Búnaðarrit - 01.01.1914, Page 252
246
BÚNAÐARRIT
3. Að í harðindum mundu bændur ekki taka til korn-
fóðursins fyr en heyin væru á þrotuin, og ef að þá
yrði að gefa kornið nærfelt eingöngu, kæmi það ekki
að fullum notum.
4. Að á útmánuðum, þegar menn væru orðnir hey-
tæpir og færu að hugsa um að kaupa kornfóðrið,
gæti vel verið sú yflrferð og sú veðrátta, að ókleift
væri að ná korninu úr kaupstaðnum. Það mundu
ekki allir geta sofið rólegir í norðanhríðun-
uiu, ef hafís og vctrarharka tækju fyrir allar
samgöngur á sjó og landi, og heyin væru þrotin,
þó að korn væri til í kaupstaðnum. Auðveld-
lega gæti svo farið, að fénaðurinn væri orðinn hor-
aður, þegar loksins að kornið næðist — væri orðinn
svo langdreginn, að hann hefði ekki not af korngjöf-
inni og dræpist.
5. Að svo framarlega sem heyásetningurinn batnar ekki
stórum frá því, sem tíðkast heflr að undanförnu, þá
þyrfti meiri kornvörubirgðir en eg geri mér von um
að landsstjórnin sjái sér fært að útvega — til þess
að bjarga öllum fénaði landsmanna frá hor og
hungurdauða, ef það kæmi fyrir, að vetur legðist
snemma að með hagleysum, og hafís kæmi um
miðjan vetur og héldi landinu í heljargreipum sín-
um langt fram á sumar.
6. Að margföld reynsla sannar það, að mögulegt er að
standast eins árs vetrar- og vorharðindi án mikilla
kornkaupa til fónaðarfóðurs, og jafnvel að standast
fleiri áia harðindi. Þetta sannar dæmi Björns Guð-
mundssonar á Marðarnúpi í Vatnsdal og margra
annara sæmdarmanna. Björn bjó 50 vetur (sjá
Nœstic liarðindin, bls. 60—61) og varð aldrei hey-
laus, hjálpaði oft öðrum og átti ætíð allar skepnur
í góðu standi. Og á þessu tímabili voru þó harð-
indin miklu 1881—’88.