Þjóðlíf - 01.07.1986, Síða 59

Getur veríð að þessi kynslóð muni tæpast
skilja íslensku? (Ljósmynd: Gunnar Elísson)
unni til að kynna starfsemi fyrirtækjanna, svo og heimil-
in, sem urðu að punga út með féð. Aðstandendur
Revíuleikhússins tóku það fram að í flestum skólum
hefðu skólastjórar veitt leyfi til kynningar og miðasölu,
en þó hafi þeir lent í skólastjóra sem veifaði samþykkt
Fræðsluráðs.
Nú á þessi afstaða Fræðsluráðs til leikstarfsemi heil-
mikla forsögu, því það er ekki langt síðan allt var vað-
andi í barna- og unglingasýningum þegar t.d. Pæld’íðí-
hópurinn sálugi á vegum Alþýðuleikhússins var og hét.
En á undanförnum tveimur til þremur árum hefur
Revíuleikhúsið einn atvinnuleikhópa utan Þjóðleikhúss-
ins boðið upp á barnasýningar. Allir vita að það kostar
gífurlegt fé að auglýsa upp sýningar og fyrir lítið leikhús
eins og Revíuleikhúsið getur auglýsingakostnaður riðið
því að fullu. Það kostar líka jafn mikið að setja upp
barnaleiksýningu og sýningu fyrir fullorðna, en miða-
verði á barnasýningum verður aftur á móti að halda
lágu. Eftir að meðlimir Revíuleikhússins voru búnir að
sækja um leyfi til skólastjóra viðkomandi skóla þurftu
þeir að bíða jafnvel vikum saman eftir svari, því málið
varð að fara fyrir kennarafund og oft fyrir foreldraráð
líka.
Stefán Baldursson leikhússtjóri hjá Leikfélagi
Reykjavíkur var inntur eftir því hvers vegna Leikfélagið
hefði ekki lengur barnasýningar á verkefnaskrá sinni.
Leikfimisalir skólanna voru fyrir nokkrum
árum óspart notaðir fyrir leiksýningar, en nú
hefur verið tekið fyrir þær með öllu.

ÞJÓÐLÍF 59