Morgunblaðið - 09.11.2008, Blaðsíða 48

48 Minningar
MORGUNBLAÐIÐ SUNNUDAGUR 9. NÓVEMBER 2008
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is
Vaktsími: 565 5892 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
Kistur • Krossar • Sálmaskrár • Duftker • Blóm • Fáni • Gestabók • Erfidrykkja • Prestur
Kirkja • Legstaður • Tónlist • Tilkynningar í fjölmiðla • Landsbyggðarþjónusta • Líkflutningar
Suðurhlíð 35 Fossvogi • www.utforin.is
Vaktsími: 581 3300 & 896 8242 • Sólarhringsvakt
Komum heim til aðstandenda ef óskað er
Bryndís ValbjarnardóttirSverrir Einarsson
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Það sem hafa ber í huga varðandi andlát og útför
Hermann Jónasson Yvonne Tix
✝
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur hýhug og
samúð við andlát og útför eiginmanns míns, föður,
tengdaföður og afa,
REYNIS GUNNARSSONAR
bónda,
Leirulækjarseli,
Álftaneshreppi.
Edda Björk Hauksdóttir,
Erla Reynisdóttir,
Íris Reynisdóttir,
Þröstur Reynisson, Sylvía Ósk Rodriguez,
Sindri Freyr Daníelsson og Kristófer Reynir Erluson.
LEGSTEINAR OG FYLGIHLUTIR
Við hönnum legsteininn
að þínum óskum.
Komdu við eða kíktu á heima-
síðuna og skoðaðu úrvalið.
15% lækkun
á innfluttum legsteinum.
✝
Innilegar þakkir fyrir auðsýnda samúð og hlýhug
við andlát og útför elskulegs eiginmanns míns,
föður, tengdaföður, stjúpföður, afa og langafa,
ÁSGEIRS SVERRISSONAR
hljómlistarmanns,
Prestastíg 11,
Reykjavík.
Hjartans þakkir færum við starfsfólki líknardeildar
Landspítalans, Landakoti fyrir góða umönnun og
alúð.
Sigríður Maggý Magnúsdóttir,
Margrét Ásgeirsdóttir, Marteinn Másson,
Ásgeir Ásgeirsson, Vilborg Lofts,
Guðmundur Baldvinsson, Helga Haraldsdóttir,
barnabörn og barnabarnabarn.
✝
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma og
systir,
ESTER HARALDSDÓTTIR
sjúkraliði,
Flétturima 36,
Reykjavík,
sem lést á Landspítalanum Hringbraut mánudag-
inn 3. nóvember, verður jarðsungin frá Grafarvogs-
kirkju miðvikudaginn 12. nóvember kl. 15.00.
Vignir Þór Siggeirsson, Katrín Jónsdóttir,
Haraldur B. Siggeirsson, Margrét Á. Jóhannsdóttir,
Ólafur Karl Siggeirsson,
Guðlaug Edda Siggeirsdóttir, Helgi Hafþórsson,
barnabörn og systkini hinnar látnu.
 Fleiri minningargreinar um Ásdísi
Einarsdóttur bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
✝ Ásdís Ein-arsdóttir fædd-
ist í Reykjavík 25.
febrúar 1952. Hún
lést að heimili sínu,
Víðimel 56, sunnu-
daginn 26. október.
Foreldrar hennar
voru Vilborg Krist-
ófersdóttir, fædd á
Kleppjárnsreykjum
í Reykholtsdal 30.
júlí 1923 og Einar
Helgason, fæddur í
Stangarholti á Mýr-
um, 10. september
1922, látinn í Reykjavík 1. nóv-
ember 1999.
Foreldrar Vilborgar voru hjón-
in Salvör Jörundardóttir ljós-
móðir, f. 1893, d. 1988, og Krist-
ófer Guðbrandsson, f. 1895, d.
1925, bóndi á Kleppjárnsreykjum,
en stjúpfaðir Vilborgar frá fimm
ára aldri var Magnús Eggertsson,
f. 1899, d. 1993, bóndi í Vestri-
Leirárgörðum og Melaleiti.
