Skírnir - 01.01.1930, Blaðsíða 78
72
Alþingi árið 1000.
[Skirnir
skyldi dómnefna og lögréttuskipan úr Norðlendingafjórð-
ungi og úr hinum fjórðungum landsins. Þess vegna kusu
goðar úr hinum fjórðungunum 3 menn úr hverjum fjórð-
ungi, einn úr hverju vorþingi, með sér til setu á miðpalli
lögréttu, svo að þar sátu nú 12 menn úr hverjum fjórð-
ungi, eða fernar tylftir manna, auk lögsögumanns. Þessi
breyting hafði í för með sér samskonar fjölgun þeirra, sem
á frampalli og afturpalli lögréttu sátu. Og urðu nú fernar
tylftir manna á hverjum hinna 3 palla lögréttunnar. Sátu
þar nú því 144 menn, auk lögsögumanns. Á dómaskipun
á Alþingi varð sú breyting, líklega 965 eða skömmu siðar,
að settur var þar dómur fyrir hvern landsfjórðung (fjórð-
ungsdómur), en hinn forni Alþingisdómur, er ætla má sett-
an í öndverðu, legst niður. Goðar nefndu menn til dóms í
fjórðungsdómana. En mönnum kemur ekki saman um það,
hvort dómendur í hverjum þeirra hafi verið 9 eða 36.
Þinghöldin höfðu á sér mark hinnar ríkjandi landstrú-
ar. Á stalla í hverju hofi átti að liggja baugur (hringur)
tvítugeyringur eða meira. Þenna baug skyldi goði hver
hafa á hendi sér til lögþinga þeirra allra, er hann skyldi
heyja. Baugur þessi hefir verið helgur og vígður goðunum.
Hann skyldi rjóða í blóði blótnauts þess, er goði blótaði,
eftir því, er segir í Melabók. Þinghöld hafa hafizt á því,
að drepið hefir verið naut eða hross og fórnað goðunum
og jafnvel mannblót hafa líka tíðkazt. Þing hafa verið helg-
uð i nafni goðanna og þingathafnir fóru fram í nafni þeirra.
Að baugi þeim, er goði bar á hendi og vígður var goð-
unum, skyldi hver sá maður, sem einhver lögskil átti að
inna af hendi, svo sem að nefna dómendur, flytja mál til
sóknar eða varnar, bera kviðu eða vætti eða fara með
dómstörf, vinna eið þess efnis, að hann hét því að vinna
þau störf öll á því þingi svo sem hann vissi sannast og
réttast og helzt að lögum og ákallaði goðin sér til hjálpar
í því skyni. Enginn hefir mátt inna nokkur lögskil af hendi
á þingum, nema hann hefði áður unnið slíkan eið, hvorki
goðar né aðrir menn. Það er því ljóst, að þeir einir, sem
landstrúna, Ásatrúna, játuðu, gátu gegnt þeim störfum á