Skírnir - 01.01.1930, Blaðsíða 243
Skírnir]
Alþingi árin 1700 og 1701.
237
Þegar á þing kom, lögðust þessir þrír höfðingjar þeg-
ar á móti því, að Gottrúp færi utan. Var því við borið, að
landið væri svo fátækt, að það gæti ekki kostað slíka
sendiför. Þessi viðbára hlýtur þó að hafa aðeins verið
yfirvarp, því það hefir verið erfitt fyrir þá menn, er skrif-
uðu undir bænarskrána á Alþingi árið á undan, að ganga
nú frá öllu og rísa öndverðir gegn því, er þeir höfðu þá
beðið um. Þeir lögðu því til, að konungi yrði send ný
bænarskrá, en enginn maður væri sendur utan. Þessu
reiddist Gottrúp, sem vonlegt var, og hélt fast við utan-
för sína. Fylgdu honum flestir sýslumenn og lögréttumenn,
einkum af Norður- og Vesturlandi, og öll alþýða manna
og Björn biskup voru með förinni. Björn var þá ekki á
þingi, en sendi álit sitt.
Nú var farið að semja bænarskrá til konungs. Gekkst
Sigurður lögmaður fyrir þvi, en er þeir Múller amtmaður og
Páll Vídalín heyrðu þetta, gengu þeir á fund lögmanns og
mæltust til þess, að engin ákvörðun yrði tekin um utan-
för fyrr en helztu menn landsins hefðu ráðgazt um málið.
Þaðan gekk Páll svo til Gottrúps og sagði honum frá þessu
samtali og undirtektum Sigurðar lögmanns. Gottrúp brást
Teiður við, sem ekki var að undra, og kvaðst mundi fara
sina leið, og skildu þeir Páll svo. Skömmu síðar gengu
lögréttumenn til lögréttu og voru sýslumenn kvaddir þang-
að. Var gert orð eftir Páli Vídalín. Hann hraðaði sér ekki,
•en kom þó um síðir. Fékk Sigurður lögmaður honum þá
skjal, er hann hafði undirritað, um að .Gottrúp lögmaður
væri kosinn af öllu þinginu til þess að bera erindi lands-
manna fram fyrir konung. Páll tók þunglega undir málið
og kvaðst fyrst vilja fá að vita, um hvað Gottrúp ætti að
biðja konung, en lögmaður mun hafa orðið gramur yfir
mótþróa Páls og kvaðst fullkomlega treysta Gottrúp til
þess að reka erindi landsmanna. Páll kvaðst engum einum
manni treysta til þess, og kvaðst eigi undirskrifa bænar-
skrána, nema tekið væri skýrt fram erindi Gottrúps og
gerðar ráðstafanir viðvíkjandi ferðakostnaðinum, og varaði
menn við að skrifa undir. Gekk Páll síðan burt, en sýslu-