Morgunblaðið - 08.04.1983, Blaðsíða 43

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 8. APRÍL 1983 43
Aagot Magnúsdótt-
ir - Minningarorð
Fædd 12. ágúst 1919
Dáin 28. mars 1983
Ég vil í örfáum orðum minnast
móðursystur minnar, Aagot
Magnúsdóttur, sem jarðsett verð-
ur í dag. Það er erfitt að skrá
niður allar minningarnar, sem nú
koma upp í hugann, erfitt að tjá
tilfinningar sínar á blaði. En ég
vil reyna, Gotta átti það skilið.
Ég kynntist Gottu ekki fyrr en
ég fór að fullorðnast dálítið. En æ
síðan hélzt milli okkar góð og
traust vinátta. Oft leið of langur
tími milli þess sem við sáumst, en
sambandið rofnaði aldrei alveg, og
auðvelt var að taka þráðinn upp
að nýju, þegar við hittumst aftur.
Við áttum of mikið hvor í annarri,
til að vinátta okkar gæti nokkurn
tíma rofnað alveg.
Ég minnist sérstaklega jólanna
sem hún var hjá okkur í Miðstræt-
inu. Það voru gleðileg jól, fyrir
okkur öll. Það var gott að hafa
hana hjá sér, og hún mat það svo
sannaríega mikils. Það var ekki til
það sem hún ekki vildi fyrir mig
gera. Þannig var hún við alla. Ég
man sérstaklega hvað við hlógum
mikið saman. Alltaf hlustaði hún
á allt sem ég hafði að segja henni,
allt það sem ég hafði afrekað það
og það skiptið, hún lagði orð í belg,
þar sem við átti, og saman hlógum
við dátt að vitleysunni í mér. Hún
var alltaf tilbúin að hlusta, gleðj-
ast með manni. Það var svo ofur
auðvelt að hlæja með henni.
Minningarnar eru margar.
Gotta var góð kona, sem gott er að
minnast. Hún hafði gengið í gegn-
um meiri þolraunir í lífinu en
margur annar. Einhver hefði bug-
azt. En alltaf reis hún upp aftur,
gafst aldrei alveg upp. Undir það
síðasta var lífið orðið henni mjög
erfitt. Kannski var hvíldin það
sem hún þráði mest og þarfnaðist.
Samt er svo ósköp erfitt að sætta
sig við að fá aldrei að sjá hana né
heyra framar. Það vantar svo
mikið, þegar hún er farin.
Mamma og fjölskyldan minnast
hennar líka. Við viljum þakka
henni fyrir allt og allt. Við eigum
margar góðar minningar um
Gottu, sem geymast en gleymast
aldrei.
Aðalheiður Birgisdóttir
Eitt orð, eitt Ijód, eitt kvein frá kvaldri sál
er kveója mín. Ég veit þú fyrirgefur.
En seinna gef ég minningunum mál,
á meðan allt á himni og jörðu sefur.
Þá flýg ég yfir djúpin draumablá,
í dimmum skógum sál mín spor þín rekur.
I*ú gafst mér alla gleði, sem ég á.
Þú gafst mér sorg, sem enginn frá mér tekur.
Þessi perla Davíðs frá Fagra-
skógi er mér ofarlega í huga er ég
nú stend andspænis láti ástkærrar
móður minnar. Allar götur frá því
ég var lítill drengur og fram til
hinstu stundar hennar, var hún
mitt athvarf og akkeri sem ég gat
ávallt leitað til þegar mótlæti og
erfiðleikar knúðu dyra. Þrátt fyrir
sinn eigin vanmátt, einkum hin
síðari árin, var hún ávallt boðin og
búin að miðla þeirri ást og um-
hyggju er hún bar í svo ríkum
mæli til okkar ástvina sinna,
brosa til okkar af djúpum sefa í
gegnum tárin.
Hversu þakklát erum við ekki
fyrir samvistir með þeim sem við
elskum og fyrir þau áhrif sem það
hefur á okkur. Við minnumst
broshýrra unaðsstunda við bólstað
okkar hér á þessari jörð meðan
allt lék í lyndi, þegar blessuð sólin
hlær glaðiegast, þeirra daga er
ferskur blær lífsgleðinnar syngur
óð til alls sem lifir.
Ef skjótt skipast veður í lofti og
þegar ský dregur fyrir sólu þá
fyllumst við örvæntingu og við
verðum að leyta til trúartrausts-
ins til þess að bugast ekki, en móð-
ir mín hefur fært mig nær trúnni
á þann dag sem umvafinn er birtu
lífsins og útilokar dauðann.
