ég ekki endilega
hvernig hann ætlaði að fara að því.
Hann er svo nettvaxinn, dreng-
urinn, ekki svona týpískur tenór í
útliti. Ég hef aldrei skilið hvaðan
hann tekur þessi miklu hljóð. En
hann er bara anzi góður, ég vona að
mér leyfist að segja það um son
minn.
Það sem mér finnst vera hans að-
alsmerki í söngnum er sönggleðin.
Hann minnir mig á mömmu með
hana og hún gerir sönginn einlægan
og skemmtilegan.
Lýsa honum? Hann er skapgóður
og einlægur. Svo finnst mér hann
skemmtilegur, ég get rætt við hann
um heima og geima. Hann fylgist
með og lætur sig umhverfið og
heiminn varða. Hann hefur skoðanir
á hlutunum. Það skiptir engu hvort
við erum sammála eða ekki. Það má
alltaf ræða hlutina.
Og nú hefur hann gefið mér ynd-
islegt afabarn ofan á allt annað.“
Skapgóður og einlægur
Morgunblaðið/RAX
Hann fæddist 7. desember
1947 að Hraungerði, sonur
séra Sigurðar Pálssonar,
vígslubiskups, og Stefaníu
Gissurardóttur. Hann stundaði
nám við Menntaskólann að
Laugarvatni og Menntaskólann við
Hamrahlíð, lærði útvegstækni og flug,
en gerði blaða- og fréttamennsku að
ævistarfi. Hann vann á Alþýðublaðinu,
Sjávarfréttum, Dagblaðinu, DV, Rík-
isútvarpinu og síðustu 17 árin hefur
hann starfað hjá Bylgjunni og Stöð 2.
Hann er fjögurra barna faðir.
GISSUR SIGURÐSSON
Feðgarnir Gissur Páll og Gissur
Sigurðsson gengu snemma í gegn-
um baráttu upp á líf og dauða. Síðan
hafa tengslin bara legið upp á við.