Eimreiðin - 01.01.1974, Blaðsíða 71

EIMREIÐIN
landhelgismálinu og öðrum málum, virtist nú skyndilega lítils
virði á móti því að krefjast 50 mílna strax. Fyrri stjórnarherrar
fengu að heyra, að i 13 ár (var ekki talan einkennandi fyrir
slíkt fólk?) hefðu þeir setið á svikráðum við þjóðina og vís-
vitandi samið helgustu hagsmunamálin af henni af tómum
undirlægjuhætti og óþokkaskap.
Nú voru góð ráð dýr. Yfirboð höfðu dugað einum og því þá
ekki öðrum? Góð veiðisvæði voru rétt utan 50 milna. Nú voru
boðnar 70 mílur. En stjórnin hafði trompin á hendi; 50 mílur
og harðar aðgerðir skyldu það vera, og fólkið fylkti sér á bak
við svo stefnufasta menn —- stjórnarandstaðan jafnt sem aðrir.
Þorskastrið II bvrjaði. Allir gátu nú séð, hvað vestrið var vont
og að ekki var allt „pravda“, sem BBG sagði. Þjóðernisvitund-
in var tekin í þágu stórpólitíkurinnar. Forsætisráðherra boð-
aði stjórnmálaslit, og Cerebos-salt og Tate and Lyle-sykur hvarf
af borðum allra sannra íslendinga.
Allt virtist nú komið í óefni, en þá venti forsætisráðherra
skyndilega kvæði sinu í kross og samdi við Breta nokkuð í
takt við stjórnarandstöðu og fyrri stjórn, enda var nú tekið
mið af væntanlegri hafréttarráðstefnu. Mátti nú ætla, að stjórn-
arandstaðan fengi uppreisn æru eins og alloft gerist i austri.
Svo göfuglyndir eru menn ekki við andstæðinga hér, en síðan
hafa þeir þó að mestu fengið að vera í friði fyrir brigslvrðum
í þessum málum.
En hefndin kann að vera á næsta leiti. Fullar 200 mílur hafa
verið boðnar. Ókunnugir hefðu geta haldið, að þjóðræknis-
stjórnin hefði fagnað svo algjörum sinnaskiptum mannanna
frá árunum 13, en stjórnin var hin fúlasta; 50 var hennar tala.
— En aldrei skal það þó verða, að við tökum upp 200 mílna
landhelgi á eftir Bretum.
Enginn getur efast um, að þjóðernismál hafa átt rikan þátt i
öllu þessu tafli, og þau eru jafnan sterkust, þegar þau eru
tengd efnahagslegum hagsmunum, en hvort skákin öll ber
vott göfugrar þjóðernisvitundar, skal lesendum látið eftir að
dæma.
Þegar talað er um, að gildismat fólks þurfi að breytast, þá
skal enginn halda, að það eigi aðeins við efnahagssviðið. Mörg
önnur svið þurfa endurskoðunar við og þar á meðal afstaðan
til þjóðernismála. Þegar Sigurður Líndal segir, að stórveldin
hafi búið til einhvers konar alþjóðahyggju sjálfum sér til fram-
dráttar, þá verður að segja, að margt hafi þau verr gert, ef
orðið er rétt skilið. Alþjóðahyggja felur væntanlega í sér, að
litið er á vandamál og stefnumið mannkyns meira og minna í