Búnaðarrit - 01.01.1914, Page 227
BVNAÐARRIT
221
Gulnefjan var rannsökuð af hvötum Helga Jónssonar
grasafræðings, og þar eð eg veit ekki til, að hún hafi
verið rannsökuð fyr, rannsakaði eg hana nokkru .ná-
kvæmar en hinar heytegundirnar. Köfnunarefnið í heuni
skiftist þannig í hundraðsdeildir:
a. Köfnunarefni í þurefnum. b. Köfnunarefnið sjálft:
a b
Köfnuuarefni alls 1,88 100,0
Þar af í eggjahvítukendum efnum 1,65 87,7
í amíðkendum efnum .... 0,23 12,3
Meltanlegt 1,19 63,3
Taðan frá Laufási var slegin fyrst í ágúst 1913 og
hirt talsvert hrakin að iiðlega þrem vikum iiðnum.
Það sem er einkennilegast við hana er hve mikil sellú-
lósan er í henni. Getur verið, að það sé afleiðing af
hrakningnum, en gæti líka stafað að nokkru leyti af
því, hve seint hún var slegin. Sama er að segja um
töðuna og útheyið frá Hvanneyri 1913. Þar er sellú-
lósan mjög mikil, en „önnur efni“ lítil, og stafar það
að öllum líkindum af því, að það hefir hvorttveggja
hrakist meira eða minna.
Gulnefjan virðist vera allgóð fóðurjurt. Askan lítíl,
sellúlósan í meðallagi, feitin sæmileg og eins köfnunar-
efnissamböndin, en sá galli er á, að þau eru ekki rétt
vel meltanleg.
Það sem hér og i öðrum hey-efnagreiningum er
nefnt „önnur efni“ eru ýms meira eða minna meltanieg
köfnunarefnislaus kolvetnasambönd. Stundum eru greind-
ir frá þeim pentósanar, en hér er því slept, þar sem eg
tel þá aðgreiningu fremur þýðingarlitla. Pentósanarnir
eru venjulega í kringum 20°/o í grastegundum og hálf-
grösum.
Næst set eg hér efnagreiningu nokkurra sýnishorna
af súrheyi, er rannsökuð hafa verið á ýmsum tímum: