Morgunblaðið - 09.11.2008, Blaðsíða 37

irbúið mig með því að tala stöðugt
um hversu siðlaus og lyginn Sævar
væri og hvöttu mig til að reyna að
koma fyrir hann vitinu. Nú sat hann
þarna á stól og spurði mig hvers
vegna ég væri að gera þetta. Það var
búið að segja honum að ég hefði ját-
að og hann var að reyna að segja
mér að ég væri að koma mér í ævi-
langt fangelsi með þessu. Hann var
að reyna að segja mér að þessi
lögguhelvíti væru að gera sér upp
umhyggju en væru að nota mig.
Hvort ég sæi ekki að þeim væri skít-
sama þótt ég færi í ævilangt fangelsi
frá barninu fyrir eitthvað sem ég
gerði ekki.
Eggert stóð upp og kippti í stólinn
hans um leið og hann sagði honum að
stilla sig. Sævar sagði honum að
halda kjafti en Eggert kippti þá í
hárið á honum og rykkti höfði hans
aftur á bak. Sævar greip um hendur
hans og sagði honum að sleppa sér.
Eggert kippti aftur í, sleppti síðan
og sagði honum að hann skyldi hafa
sig hægan, hér væri það ekki hann
sem stjórnaði.
Mig verkjaði af sektarkennd yfir
því sem var að gerast og ég fór að
gráta; þetta var allt mér að kenna og
ég sá enga leið út. Ég gat ekki hugs-
að skýrt og hélt áfram að biðja Sæv-
ar að segja bara það sama og ég,
Kristján Viðar væri líka búinn að
játa og það þýddi ekkert að berjast á
móti. Ég gat ekki afborið að sjá farið
svona með hann.
Smám saman jókst æsingurinn,
Sævar blótaði og menn fóru að
hækka róminn þar til svo virtist sem
allir væru farnir að öskra. For-
stöðumaður fangelsisins hafði sig í
frammi af heift og þegar Sævar
sagði honum einnig að halda kjafti
stóð hann upp, lyfti handleggnum og
lét lófann skella flatan á andliti Sæv-
ars sem missti jafnvægið þar sem
hann sat á stólnum. Eggert stóð hjá
og greip hann áður en hann datt í
gólfið.
[…]
Ákvað að segja satt
Þar kom að ég var aftur sótt til yf-
irheyrslu. Ég herti upp hugann og
sagði sjálfri mér enn einu sinni að ég
gæti horfst í augu við fyrirlitningu
rannsóknarmannanna. Þeir hlytu að
lokum að sjá að þetta væri eina færa
leiðin út úr ógöngunum. Þeir vissu
fullvel að ekkert af þessu hefði átt
sér stað í raun og veru. Þeir urðu að
fara að sjá það sjálfir að þetta gengi
aldrei upp svona, hversu mikið sem
ég vildi gera þeim til geðs.
[…]
Rannsóknarmenn vildu vita
hvernig ég hefði haft það. Ég sagði
þeim að ég hefði hugsað málið og
vildi gera hreint fyrir mínum dyrum.
Svo lét ég vaða. Ég sagði þeim að
enginn af strákunum vissi hvað hefði
orðið um Geirfinn enda vissi ég það
ekki sjálf. Þetta væri allt ímyndað og
ósatt. Ég hefði verið að ljúga. Svo
hélt ég niðri í mér andanum meðan
ég beið eftir dómnum.
Þremenningarnir sýndu engin
merki þess að þeim hefði orðið um.
Sigurbjörn tók til máls. Hann fór
varlega í fortölurnar. Það tók mig
tíma að átta mig á því að þeir voru
alveg lokaðir fyrir tali sem þessu. En
svo fór ég að skilja hvað Sigurbjörn
var að fara. Auðvitað hefði þetta allt
saman gerst, á því gat ekki leikið
nokkur vafi. Hann útskýrði að þeir
væru komnir mjög langt með rann-
sókn málsins. Þeir væru búnir að
taka gríðarlega margar skýrslur
sem allar bæri að sama brunni. Aug-
ljóst væri að við værum fólkið sem
vissi hvað hefði orðið Geirfinni að
aldurtila og hvers vegna. Skiljanlega
væri þetta erfitt fyrir mig. Sævar
væri jú barnsfaðir minn og það tæki
á mig að vitna gegn honum. En ég
skyldi vera minnug þess hversu
grátt hann hefði leikið mig og raun-
verulega bæri hann ábyrgð á þessu
öllu saman. Nú skyldi ég bara herða
upp hugann og halda áfram að vera
dugleg svo binda mætti enda á þessa
erfiðleika.
Tilraunir mínar voru vonlausar.
Rödd mín drukknaði í fortölum
þeirra og umhyggju. Þeir skildu vel
að þetta væri erfitt fyrir mig, ekki
síst hvað viðkæmi barninu mínu.
