Eimreiðin - 01.01.1974, Blaðsíða 49

EIMREIÐIN
hin bandaríska millistétt gerir sér ekki grein fyrir því, að
markaðskerfi og sósíalismi eiga sér mörg gervi og að Banda-
rikin og Ráðstjórnarríkin eiga íleira sameiginlegt en einfeldn-
ingar þeir hyggja, sem skjálfa af ótta við hamar og sigð, — á
meðan bandarísk millistétt skilur ekki, að alvarlegasti vandi
vorra tima er hið aukna bil á milli þeirra,. sem auðgast, og
hinna, sem kúgaðir eru, á meðan ekki verður stórkostleg' hug-
arfarsbreyting með þjóð yðar, valda Bandaríkin ekki þeirri
ábyrgð, sem þvi fylgir að vera stærsta lýðræðisríki jarðar nú
á dögum.
Af þessum rótum er sprottin hin aukna andstaða bandarískra
ungmenna og á meðal æskufólks um allan heim gegn styrj-
öldum. Hversu lengi staðnæmist mannkynið á því þrepi villi-
mennskunnar að taka einvörðungu mið af eyðingarmætti ríkja?
Hversu lengi leyfir bandaríska þjóðin, að úr þúsundum banda-
rískra sprengjufiugvéla rigni þúsundum sprengna yfir varnar-
lausar borgir og þannig sé lagt til atlögu við konur, börn og
sjúklinga undir því yfirskini að verja frelsi vort? Hversu lengi
munu verða til í þessu landi menn, sem reiðubúnir eru að
setja aftur á svið harmleik á borð við þá, er gerðust í Hiro-
shima og Nagasaki?
Hverju á ég að svara til, verði ég spurður, livort ég álíti
aukna menntun geta breytt þjóðfélags- og efnahagsskipan
þjóða þriðja heimsins og sannfært Vesturlandabúa um nauð-
syn félagslegra breytinga á heimavelli?
Ég skil þá, sem misst hafa trúna á mátt menntunar og höfða
þess i stað til valdbeitingar, en sjálfur trúi ég ekki á hatrið.
Vandinn er ekki leystur með því að velta úr sessi einhverjum
foringjum og framkvæma breytingar, sem ella hefðu verið
svæfðar, aldrei komizt lengra en í ræðupúltið. Það, sem gert
er án undirlmningsfræðslu, sem hefur þann tilgang að plægja
jarðveg hugans, verður einungis vindhögg. Ég el með inér
óskir, sem erfitt er að fullnægja, en eru þó e. t. v. ekki með
öllu úr lausu lofti gripnar og myndu leiða til stórfelldra og
skjótra breytinga.
Ef háskólarnir tækjust á við slik verkefni, veittu þeim sið-
ferðilegan stuðning, þá væri fyrsta skrefið stigið í átt til þess
fræðslustarfs, sem ég hef rætt um. Ef allir trúarleiðtogar •—
jafnt kristnir menn sem aðrir — beindu atorku sinni í einn
farveg og hæfu að auki samstarf við heiðingja, gætu þeir beitt
hinu geysilega siðferðilega valdi sínu til þess að varpa betra
Ijósi á samskipti þjóða þriðja heimsins og Vesturlandabúa. Á