Morgunblaðið - 11.09.1986, Side 50

50
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1986

8
js
4
Minning:
Gunnar Bjarnason
stýrimaður
Fenner
Reimar og
reimskífur
Tannhjól
og keðjur
Ástengi
Vald Poulsen
Suðurlandsbraut 10,
sími 686499.
Fæddur 7. október 1933
Dáinn 1. september 1986
Að kvöldi mánudags 1. septem-
ber lést vinur okkar Gunnar Bjami
Bjamason. Gunnar var búinn að
dvelja meira og minna á spítala
síðastliðið ár, en samt óraði engan
fyrir þessu.
Gunnar var giftur Guðrúnu Val-
gerði Einarsdóttur og eiga þau tvær
dætur, Helgu Kristínu og Kristínu
Valgerði. Þó að Gunnar og Gunna
hafi ekki átt nema tvær dætur, má
með sanni segja að bömin hafí ver-
ið mun fleiri, þ.e. ef við teljum með
öll þau böm og alla þá unglinga
sem sóttu til þeirra. Fyrir þau hafði
Gunnar alltaf tíma.
Gunnar var einstaklega góður og
vandaður maður. Það var ekki að
hans skapi að hallmæla fólki, held-
ur lét hann hlutina ósagða og tók
fólki eins og það var. Gunnar var
mikið fyrir fjölskyldu sína og hún
var honum allt. Hann var alltaf að
búa henni vel í haginn, um það
snerist hans líf. Gunnar var ákaf-
lega vinnusamur maður og hlífði
sér hvergi. Vegna þess hve sam-
hent þau Gunnar og Gunna voru,
náðu þau lengra en margur annar.
Þau byggðu sér myndarlegt hús og
starfræktu kleinuhringjagerð. Ég
minnist þess að þegar þau byijuðu
með kleinuhringina, bökuðu þau á
kvöldin ásamt því að vinna fullan
vinnudag. Lengi vel vom þau ein í
bílskúmum en svo fengu þau fólk
sér til aðstoðar. Það var bytjað
smátt og með lítinn vélakost enda
var Gunnar ekki fyrir það að flana
að neinu. Hann var ekki einn af
þeim sem kaupa hlutina fyrst en
safna svo fyrir víxlunum.
Til Gunnars sóttum við mikið,
ef okkur vantaði ráðleggingar eða
annars konar aðstoð. Okkur er það
sérstaklega minnisstætt hvað hann
styrkti okkur mikið þegar við áttum
í erfiðleikum vegna svika í fast-
eignaviðskiptum, en þá stóðu
Gunnar og Gunna eins og klettur
við hlið okkar. Gunnar og fjölskylda
hans hafa alla tíð tekið mikinn þátt
í uppeldi bama okkar eins og hjá
svo mörgum öðmm.
Ekki er það ætlun okkar að vera
með einhvert skjall enda hefði það
ekki verið að skapi Gunnars. Hann
var laus við allan hroka og dró frek-
ar en hitt úr því ef verk hans eða
framkoma var lofuð. Gunnar var
sem kallað er maður mikillar ná-
lægðar og því er erfítt fyrir hans
nánasta fólk að sætta sig við miss-
inn.
Kvöld eitt síðastliðinn vetur skall
á mikið óveður og Helga var ekki
heima, sofnaði Gunnar þá ekki fyrr
en hún var komin heim, þetta var
dæmigerður Gunnar. Það var líka
dæmigerður Gunnar að lauma sæl-
gæti eða pening í litlar hendur.
Eftir að Gunnar dó barst honum
bréf frá frænda sínum sem nú er
orðinn fullorðinn en hann býr er-
lendis um þessar mundir, hann
hafði skrifað Gunnari í fjarvem
sinni og lýst hvað á daga hans
dreif. Þetta er líka dæmigert fyrir
það hvað Gunnar skipaði stóran
sess í hjörtum margra hvort sem
það vom böm, unglingar eða full-
orðjð fólk.
A heimili Gunnars, Gunnu og
stelpnanna komu margir. Ættingjar
Gunnars komu þar mikið svo og
allt þeirra vinafólk. Allt þetta fólk
hefur nú látið Gunnu, Helgu og
Stínu njóta vináttu sinnar þessa
erfiðu daga. Þær uppskera nú það
sem þau hafa lagt inn sameigin-
lega. Við vitum líka að þetta fólk,
hvort sem það em skyldmenni
Gunnars og Gunnu eða vinafólk
þeirra og stelpnanna, á eftir að
hjálpast að við að létta undir með
þeim Gunnu, Helgu og Stínu þann-
ig að þær geti séð björtu hliðamar
á lífinu að nýju.
Megi góði guð styrkja Gunnu,
Helgu og Stínu svo og móður Gunn-
ars og tengdaforeldra en Gunnar
var þeim einstaklega kær.
Ella og Krummi
Gunnar Bjami Bjamason, stýri-
maður, lést á sjúkrahúsi í Reykjavík
1. september síðastliðinn aðeins 52
ára að aldri.
Þegar ég fletti Morgunblaðinu
þann 3. september sl. á leið heim
frá útlöndum og sá að minn góði
vinur og félagi væri látinn flugu í
gegnum huga minn minningar frá
tæplega 40 ára viðkynningu.