Misjafnt er hlutskipti okkar
mannanna á þessari jörð. Til allr-
ar blessunar eru það margir sem
búa við hamingjusamt líf, auðnast
að lifa um langan aldur í faðmi
fjölskyldu sinnar og vina. En hinir
vilja oft gleymast sem þola verða
andstreymi og á sum okkar eru
lagðar slfkar byrðar að sligast er
undan farginu. Eftir ótímabært
lát föður míns og systur má segja
að mömmu hafi kalið á hjarta. Við
það bættist að hún átti við heilsu-
leysi að stríða í áratugi og voru
þær ófáar skurðaðgerðirnar sem
lagðar voru á hennar grönnu og
veikbyggðu herðar.
Hugtakið vinur er að mínu mati
oftar en ekki misskilið, misnotað
og í reyndinni ósegjanlega stórt í
þeim skilningi er ég legg í það og
þeir vilja týnast „vinirnir" í blá-
móðu fjarlægðarinnar þegar á lið-
sinni þeirra þarf að halda. En er
það ekki einmitt veikleiki okkar
mannanna barna hversu auðvelt
við eigum með að gleyma og van-
rækja, leiða hjá okkur erfiðleika
meðbræðra okkar og systra þegar
síst skyldi og neyðin er hvað
stærst? í firringu nútímans hefur
manneskjan og það sem hún
stendur fyrir týnst. Gildismatið á
tilgangi lífsins hefur brenglast og
fánýti veraldlegra gæða skipar
heiðurssess í „kamesi" manna.
Fjölskyldu- og ættarbönd hafa
rofnað, sú staðreynd er hvoru
tveggja í senn dapurleg og ómann-
eskjuleg.
Við, sem stóðum henni mömmu
næst, bárum ætíð þá von í brjósti
að hún myndi ná heilsu sinni á
nýjan leik, að henni öðlaðist sá
þróttur, lífsvilji og glaðværð sem
við munum svo vel eftir og oft
virtust þær vonir ætla að rætast.
En andstæðingurinn var voldugur
og einn bandamanna hans var ein-
manakenndin. Hana skal enginn
vanmeta fyrr en reynt hefur.
Á sama hátt og vinur, þá er von-
in undursamlega stórt og fallegt
hugtak og hversu eftirminnilega
hefur ekki Þúríður Guðmunds-
dóttir gert voninni skil í þessum
ljóðlínum:
Veistu
að vonin er til
hún vex
inni í dimmu gili,
og eigiróu leid
þar um
|»á leitaðu
í urðinni
leiUðu
i syllunum
hvar þau sitja
lítil og veikbyggð
vetrarblómin
lítil og veikbyggð
eins og vonin.
En brást vonin þegar allt kemur
til alls? Ég veit að mamma mín á
góða heimkomu. Ég veit að tekið
verður á móti henni með opinn
faðminn. Og ég veit að þján-
ingarnar eru yfirstaðnar. Lífið og
ljósið hafa sigrað dauðann.
Hún mamma verður jarðsett við
hlið hans pabba sem hún tregaði
svo mjög alla tíð. í tindrandi aug-
um barnabarnanna mun um
ókomna tíð endurspeglast sú
fölskvalausa ást og fegurð er hún
bar í brjósti til okkar. Minningin
um hana mun enn á ný verða mitt
athvarf og akkeri.
Megi algóður Guð blessa minn-
ingu móður minnar.
Ó.Á.Þ.
Sigríður Jóhanns
dóttir - Minning
Löngum starfsdegi er lokið.
Langan starfsdag eiga þeir að
baki sem starfað hafa frá alda-
mótum og allt fram á þennan dag.
Þeir hafa skilað þjóðinni verð-
mætum sem aldrei verða metin til
fjár og aldrei hafa hlotið þau laun
að kveldi sem þeir áttu skilið.
Ein þeirra er Sigga á Arnarhóli,
eins og hún var kölluð, hennar
hlutverk varð, eins og flestra
kvenna, þjónustuhlutverk. Þannig
kynntist ég henni, þar sem ég 10
ára gömul kom á heimili Magn-
þóru fósturdóttur hennar og Guð-
jóns, eiginmanns Magnþóru. Þar
var Sigga heimilisföst. Fékk ég að
dvelja á þessu heimili þegar skóla-
tíminn var ekki samfelldur, á milli
tíma, í þrjú ár. Borðaði ég þar og
drakk eins og eitt af systkinunum.
