Búnaðarrit - 01.01.1914, Síða 261
BÚNAÐARRIT
255
skaöi að fyrna hey, af því þeir sjá að það er kostnaður.
Það þarf því að reyna að koma sem flestum bændum í
skilning um það, að þó það sé lcostnaður að fyrna hey,
þá sé það ehld slcaði. Menn leggja fram kostnað til svo
margs, sem ekki sýnist vera viss eða beinn hagur að í
bráð, en er þó viðurkent að hagur sé að fram-
kvæma og skaði að láta ógert. Á þetta atriði hefi eg
drepið sumstaðar í greinum mínum í Búnaðarritinu, og
skal ekki fara lengra út í það hér.
Þeir sem lifa mörg ár hér eftir munu reka sig á
]>að, fyr eða síðar, að án svo gætilegs heyásetnings, sem
eg liefi talað um, duga engin ráð til að koma í veg
fyrir fjárfelli og hallœri í mjög hörðum árum.
Eg vil gera ráð fyrir því, sem þó er vafasamt, að
forðagæzlulögin frá síðasta þingi kunni að geta gert
nokkurt gagn, en hitt er sýnilegt, að f)au geta ekki gert
verulegt gagn. Það er svo hætt við, að á meðan ekki
verður vakin sannfæring hjá meiri hluta bændanna fyrir
nauðsyn þessara ráðstafana, að þeir telji lítið gagn að
forðagæzlunni og vilji sem minstu til hennar kosta.
Og þar sem forðagæzlulögin leggja enga áherzlu á gæti-
legan heyásetning né á fóðurforðabúr, þá er líklegt, að
lítið verði hugsað um hvorttveggja. Loks er ekkert að-
hald eða eftirlit með því, að lögunum verði framfylgt, og
því er mjög trúlegt, að þau verði að eins pappírsgagn
eins og horfellislögin sáluðu.
Eg vil biðja menn að bera forðagæzluna saman við
útrýmingu fjárkláðans fyrir 10 árum. Þegar fjárkláðan-
um var útrýmt, kostaði landssjóður útrýminguna að mestu
leyti, og landsstjórnin skipaði mann með alræðisvaldi til
að annast um framkvæmdirnar. Halda menn að kláð-
anum hefði orðið útrýmt með því einu, að landsstjórnin
hefði skipað hændum að haða fé sitt mjög rækilega, en
ekkert skift sér um framkvœmdirnar og ekki lagt nokk-
xirn eyri til lcostnaðarins ?