Búnaðarrit - 01.01.1914, Blaðsíða 256
250
BÚNAÐARRIT
hafís og harðindum, og hjóða hœndutn um leið ríflegan
styrk til að standa straum af hallœrisvörnunum.
Það sem reynt hefir verið til þess að fá bændur til
að bæta heyásetningslagið, sem hingað til hefir tíðkast
og flestir hafa kannast við að vœri slirœlingjálegt
og háskalegt — það er að eins þetta tvent: Að skrifa
Um málið til þess að sýna fram á háskann, sem stafar
af ógætilegum ásetningi, og tjónið, sem af honum hefir
hlotist. Þessi skrif hafa fáir lesið, og enn þá færri
hugsað nokkuð um þau. Ritgerðir um þau mál, sem
ekki eru áhugamál almennings, koma vanalega litlu eða
engu til leiðar hjá öllum fjöldanum. Pær geta máskc
vakið athygli fárra manna, en meira er þeim ekki
ætlandi.
í öðru lagi hafa menn fyrir nokkrum árum farið
að reyna til að bæta lieyásetninginn með því, að
hóta bændum sektum eða fangelsi, ef þeir gerðu
fénað sinn horaðan eða létu hann horfella. Auð-
vitað var ætlast til, að þessar hótanir kæmu bændum
til að setja svo gætilega á, að þeir kæmust ekki í hey-
þrot. Bændur hafa samt, eins og kunnugt er, orðið
heylausir eftir sem áður, hundruðum saman, og gert
fénað sinn höraðan, þó að engin veruleg harðindi hafi
verið. Og fénaðurinn heflr horfallið þúsundum saman;
en lítið hefir borið á því, að hótunum um sektir og
fangelsi hafl verið framfylgt. Bændur hafa ýmist gleymt
þeim hótunum eða vonast eftir, að þeim yrði ekki fram-
fylgt. Og sú von heflr ekki orðið til skammar.
Það er því ekki nema eðlilegt, að hœndur haldi
enn þá gamla heyásetningslaginu, þrátt fyrir öll skrifln
og hótanirnar.
Eg trúi því fastlega, að bændur séu yfirleitt svo
skynsamir, að meiri hluti þeirra mundi fallast á það,
að leggja fram drjúgan skerf til þess að tryggja sig fyrir
því tjóni, sem vanalega leiðir af fóðurskortinum, ef veru-
lega væri reynt að vekja athygli þeirra á því. Eg hefi