Foreldrar Einars voru hjónin
Guðný Guðmundsdóttir, f. 1887,
d. 1974, húsfreyja, og Helgi Sal-
ómonsson, f. 1890, d. 1964, bóndi í
Stangarholti.
Við fæðingu Ásdísar bjuggu
foreldrar hennar í Melaleiti í
Melasveit en fjölskyldan flutti að
Læk í Leirársveit árið 1953 og
voru foreldrar hennar bændur
þar alla sína starfstíð. Var Ásdís
einkabarn þeirra hjóna.
Ásdís var í farskóla í heimasveit
sinni á barnaskólaárunum en hóf
nám í unglingadeild Leirárskóla
(Heiðarskóla) við stofnun skólans
1965. Gagnfræðaprófi lauk hún úr
verslunardeild Hagaskóla í
Reykjavík 1969, kennaraprófi úr
KÍ 1973 og stúdentsprófi frá sama
skóla 1974. Árið 1983 lauk hún
sérkennaraprófi
(heyrnleysingja-
kennsla) frá Kenn-
araháskólanum í
Stokkhólmi. Er Ás-
dís fékk námsorlof
1993-1994 stundaði
hún nám í Kenn-
araháskólanum. Á
skólaárum sínum
vann Ásdís á búi for-
eldra sinna og sinnti
þar fjölbreyttum
landbúnaðar-
störfum. Ásdís gerði
kennslu að ævistarfi
sínu. Hún kenndi við Heiðarskóla
í Leirársveit 1974-1979 og 1985-
1986, Álftanesskóla 1990-1991,
Heyrnleysingjaskólann 1979-1998
með hléum og í Austurbæjarskóla
frá 1998. Í Austurbæjarskóla var
hún sérkennari og gegndi stöðu
deildarstjóra 1999-2006.
Ásdís gekk í hjónaband árið
1975 með Eiði Arnarsyni, f. 1951,
d. 2006. Stóð hjónaband þeirra í
áratug. Sonur þeirra er Einar Örn
Eiðsson, fæddur á Akranesi 9.
febrúar 1978. Seinni maður Ásdís-
ar var Ólafur Valgeir Einarsson,
f. 1952, d. 1997. Þau gengu í
hjónaband 1989. Ólafur var sjáv-
arútvegsfræðingur og síðustu níu
æviárin starfsmaður ÞSSÍ. Sonur
þeirra er Vilhjálmur Ólafsson,
fæddur í Reykjavík 21. ágúst
1988. Dætur Ólafs: Jóna Valdís, f.
1974, Ásgerður, f. 1979 og Val-
gerður, f. 1982.
Að ósk Ásdísar fór útför hennar
fram í kyrrþey frá Neskirkju,
föstudaginn 31. október.
Hægt er að lesa minningarorð
séra Arnar Báraðar Jónssonar á
slóðinni:
http://ornbardur.annall.is/
flokkur/likraedur/
Það er komið að kveðjustund. Allt-
of alltof fljótt, en við fáum engu ráðið.
Okkur finnst lífið ekki alltaf sann-
gjarnt. Það gefur okkur margt, en
stundum tekur það alltof mikið og
sumir missa meira, já miklu meira en
aðrir. Það kennir okkur að njóta dags-
ins í dag, ekki á morgun því þá er
kominn annar dagur.
Ásdís var stórglæsileg kona, með
stór og falleg augu, fallega sál og mik-
inn hlátur. Það leyndi sér ekki hver
var þar á ferð. Hún var einstaklega
fjölskyldu- og vinarækin, lét sig alltaf
varða um fólk. Hún gat rakið ættir
manns miklu lenga en maður sjálfur
og kom það ekki á óvart því hún var
sannkallaður kennari, einstaklega vel
máli farin, víðlesin og fróð um menn
og málefni.
Ásdís var laus við allan hroka, hún
þoldi ekki tilgerð og var sjálf alltaf
hrein og bein í samskiptum við fólk.
Maður vissir alltaf hver hún var,
ákveðin og einbeitt en alltaf svo um-
hyggjusöm. Hún missti mikið þegar
Óli lést aðeins 45 ára og þá þegar
hafði hún mætt þeim miskunarlausa
örlagavaldi sem sigraði hana eftir
hetjulega baráttu.