Reyndar kynntist ég umhyggju
Siggu fyrst er hún var fengin til
að sitja yfir okkur systrunum á
kvöldin þegar foreldrar okkar fóru
út. Umhyggju sem lýsti sér í því
að aldrei yrði of varlega farið, sú
umhyggja átti ekki alltaf skilning
æskunnar, sem lítt sést oft fyrir.
Þeirrar umhyggju hafa notið
fimm börn þeirra Magnþóru og
Guðjóns, en Magnþóru ól hún upp
frá barnæsku. Varð það hennar
lífsstarf að vera á heimili þeirra,
ætíð til þjónustu reiðubúin. Veit
ég að systkinin hugsa margt er
þau kveðja Siggu í huganum, nú
þegar allt og allir eru á fleygiferð,
með börn í dagvistun og slíkt. Fáir
fastir punktar eru í tilverunni í
líkingu við það, að alltaf var Sigga
til staðar að hlýja kaldar hendur,
þerra tár og sjá um að eitthvað
gott væri til í munninn, t.d. klein-
ur o.fl. En það er ekki hægt annað
en gleðjast yfir að fengin er kær-
komin hvíld. Hvíli Sigríður í friði.
Matthildur Björnsdóttir
„Verður skyggn að sólu sestri
sál er losnar holds við ok
stjarnan skæra skín í vestri
skoða ég hana í vökulok."
G.T.
óvíða er jafn víðsýnt og frá
Arnarhóli í V-Landeyjum. í norð-
ur blasir við fagur fjallahringur
með Heklu í öndvegi, í austri
gnæfa Eyjafjalla- og Mýrdalsjök-
ull, en til suðurs blasa við Vest-
mannaeyjar og hin ómælanlega
vídd Atlantshafsins, þar sem öld-
urnar eilíflega berja Landeyja-
sand.
Á þessum bæ ól mestan sinn
aldur heiðurskonan Sigríður Jó-
hannsdóttir. Hún fæddist 10. maí
1894 og lést 29. mars 1983. For-
eldrar hennar voru Katrín Jóns-
dóttir og Jóhann Tómasson og
voru þau merkishjón. Einn albróð-
ur átti Sigríður, Halldór, og tvo
hálfbræður, Böðvar og Vilmund,
frá fyrra hjónabandi Katrínar.
Einnig ólu þau Katrín og Jóhann
upp tvö fósturbörn, Ingileifu og
Kristinn. Öll eru þau nú látin.
Sigríður var fönguleg kona, vel
greind, víðlesin og afar vel verki
farin. Henni féll aldrei verk úr
hendi á meðan hún var einhvers
megnuð. Trygglynd var hún og
frændrækin með eindæmum.
Það var sólskinsdagur þegar
Magnþóra Magnúsdóttir, nýfædd,
var tekin inn á heimilið að Arn-
arhóli. Ekki var það þó sólskins-
dagur í lífi Magnþóru og hennar
sex systkina, en þá fyrr um daginn
hafði Magnús faðir Magnþóru lát-
ist úr lungnabólgu.
Ekki var ætlunin að Magnþóra
yrði á Arnarhóli til langdvalar, en
forlögin höguðu því þannig að hún
ílentist þar og féll það að mestu í
hlut Sigríðar Jóhannsdóttur að sjá
um uppeldi Magnþóru, þar sem
foreldrar Sigríðar voru þó all-
nokkuð við aldur. Sigríður eignað-
ist ekki börn, en hún tók miklu
ástfóstri við Magnþóru og var
ávallt mjög kært með þeim.
Undirrituð dvaldi á Arnarhóli
átta sumur sem barn og var min
mesta tilhlökkun að komast þang-
að sem fyrst á vorin og dvelja þar
fram á haust. Eru mér þessi sum-
ur ógleymanleg og það, að fá að
kynnast sveitalífinu eins og það
var þegar hesturinn enn var þarf-
asti þjónninn, var ekki lítið upp-
eldisatriði. Sigríður var mér mjög
góð og ekki voru þeir fáir aukabit-
arnir sem hún stakk að mér.
Mér er minnisstætt hve vel hún
tók á móti þeim sem minna máttu
sín og komu til skammrar dvalar
að Arnarhóli. Gekk hún þá úr
rúmi fyrir þeim og hlynnti að
þeim á allan hátt.
