Búnaðarrit - 01.01.1914, Síða 108
104
BÚNAÐARRíT
þegar gott fræár hefir gengið á undan, og treysta má
því, að fræið sé eins og það er sagt.
Með því að binda viðskiftin við verzlanir á mjftg
norðlægum stöðum, má ætíð búast við, að annaðhvort
fáist ekki það, sem beðið er um, eða að þaðan komi fræ
ræktað í suðlægari löndum. Það er ekki nema eðlilegt,
því annað er oft og einatt ekki til.
Nokkuð hefir verið reynt með sáningu innlends
grasfræs; hefir gengið sæmilega að fá þétta grasrót með
nokkrum tegundum, en grasvöxturinn hefir ekki orðið
eins mikill eins og upp af þeim útlendu frætegundum,
er hér vaxa vei.
Elztu sáðsléttureitirnir í gróðrarstöðinni eru nú 13
ára gamlir. Sumir þeirra hafa altaf sprottið vel, og í
þeim eru enn þá fyrir víst tvær útlendar tegundir,
vallarfoxgras og háliðagras. Innlendur gróður er kom-
inn þar inn á milli, hefir komið smátt og smátt, án þess
að vart hafi orðið við umskiftin.
Þegar útlenda fræið dugar til þess að gefa góða
sprettu um allmörg ár, og altaf þangað til innlendi gróð-
urinn nær yfirráðum, þá er ekkert varhugavert að nota það.
Fleira er það en fræið, sem veldur því, hvort sáð-
slétturnar lánast eða ekki. Fyrst er þá þar að nefna
áburðinn. Það er eins með sáðgresið og annan gróður
hér á landi, að vöxtur þess fer eftir frjósemi jarðvegarins.
Mikils er um það vert, að dreift sé yfir sáðslétt.urnar
áburði á haustin eða fyrri hluta vetrar, þegar jörð er
auð; skýlir það gróðrinum, jafnframt því sem það færir
jarðveginum frjósemi, svo að holkiakinn gerir minni skaða
að vorinu en ella mundi. í áburðarskorti mætti nota
mold til að dreifa yfir sáðslétturnar. Þessa er einkum
þörf meðan sáðslétturnar eru ungar.
Rétt er að hafa það fyrir reglu, á meðan ekki
er komin verulega föst grasrót í sáðslétturnar, að draga
valtara yfir þær á hverju vori, þegar klaka er að leysa
úr jörðu. Við það verða slétturnar jafnari og með því