Ég hitti hana síðast viku fyrir and-
látið er við vorum á ferð í borginni. Þá
sat hún í rúmi sínu og prjónaði, henni
líkt, ekki sitja auðum höndum. Hún
var svo glöð með strákana sína, þá
Einar og Vilhjálm. Vilhjálmur að
flytja til Elínar sinnar, ástfanginn og
sæll, floginn úr hreiðrinu og Einar bú-
inn að kynnast Elísabetu. Henni var
ekki síður umhugað um velferð sinna
þriggja fósturdætra, Jónu Valdísar,
Ásgerðar og Valgerðar. Þó hún skipti
sér ekki beint af þá var hún alltaf að
leiða réttu brautina svo lítið bæri á.
Það var komið að kveðjustund og
hún læðist ofan í skúffuna sína og rétt-
ir mér hring. Hring sem Óli hafði valið
handa elskunni sinni og gefið. Þennan
hring bað hún mig að geyma. Ég vissi
á þessari stundu að komið var að leið-
arlokum, hún hafði játað sig sigraða.
Elsku Ásdís mín, hafðu þökk fyrir allt
og allt. Sofðu rótt, elskan mín.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góði, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú vilt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér –
gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Þýð. Ásgerður Ingimarsdóttir.)
(Höf. ókunnur.)
Minningin um góða konu verður
ljós í lífi okkar.
Þín svilkona,
Berglind.
Ásdís Einarsdóttir kvaddi langt
fyrir aldur fram eftir þrautseiga bar-
áttu við krabbamein. Það er erfitt að
sætta sig við þá ráðstöfun örlaganna.
Hún er harmdauði þeim sem hana
þekktu.
Ásdís var elsta barnabarn afa okkar
og ömmu. Í hópnum voru aðeins fimm
stúlkur og með foreldrum sínum á
Læk var Ásdís ein af meginstoðunum
sem mynduðu traustan garð frænd-
fólks og nágranna í bernsku okkar.
Hárprúð, fráneyg og skjót til svara
var fyrsta barnabarnið Ásdís öllum til
gleði.
Við deildum svipuðum kjörum í
sveitinni um miðbik síðustu aldar og
unnum öll venjuleg sveitastörf. Ásdís
var bæði dugleg og verkhög eins og
foreldrar hennar. Hún hleypti
snemma heimdraganum því skólar
fyrir unglinga voru ekki á hverju strái
í dreifbýlinu. Fyrr en varði kom þessi
unga frænka okkar til baka í sveitina
sem ráðsettur kennari. Við yngri
systurnar vorum svo lánsamar að
vera nemendur hennar í grunnskóla.
Hún var skemmtilegur kennari,
ákveðin og úrræðagóð.
Ásdís var kennari á heimaslóðum
þegar hún eignaðist frumburðinn
Einar Örn með fyrri eiginmanni sín-
um, Eiði Arnarsyni. En leiðir hennar
lágu víðar, hún kenndi ótal nemend-
um í skólum á höfuðborgarsvæðinu,
síðast sem sérkennari. Ásdísi var
örugglega treystandi fyrir nemend-
um sem áttu í erfiðleikum.
Ásdísi voru lögð mörg erfið verk-
efni í hendur. Hún flutti með seinni
eiginmanni sínum, Ólafi Einarssyni,
til Malaví, en þar starfaði hann við
þróunaraðstoð. Þá var þeim fæddur
yngri sonur Ásdísar, Vilhjálmur.
Gamansamir útvarpspistlar henn-
ar frá Afríku voru dæmigerðir fyrir
hennar hátt að takast á við framandi
og torveldar aðstæður.
Ásdís var lengst af ekkja með syni
tvo meðan hún glímdi við erfiðan
sjúkdóm. Æðruleysi hennar og hetju-
skapur í því stríði var undraverður.
Hún flutti erindi og veitti viðtöl um
baráttuna við krabbameinið og var
þá, eins og ávallt, skarpur gagnrýn-
andi og leiðbeinandi.
Ásdís var vinmörg enda persónu-
leiki sem sópaði að. Skelegg og glað-
lynd, minnug og greind. Hún sagði
sérstaklega skemmtilega frá og hafði
eyra fyrir því skrýtna og spaugilega í
fari fólks. Þrátt fyrir afgerandi skoð-
anir á mönnum og málefnum var um-
burðarlyndið og umhyggjan ævinlega
ofan á og hún gætti þess að tala vel
um alla.