Þeir reyndu að stappa í mig stálinu
með því að segja mér að það væri á
dagskrá að ég fengi að sjá Júlíu, þeir
ættu bara eftir að finna út hvernig
best væri að haga slíkum fundi. Yf-
irheyrslunni lauk á þann veg að ég
var fullvissuð um að best væri fyrir
mig að halda áfram að vera dugleg
eins og áður, þeir skyldu gera allt
sem í þeirra valdi stæði til að ljúka
málinu sem allra fyrst svo ég gæti
losnað en koma á samfundi okkar
mæðgna í millitíðinni.
Löngum og flóknum samskiptum
okkar lauk með því að ég missti móð-
inn og lofaði að hugsa málið betur.
Enga von virtist vera að finna í sann-
leikanum.
Einhverntíma um sumarið fór ég
að finna fyrir spennu meðal rann-
sóknarmanna sem birtist meðal ann-
ars í óþolinmæði þeirra í yf-
irheyrslum. Þeir voru farnir að tala
við mig um það hversu illa rann-
sóknin gengi og að nú yrði að fara að
sjá fyrir endann á málinu. Þeir sögðu
að þeir hefðu vart átt sér einkalíf eft-
ir að rannsóknin hófst og þyrftu að
fara að komast frá þessu. Mikið væri
þrýst á þá til að ljúka málinu því það
hefði valdið miklu uppnámi í landinu
og væri farið að hvíla eins og mara á
almenningi. Alvaran væri slík að
dómsmálaráðherra fylgdist náið með
rannsókninni. Og þeir töluðu um að
ef hægt væri að túlka framkomu
mína í málinu sem svo að ég væri
ósamvinnuþýð eða sem viðleitni til
að trufla eða tefja rannsóknina gætu
afleiðingarnar orðið alvarlegar fyrir
mig. Þá gæti ég átt yfir höfði mér
þungan dóm og barnið yrði tekið af
mér. Ég yrði því að vera duglegri að
rifja upp hvað raunverulega gerðist
og hjálpa þeim að fá samhengi í mál-
ið svo ástandið í samfélaginu gæti
komist aftur í eðlilegt horf og þeir
farið að snúa aftur til eðlilegs lífs.
Nauðgun í fangaklefa
[…]
Ég hafði ekki getað sofið það sem
eftir var næturinnar. Ég sagði ein-
um rannsóknarmannanna frá þessu
og hann talaði við mig af umhyggju.
Hann ræddi við mig um hversu erfitt
hlyti að vera fyrir mig að vera alltaf
alein í klefa mínum á hverju sem
gengi. Ég hlyti að vera einmana og
þurfandi fyrir að einhver væri góður
við mig.
Ég fór hjá mér við slíkt tal og vissi
ekki hvernig ég ætti að svara. Hann
sagði eitthvað í þá veru að ég gæti
alltaf leitað til sín ef ég þyrfti á vini
að halda, hann vildi reynast mér eins
vel og hann mögulega gæti. Kannski
gæti hann gert meira fyrir mig en
hann hefði gert fram að þessu. Ég
var ekki viss um hvað hann var að
fara en fannst tal hans orðið óþægi-
lega nærgöngult.
[ . . .]
Skömmu eftir þetta samtal lá ég í
rúminu í klefa mínum að kvöldi dags
og las þegar hann birtist skyndilega
í klefadyrunum. Hann heilsaði og
settist á rúmstokkinn hjá mér. Ég
settist upp um leið og hjartsláttur
minn varð ör og ég varð óörugg.
Hann spurði hvernig ég hefði haft
það og minnti mig á loforð sitt um að
sinna mér betur. Svo stóð hann upp
og kíkti fram eftir ganginum í gegn-
um þrönga gættina á klefadyrunum.
[ . . . ]
Hann tautaði eitthvað fyrir munni
sér, stóð upp og renndi upp buxna-
klaufinni. Hann horfði fast á mig
þegar hann sagði mér að gæta þess
að enginn kæmist nokkru sinni að
þessu. Hann væri að taka mikla
áhættu til að gera þetta fyrir mig.
Svo var hann farinn.
Ég sat sem steinrunnin eftir að ég
var orðin ein. Ég reyndi að átta mig
á því sem gerst hafði en eina hugsun
mín var sú að ég væri ógeðsleg
drusla. Ég starði í hrjúfan, græn-
málaðan vegginn eins og ég byggist
við að hjálp mín kæmi þaðan. En það
kom engin hjálp.
Svo kom skjálftinn. Mér var orðið
kalt og ég hnipraði mig saman og
vafði teppinu eins þétt að mér og ég
gat. Skjálftinn ágerðist og ég réð
ekkert við hann. Ég lá samanherpt
og skalf stjórnlaust.