Þegar að því kom að Magnþóra
í dag, 8. apríl, er til grafar borin
í Vestmannaeyjakirkjugarði Guð-
laug Sigurðardóttir frá Skógum.
Amma, en það höfum við sonur
minn kallað hana síðan við tengd-
umst henni árið 1969, var fædd 24.
mars 1888 og var því að verða 95
ára. — Hún var dóttir hjónanna
Jakobínu Skæringsdóttur frá
Skarðshlíð og Sigurðar Sveinsson-
ar frá Rauðafelli. Voru þau 10
systkinin og er nú Árni einn eftir,
en hann býr í Eyjum. Þegar amma
var 17 ára fór hún til Eyja og þar
kynntist hún eiginmanni sínum,
Kristmundi Jónssyni, sem látinn
er fyrir allmörgum árum. Áttu
þau eina dóttur barna, Jakobínu,
giftist Guðjóni Helgasyni og þau
stofnuðu sitt heimili í Reykjavík
leið ekki á löngu þar til Sigríður
og Jóhann faðir hennar urðu
heimilisföst á heimili Magnþóru
og Guðjóns, en þá var Katrín lát-
in. Á heimilinu ríkti góður andi á
milli hinna eldri og yngri og var
Sigríður fimm börnum Magnþóru
og Guðjóns sem besta amma, enda
kölluðu þau hana aldrei annað.
Guðjón lést árið 1981.
í dag verður Sigríður lögð til
hinstu hvílu í sinni ástkæru sveit,
þar sem hugur hennar dvaldi
löngum. Ég og fjölskylda mín
sendum aðstandendum Sigríðar
einlægar samúðarkveðjur. Blessuð
sé minning hennar.
Sigríður Guðbrandsdóttir
Sigga amma, eins og við sögðum
alltaf, er dáin. Ég kynntist ömmu
þegar hún var komin vel yfir miðj-
an aldur, en allt þar til hún missti
heilsuna hafði ég ekki hugsað um
að amma væri orðin svo fullorðin
því svo vel bar hún aldurinn. Frá
Amarhóli á ég mínar fyrstu minn-
ingar með Siggu ömmu og Jóhanni
afa. Amma var mjög létt á fæti og
þurfti ég lengi frameftir að hlaupa
við fót til að verða henni samhliða
á göngu. Hún var mjög myndarleg
til allra verka og eru þær enn til
ófáar peysurnar, sem hún prjón-
sem bjó með móður sinni í Reykja-
vík, að Siðumúla 21, frá því á ár-
inu 1973, en þá fluttumst við frá
Eyjum vegna gossins. Eftir það
kom hún ekki aftur til Eyja, fyrr
en nú að ósk hennar verður upp-
fyllt. Er ég rita þessar línur rifj-
ast upp í huga mínum minningar,
sem ég geymi með sjálfri mér og
eru mér dýrmætar. I dag eru mér
efst í huga þakkir fyrir allt sem
hún var mér og að hún skyldi vera
drengnum mínum svona góð
amma, þó ekkert væru þau skyld
og þó fjölskyldutengsl slitnuðu þá
slitnuðu ekki vináttuböndin.
Amma átti okkur eftir sem áður.
Nú er hún horfin yfir móðuna
aði fyrir einum til tveimur áratug-
um.
í dag hugsa ég um það starfs-
þrek sem Sigga amma hafði og þá
hjálpsemi við okkur öll systkinin.
Jafnvel eftir að amma var komin í
rúmið, var hugur hennar hjá
okkur og fjölskyldum okkar.
Við geymum minninguna um
Siggu ömmu og megi Guð varð-
veita hana.
S.K.G.
miklu og við minnumst hennar
alltaf með virðingu og þökk. Megi
Guð blessa minningu hennar.
Margrét Eyjólfsdóttir,
Siglufirði.
t
Þökkum innilega auösýnda samúö og vinarhug vlö andlát og útför
mannsins míns og fööur okkar,
ODDS A. SIGURJÓNSSONAR,
Hólagötu 24, Veatmannaeyjum.
Mjög góöar þakkir eru færöar til starfsfótks sjúkrahúss Vest-
mannaeyja, einnig til starfsfólks á deild 11-G Landspítalanum.
Magnea Bergvinsdóttir,
Rósa Oddsdóttir, Bergvin Oddsson,
Guömundur Oddsson, Hrafn Oddsson,
Svanbjörg Oddsdóttir, Lea Oddsdóttir,
tengdabörn og barnabörn.
Guðlaug Sigurðar
dóttir - Minning