Ný saga - 01.01.1996, Síða 83

Minjar og ferðamennska
bi:y«i*vik
JOÐMINfAKORT
um og niður í nokkra tugi, og flest þeirra
flokkast undir það að vera safnavísar. Mörg
þeirra fást við tækniminjar og yrðu þau hugs-
anlega hluti af sameiginlegu tækniminjasafni
ef það verður stofnað.8
Söguna í áþreifanlegri mynd er ekki aðeins
að finna á söfnum. Hún er einnig á minja- og
sögustöðum.
Hugtakið sögustaður er yfirleitt notað um
stað sem getið er í ritheimildum að hafi verið
byggður um lengri eða skemmri tíma eða
vettvangur sögulegs atburðar. Þar kunna að
vera minjar en svo þarf ekki að vera. Sýnileg-
ar rninjar sem þekktar eru urn byggð í landinu
fyrstu átta aldirnar eru fremur fáar. Ekkert
hús stendur til að mynda uppi frá miðöldum,
á nafnkunnustu býlum fyrri alda er oft lítið
um minjar og á helsta sögustað landsins, Þing-
völlum, er ekki annað að sjá en búðatóftir frá
18. öld. Fyrir bragðið eru minjar um stærsta
hluta Islandssögunnar, meðal annars hina
glæstu fornöld sem ferðamönnum þykir for-
vitnilegust, að mestu orpnar moldu. Fornritin
hafa því til þessa verið helsti vitnisburður
okkar um þessar aldir, eða eins og Jónas
Kristjánsson handritafræðingur komst að
orði: „Handritin eru oss það sama sem ridd-
araborgir og konungshallir eru öðruin þjóð-
um.“’
Þegar kemur fram á 18. og 19. öld eru
minjarnar orðnar miklu fleiri. Þar er annars
vegar byggingaarfur landsmanna, meðal ann-
ars torfbæir og bárujárnsklædd timburhús, og
hins vegar fastar fornleifar, svo sem tóftir,
hlaðnir garðar, brunnar, bátsvarir og þannig
mætti áfram telja. Merking þessara staða hef-
ur hins vegar ekki verið sem skyldi. Vegagerð
ríkisins og Þjóðminjasafnið hól'u árið 1995
Mynd 7.
Árið 1993 var þetta
minjakort, líklega
hið fyrsta sinnar
tegundar, gefið út
til að vísa veginn á
íslensk minjasöfn
og helstu minja- og
sögustaði.
81