Þrátt fyrir lyfjagjöf hafði ég lítið
sofið þegar komið var með morg-
unmatinn. Ég hafði stöðugt verið að
hrökkva upp, fannst einhver vera að
koma inn í klefann til mín og nú
fannst mér fangavörðurinn horfa
einkennilega á mig. Ég leit undan af
ótta við að hann gæti séð hvað gerst
hefði. Minningin hélt áfram að
þrengja sér fram í huga minn svo
óendanlega niðurlægjandi. Hvað
hafði ég gert til að valda þeim mis-
skilningi að ég gæti hugsanlega vilj-
að þetta? Hafði hann ekki sagt að
hann væri að gera þetta fyrir mig?
Sú tilfinning hvíldi þungt á mér að
ég bæri ábyrgð á því sem gerst
hafði. Að þetta hefði verið mér sjálfri
að kenna. Tilfinningin þrúgaði mig í
mörg ár eftir þetta og átti eftir að
hafa meiri áhrif á líf mitt en mig
hefði getað órað fyrir. Það var ekki
fyrr en löngu seinna sem ég skildi
merkingu orðsins nauðgun.
[…]
Fljótlega eftir atvikið voru aukin
við mig lyfin. Það var þó ekki fyrr en
mörgum árum síðar að ég rakst á
skýringar á þeirri aukningu. Í dag-
bók fangelsisins kom fram að lækn-
irinn hefði fyrirskipað að mér yrðu
gefnar tvær pillur sem afgreiddar
yrðu í apóteki að undirlagi hans en
mér skyldi síðan gefin getn-
aðarvarnapillan strax á eftir og hana
tæki ég í þrjár vikur. En það var ein-
mitt það sem konum var gefið þegar
þær óttuðust ótímabæra þungun;
þær voru látnar taka tvær pillur sem
kallaðar voru „startpillur“.
lega Geirfinn
Hættuleg? Erla og Sævar með litlu dóttur sína skömmu áður en þau voru
handtekin. Almenningur hafði skýra mynd af stórhættulegu glæpafólki.
Játningar Frétt Morgunblaðsins 3. febrúar árið 1977, um játningar þre-
menninganna að hafa ráðið Geirfinni Einarssyni bana.
Bókin Erla, góða Erla er gefin út af
Vöku-Helgafelli.
37
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. NÓVEMBER 2008
Pólýfónfélagið Pólýfónkórinn
50 Years
Celebration of Life
with Music
Fyrstu tónleikar
Pólýfónkórsins undir því
nafni voru í apríl 1958.
Pólýfónfélagið hefur í tilefni
af 50 ára afmælinu þegar
gefið út fjóra geisladiska
með upptökum frá
tónleikum kórsins.
Nú í haust komu út tveir
diskar til viðbótar og hafa þá
komið út alls 6 diskar á
afmælisárinu. Þetta eru tveir
diskar í setti. Á fyrri diskinum (POL-015) er upptaka frá
lokatónleikum Pólýfónkórsins og S.Í. 10. nóv. 1988 í Háskólabíói.
Þar voru fluttir kaflar úr Marienvesper eftir C. Monteverdi;
Magnificat eftir J.S.Bach. Einsöngur: Elísabet F. Eiríksdóttir,
Elísabet Erlingsdóttir, Sigríður Ella Magnúsdóttir, Gunnar
Guðbjörnsson og Kristinn Sigmundsson; Te Deum og
Fangakórinn úr Nabucco eftir G.Verdi; Habanera og Blómaarían
úr Carmen eftir G.Bizet. Einsöngur: Sigríður Ella Magnúsdóttir og
Gunnar Guðbjörnsson; og loks kvartett úr Stabat Mater eftir
G.Rossini. Einsöngur: Elísabet F Eiríksdóttir, Sigríður Ella
Magnúsdóttir, Gunnar Guðbjörnsson og Kristinn Sigmundsson.
Á hinum diskinum (POL-016) er upptaka frá tónleikum
Pólýfónkórsins og S.Í. í Háskólabíói 10. maí 1984. Þar var flutt
Stabat Mater eftir G.Rossini með ítölskum söngvurum:
D.Mazzola, C.Clarich, P.Barbacini og Carlo de Bortoli.
Á diskinum er einnig Carmina Burana eftir Carl Orff í styttri
útgáfu. Einsöngur: Sigríður Ella Magnúsdóttir, Kristinn
Sigmundsson og Erna Guðmundsdóttir. Sú upptaka var gerð á
lokatónleikunum 1988.
Áður hafa komið út Messa í h-moll eftir Bach (POL-011 og POL-
012), Upptökur úr Spánarför 1982 (PLO-013) og Sine Musica,
endurútgefin plata frá 1973 (POL-014).
Á þessum sex geisladiskum eru gefin sýnishorn af söngstíl
Pólýfónkórsins með dæmum úr vestrænni tónlistarsögu allt frá
endurreisn til nútíma á 20. öld.
Stjórnandi á öllum tónleikunum var Ingólfur Guðbrandsson.
Frekari upplýsingar: Ólöf M. S: 565 6799 - 847 7594
og Guðmundur S: 553 0305 - 864 0306
Jólakort 2008
Upplýsingar í síma 896 5808
@ Fréttirá SMS