Eimreiðin - 01.01.1974, Blaðsíða 35

EIMREIÐIN
það, því máttu trúa. Því það var ekki þér að kenna livað ég
var ljót, með alltof svera fætur, langan háls og andlit þakið
freknum. Svo ég tali nú ekki um hvað pilsið fór mér illa,
blússan var sæmileg.
Seinna kom ég til þín og sýndi þér fermingarkjólinn. Ég var
ljót í lionum, hræðileg. Mjó eins og kústskaft, skolbrúnt hárið
í ótal hringum og lokkum. Kjóllinn var svo sem nógu fallegur
og hárgreiðslan, það var bara ég sem var ljót. Strákarnir sáu
áreiðanlega hvað ég var ljót. Enda gerði ég mér fulla grein
fyrir því á fermingardaginn minn að ég var dæmd piparmey.
Þú reyndir að liughrevsta mig, og það var ósköp fallegt af
þér, en því miður gat ég ekki trúað þér. — Ég kyssti Nonna,
þegar ég var fimmtán ára, nei, það var hann sem kyssti mig.
Á hak við brauðbúðina í portinu. Það var á hjörtu maíkvöldi
og ég varð alveg hissa og gat ekkert sagt. Hann sagði heldur
ekki neitt, en hann fylgdi mér næstum heim að húsdyrunum
mínum.
Ég hljóp heint til þín til þess að spyrja hvort ég hefði ekki
breytzt, mér fannst ég eitthvað öðruvísi.
Þú sagðir ekki mikið. minntist lítillega á að það væri kom-
inn nýr bjarmi í augun á mér og freknurnar væru heldur að
minnka. En þá tók ég allt i einu eftir einu: Brjóstin á mér voru
farin að bunga út í peysuna, allir hlutu að sjá það. Mér fannst
það gaman þó ég væri Veimin við það í aðra röndina. Og nú
var ég búin að fá allra snotrustu fætur. Ég dansaði svolítið
fyrir þig, ofurlítinn tangó og ég lét mig dreyma hjá þér. Já, ég
dansaði við Nonna á hverju balli þetta sumar og kyssti hann
stundum. En um haustið hættum við að hittast. Af hverju? Ég
veit það ekki. Kannski veit Nonni það ekki lieldur. -—
Eigum við að rifja upp þegar ég var sautján ára? Því ekki
það? Manstu, ég kom ekki heim fyrr en klukkan sex um morg-
uninn? Fór beint til þín. Þá varstu nú góður. Þú sagðir: Það
var ekki ljótt, það var rétt og fallegt. Þú ert falleg stúlka, og
dökkhærði pilturinn sem ég sé í augunum á þér er líka falleg-
ur, ungur og hraustur. Þú mátt vel gera þetta aftur, þú átt þig
sjálf.
Æ, hvað ég var fegin!
Alltaf ertu sá vinur, sem bezt reynist í gleði og sorg. — Ég
Veit þú manst þegar ég kom til þín grátandi af því strákurinn,
sem ég hélt ég væri trúlofuð, íór að vera með annarri stelpu,
an þess að gefa mér nokkra skýringu. Lét bara sem ég hefði
aldrei verið til. Tárin streymdu látlaust heila nótt og þú vaktir
uieð mér. Nefið á mér var eldrautt, andlitið bólgið, ég var
35