Búnaðarrit - 01.01.1914, Page 297
BÚNAÐARRIT
291
urnar gengju undan, en þeir þykjast líka þurfa að nota
þær. Alþýðan hafði orðið þess vör, að næring var í grös-
unum, og voru þau notuð handa skepnum ef skortur var
á fóðri. Við efnarannsókn kom það í ijós, að eitt pund
af grösunum, sem eru létt i vigtina, hefir næringargildi
sem svarar þremur pundum af kartöflum. Það lá því í
augum uppi, að talsverður auður var fólginn í grösunum,
ef menn kynnu að hagnýta sér hann. En meinið var
að kýr og kindur vilja ekki eta grösin, ef þær eiga
annars kost.
Maður er nefndur Jóhannes Bekk og er ættaður af
Jótlandi. Hann hefir víða farið bæði í Norðurálfu og
Vesturheimi. Pyrir löngu siðan var hann eitt sinn á ferð
um Finnmörku og kyntist þar hreindýrarækt Finna.
Hann sá hversu hreinarnir lifðu mestmegnis á maríu-
grösum, þó þau yxu þar miklu miður í kuldanum en á
Jótlandsheiðunum, og kom þá til hugar að hreindýr hlytu
að þrífast þar engu síður en norður i harðindunum á
Finnmörkinni, enda falla þau þar unnvörpum, ef vetrar
eru harðir. Hann þóttist sjá einfalt og auðvelt ráð til
þess að hagnýta sér maríugrösin og hafa stórfé upp úr
lökustu heiðaflákunum heima. Hann ásetti sér að reyna
hreindýrarækt á heiðunum og vakti máls á því við
Finnana. Þeim leizt vel á þessa fyrirætlun og lofuðu
að gefa honum 4 hreina. En flutningur hreinanna var
dýr, og hann skorti fé til þess að geta hrundið þessu í
framkvæmd.
Nokkrum árum síðar rakst Jóhannes á Finnafjölskyldu
á Jótlandi, sem sýndi sig þar fyrir peninga og hafði nokkra
hreina meðferðis. Finnarnir fóðruðu hreina sina á maríu-
grösum, sem flutt voru frá Noregi, en um tíma þrutu
þau, og stóðu þá Finnarnir uppi ráðalausir. Jóhannes brá
nú við og safnaði maríugrösum uppi á heiðinni, flutti
þau síðan til Finnanna. Hreinunum voru nú gefin józku
grösin, og tóku þeir heldur en ekki til matar síns, vildu
jafnvel ekki líta við norsku grösunum, þegar þau komu.
19*