Síðustu dagana vissi hún að hverju
stefndi. Það aftraði henni ekki frá því
að stunda hannyrðir og útsaumurinn
fylgdi með á sjúkrabeðinn. Listfengi
og handverksvit var henni í blóð borið
og sama hvar hún bar niður: í textílum,
gleri, leir, mósaík. Ekki fór á milli mála
að hún naut þess að skapa og gefa.
Verka hennar njótum við áfram.
Nú heyrum við ekki oftar hlátra-
sköll Ásdísar, hún lagði frá sér þráð-
inn, en við sem eftir sitjum virðum
fyrir okkur sporin. Við systur í Mela-
leiti kveðjum frænku okkar Ásdísi á
Læk með þökk fyrir samfylgdina og
vottum Villu, Einari Erni og Vilhjálmi
okkar dýpstu samúð. Minningin um
Ásdísi er dýrmætur arfur.
Systurnar í Melaleiti,
Solveig, Salvör, Áslaug og
Védís Jónsdætur.
Mannlífið er margvíslegt og sam-
ferðamenn okkar eru hver með sínu
sniði. Hún Ásdís vinkona mín var ein-
hver sú stórbrotnasta persóna sem ég
hef kynnst á lífsleiðinni og þetta er
svo sannarlega sagt í jákvæðri merk-
ingu. Valkyrja er líklega rétta orðið.
Við kynntumst á Álftanesinu, við
fuglasöng og sjávarilm og þar upp-
hófst áralöng vinátta.
Hún Ásdís vakti athygli hvar sem
hún fór fyrir glæsileik, greind og skel-
egga framkomu. Hún var einstaklega
vel máli farin hvort heldur sem það
birtist í töluðu eða rituðu máli. Það
sópaði af henni. Og undir því sem
stundum virtist hrjúft yfirborð sló
hlýtt hjarta og sterk samúð með öll-
um sem minna máttu sín. Að hugsa til
hennar Ásdísar kallar fram fjölda
minninga. Skemmtilegar uppákomur
á Álftanesinu t.d. í tengslum við kven-
félagið þar, sem var ekkert venjulegt
kvenfélag á þeim árum. Við fórum í
hjólreiðatúra, stúderuðum garðyrkju
og mannlífið. Ég held samt að bestu
stundirnar okkar í gegnum tíðina hafi
verið yfir tebolla, helst með einhverju
framandi tei, þar sem mál voru kruf-
in, frá hinum smæstu yfir í eilífðar-
málin. Ekkert var það málefni sem
við höfðum ekki skoðun á, stundum
sömu og stundum öndverða.
Eftir að við báðar fluttum af Álfta-
nesinu urðu samverustundirnar færri,
en ýmislegt var samt brallað. Vil ég t.d.
nefna það þegar við, tvær miðaldra
konur, hættum okkur fullnærri sinu-
eldi á Mýrum. Ókum reyndar inn í eld-
inn, vildum ekki missa af neinni upp-
lifun. Varð þessi ferð okkar tilefni
sérstakrar viðvörunar í fréttum þann
daginn. Ég átti góða samverustund
með Ásdísi nokkrum dögum fyrir and-
látið. Þá var líkamlegur kraftur á þrot-
um en stórbrotinn persónuleikinn var
sá sami.
Elsku Ásdís mín. Ég er óendanlega
þakklát fyrir að hafa átt þig að vini. Það
hefur auðgað mitt líf og gefið því aukið
gildi. Lífið þitt var ekki alltaf dans á rós-
um, en kannski einmitt þess vegna
kunnir þú að meta það og litróf þess.
Elsku strákarnir mínir, Einar Örn
og Vilhjálmur, missir ykkar er mikill.
Megi minningin um ykkar stórkost-
legu mömmu vera ykkur leiðarljós.
Ég sendi einnig Vilborgu móður Ás-
dísar, sem nú horfir á eftir einkadótt-
ur sinni, mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Sesselja Hauksdóttir.
Ásdís Einarsdóttir