Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.2004, Blaðsíða 23

VIÐTAL
Guörún Marteinsson - Frjór
og skemmtilegur frumkvööull
á bernskuslóðir mínar, í Hrunamannahreppinn. Hann var með
myndavél, svona polaroid, og börnin höfðu aldrei séð annað
eins, hann tók mynd og dró hana svo upp úr myndavélinni!
Mikið voru börnin hrifin af þessu. Við lentum m.a. í þremur
fermingarveislum þann tíma sem við vorum hérna og hann
hitti flest af mínu fólki. Þetta var einstaklega gott hjónaband
og ég fór heim til Islands eins fljótt og ég gat eftir að hann
fékk hvíldina. Hér á Islandi byrjaði ég að vinna með Maríu
Pétursdóttur og við fórum saman í fjögur ferðalög til Banda-
ríkjanna og svo fór ég á lærdómsríka fundi til Kanada og Kali-
forníu, og til Egyptalands fór ég eitt sinn á ráðstefnu með Sig-
þrúði Ingimundardóttur."
Guðrún meö föður sínum, Guðmundi Marteinssyni, og Sigurlín
Gunnarsdóttur.
„Guðrún er heimsborgari og laus við fordóma,"
segir Aslaug Elsa Björnsdóttir. „Hún hefur unnið
með fólki frá flestum heimsálfum enda getur hún
unnið með öllum og hefur mikið umburðarlyndi
og þroska svo mér þótti stundum einum of og
sagði henni að hún væri of þroskuð/' bætir hún
við. Ingibjörg Guðmundsdóttir, sem vann lengi
með Guðrúnu á Landakoti, segir hana hafa verið
óþreytandi í að hvetja samstarfsfólkið til nýrra
vinnubragða og nýhugsunar. „Hún beitti nýjum
aðferðum í að vinna með fólki og þá um leið und-
irmönnum sínum. Það fólst í jákvæðri sýn á
manneskjuna og trú á að það væri okkur kapps-
mál að vinna starfseminni vel. Hún gaf starfsfólki
frelsi, hvatningu og hrós, efldi sjálfstraust hjúkr-
unarfræðinga og tryggði þeim þátttöku í nefndum
og ráðum spítalans og gætti þess að hlutur hjúkr-
unarfræðinga í stjórnun og ákvarðanatöku yrði
stærri og að rödd þeirra heyrðist. Hún gerði okk-
ur kleift og hvatti til að sækja námskeið, ráð-
stefnur og fundi sem í boði voru sem tengdust
starfinu og framförum á heilbrigðissviði. Þessi
nýhugsun skilaði sér síðan í kröfugerð hjúkrunar-
fræðinga í samningavinnu og varð hvatinn að
námsleyfum og fleiru í samningum síðar."
Sjálf segir Guðrún að hún hafi lært mjög mikið á
því að vinna í Bandaríkjunum, einkum Arizona,
meira en nokkurs staðar annars staðar. „Þar voru
m.a. gerðar tilraunir til að losa hunda við nýrna-
steina." Dóttir hennar kom ásamt foreldrum
hennar í heimsókn þegar hún var 11 ára. Þau
bjuggu öll hjá þeim en þá var móðir hennar orð-
in veik. Skömmu áður en eiginmaður hennar lést
fóru þau í heimsókn til íslands, m.a. til að vera
við fermingu Katrínar dóttur hennar. „Við fórum
Kom á samskiptum við bandaríska hjúkrunarfræðinga
Vegna tengsla sinna við sjúkrahús og hjúkrunarfræðinga í
Bandaríkjunum kom Guðrún á samskiptum milli landanna,
hvatti þær sem voru að vinna með henni að fara í framhalds-
nám, fékk erlenda fyrirlesara til landsins og stóð fyrir því að
hópur hjúkrunarfræðinga fór til Bandaríkjanna, hópur sem
síðan hefur kallað sig „Ameríkufarana".
„Hún fór með okkur í námsferð til New York og var þá hinn á-
gætasti fararstjóri og það var ótrúlegt hvað við komum miklu í
verk,“ segir Áslaug Elsa Björnsdóttir. „Við sáum margt og það
var ekki síst að þakka ósérhlifni hennar, dugnaði og skipulagn-
ingu. Minnistæðast er þó þegar við fórum að skoða vistarver-
ur Sameinuðu þjóðanna en á meðan fór að snjóa með þeim af-
leiðingum að allar samgöngur stöðvuðust. Þá var ákveðið að
ganga heim enda ekki annað sæmandi íslendingum og undir
styrkri stjórn Guðrúnar gengum við í rúman klukkutíma í kaf-
aldsbyl um götur New York, þar sást varla hræða en á leiðar-
enda komumst við með sóma.“
Þórunni Olafsdóttur er minnisstæð ferð sem hún fór með
Guðrúnu á hjúkrunarstjórnendaráðstefnu í Chicago 1984.
„Guðrún var staðráðin í að sækja þessa ráðstefnu og hófst
strax handa við að undirbúa þátttöku sína og Ingibjargar Guð-
mundsdóttur hjúkrunarframkvæmdarstjóra sem þá var einn
aðalmáttarstólpinn í hjúkrunarstjórn Landakots og nánasti
samstarfsmaður Guðrúnar. Þær ákváðu fljótlega að rétt væri að
taka „stelpuna" með, en Guðrún kallaði mig oft stelpuna í
gríni, og kynna mig fyrir hinum stóra heimi og aðalgúrúunum
í hjúkrunarstjórnun. Hafist var handa við að undirbúa sérstakt
prógramm fyrir mig sem fjallaði fyrst og fremst um hjúkrunar-
fræðslu og allt sem henni tengdist. Við flugum til New York og
dvöldum þar í fjóra daga og heimsóttum sjúkrahús og ræddum
við stjórnendur og íslenskan endurhæfingarlækni, Kristján
Tómas Ragnarsson, sem var og er enn, eftir því sem ég best
veit, búsettur þar. Guðrún hafði einnig séð um að við fengjum
að kynnast lystisemdum borgarinnar og eitt kvöldið fórum við
Tímarit hjúkrunarfræöinga 2. tbl. 80. árg. 2004
21