Skírnir - 01.01.1930, Blaðsíða 133
SkirnirJ
Alþingi árið 1262.
127
nessþingi sverja konungi land og þegna, eftir að Hallvarð-
ur hafði neitað fjárgreiðsluboði þeirra Skagfirðinganna. Hefir
hann viljað sýna með þessu hollustu sína við konung. Hann
hefir nú séð, að enginn tvíveðrungur dugði, að nú yrði
hann að fylgja málum konungs alveg hiklaust. Sækir Gizur
nú Alþingi sumarið 1262 með fjölmenni mikið, 8 hundruð
stór, segir Sturlunga (Oxford II., 260), eða 960 manns. Og
þar segir einnig, að Hrafn hafi haft 6 hundruð stór, eða
720 manns, í þingför. Hákonar sögu 311. kap., þar sem sagt
er frá atburðum þessum, og Sturlungu tilv. st. ber ekki til
hlítar saman. Sturlunga segir fortakslaust, að Hrafn hafi
verið á þingi, að þar hafi svarið skatt 12 menn úr Vest-
firðingafjórðungi og loks, að Hrafn og Gizur hafi tekizt í
hendur fyrir kirkjudyrum á Þingvelli, veitt hvor öðrum
tryggðir og hafi þar verið við nafngreindir menn, þar á
meðal Sturla Þórðarson. Aftur segir Hákonar saga, að Vest-
firðingar hafi svarið á Þverárþingi, en eigi sést þar, hvort
Hrafn Oddsson hefir verið á Alþingi eða ekki. Sögn Sturl-
nngu um návist Hrafns á Alþingi verður alls ekki rekin.
Hún er of nákvæm til þess. En ef Hrafn hefir verið á Al-
þingi 1262, þá er það varla sennilegt, að hann hafi verið
þar mjög fáliðaður, því að valt gat verið að treysta Giz-
ni'i. Samt verður ekki gengið fram hjá skýrslu Sturlu í
Hákonar sögu. Hann segir, að Sunnlendingar utan Þjórsár
°g Norðlendingar hafi svarið konungi land og þegna á Al-
þingi 1262, en Vestfirðingar á Þverárþingi. Ef Vestfirðingar
hefði verið á Þingvelli með Hrafni, þá hefði þeir að öllum
líkindum verið látnir vinna þar eiða sína. Þvi er líklegt, að
Hrafn hafi ekki verið mjög mannmargur á Alþingi 1262,
en haft flokka sína í Borgarfirði meðan Alþingi stóð. Hall-
varður gullskór sagði og Gizuri, að flokkar væri dregnir
sarnan »fyrir vestan heiðar« og hefði allir gengizt undir
skatt og konungs mál, og ætluðu að ríða til þings og flytja
þar konungs erindi, ef það viðgengist eigi ella. Gizur sá
nú, að honum var ekkert undanfæri úr þessu. Hann grun-
nði, að það mundi verða sinn bani, ef hann gengi nú ekki
hiklaust erindi konungs. Því segir hann mönnum sínum, að