Persónuleg kynni okkar Gunnars
hófust þegar við áttum samleið um
tíma í Gagnfræðaskóla Vesturbæj-
ar árið 1947. Þá lágu leiðir aftur
saman í Stýrimannaskólanum í
Reykjavík, en _ þaðan útskrifaðist
Gunnar 1957. Árið 1958 urðum við
skipsfélagar á Gullfossi og vomm
þar saman í 4 ár. Þar áttum við
Gunnar saman góða og skemmti-
lega daga með alveg einstökum
félögum og vinum. Er gaman til
þess að hugsa í dag hversu sterk
bönd bindast milli manna á skipum
sem Gullfossi, en það skilja kannske
ekki aðrir en þeir sem þar vom.
Gunnar gekk að eiga æskuvin-
konu sína, Guðrúnu Einarsdóttur,
11. febrúar 1956 og varð þeim
tveggja bama auðið. Helga Kristín,
kennari, fædd 29. júlí 1957 og
Kristín Valgerður, hjúkmnamemi,
fædd 3. desember 1962. Gunnar
var tryggur maður og einstakur
fjölskyldufaðir. Þessi stóri myndar-
legi maður mátti ekki aumt sjá, þá
vildi hann hjálpa til og gerði mörg-
um góðan greiða. Ég og fjölskylda
mín urðum þeirrar gæfu aðnjótandi
að eiga Gunnar og fjölskyldu hans
að vinum. Nú þegar Gunnar er fall-
inn frá er hægt að segja að það sé
skammt stórra högga á milli í vina-
hópnum góða. Þeim hóp, sem
sameinaðist í ferðalögum til Laug-
arvatns og fleiri staða innanlands
sem utan. Á þeim ferðalögum naut
Gunnar sín einstaklega vel. Dugn-
aður hans og snyrtimennska kom
vel fram þegar tekið var til hendi
við sumarbústaði Stýrimannafé-
lagsins á Laugarvatni í vor- og
haustferðum. Þá voru allir með sín
böm og þeir eldri með bamaböm.
Við sem vorum í þessum hópi, eldri
sem yngri, þökkum Gunnari sam-
fylgdina.
Nú að leiðarlokum eiga ástkær
og dugmikil eiginkona og yndisleg-
ar dætur um sárt að binda. Það er
erfitt að hugga á svona stundu, en
þær og við öll fylgjum þessum góða
dreng síðasta spölinn með reisn, því
að þannig stóð hann að öllum sinum
málum í lifanda lífi.
Grétar Hjartarson
Að kvöldi hins 1. september sl.
lézt Gunnar Bjamason, stýrimaður,
í Landspítalanum í Reykjavík. Hann
hafði um árabil átt við nokkra van-
heilsu að stríða, en þó var hún ekki
þess eðlis, að óttast væri um líf
hans. Þvert á móti stóðu nú vonir
til, að komizt yrði fyrir rætur vand-
Skólaritvélar
Olympla ritvélamar eru allt í senn
skóla-, feröa- og heimilisritvélar. Ódýrar og
fáanlegar í mörgum gerðum.
Carlna áreiöanleg vél, búin margs
konar vinnslu sem aðeins er á stærri ritvélum.
Traveller de Luxe fyrirferöarlítil
og léttbyggð vél sem þolir auðveldlega hnjask
og ferðalög.
Reporter rafritvel með leiðréttingarbún-
aði. Fisléttur ásláttur auk annarra kosta stórra
skrifstofuvéla þótt Reporter
sé bæði minni og ódýrari.
Ekjaran
ÁRMÚLA 22, SÍMI83022108 REYKJAVÍK
ans svo að hann og við öll, vinir
hans og vandamenn, gætum á nýjan
leik tekið gleði okkar. En öllum að
óvömm þyrmdi skyndilega yfir úr
óvæntri átt og áður en við var litið
var öllu lokið. Þar með var hann
allur, þessi bemskuvinur minn og
frændi, sem alla tíð hefur verið mér
sem bezti bróðir.
Gunnar Bjami fæddist í
Reykjavík hinn 7. október 1933 og
var því 52 ára gamall er hann lézt.
Foreldrar hans voru sæmdarhjónin
Guðrún Gíslína Kristinsdóttir og
Bjami Kristjánsson veitingamaður
og vömbifreiðastjóri í Reykjavík.
Gunnar var yngstur þeirra bama.
Ekki nutu þau lengi móður sinnar
því að hún andaðist aðeins 26 ára
gömul hinn 18. apríl 1935. Stóð
Bjami þá einn upp með bamahóp-
inn en hélt þó áfram heimilið í félagi
við og með góðri aðstoð Kristínar
Guðmundsdóttur, tengdamóður
sinnar, og Jórunnar mágkonu, er
hann gekk síðan að eiga hinn 14.
maí 1937. Gunnar ólst upp á heim-
ili þeirra og jafnframt við hné
Kristínar ömmu sinnar. Þar undi
hann glaður í góðum hópi systkina
sinna: Kristins, leiðbeinanda hjá
SAA, Guðrúnar Erlu, húsfreyju, og
Jóns Hauks, sonar Bjama og Jór-
unnar, bónda á Þórisstöðum í
Grímsnesi. Þegar hann hafði aldur
til gekk hann hinn almenna
menntaveg og lauk þar námi með
venjulegum hætti.
Við Gunnar vomm tvímenningar
að skyldleika. Sterk bönd bundu
fjölskyldur okkar saman, ýmist
bjuggu þær í sama húsi eða i kall-
færi hvor við aðra, allt fram á
unglingsár okkar. Systkinahópamir
ólust því nánast upp saman. Þegar
við Gunnar vomm að komast til
vits og þroska urðu stórkostlegar
breytingar hérlendis af völdum
heimsstyijaldarinnar. Þá bjuggum
við í Þingholtunum og þar, eins og
víðar um bæinn, ægði öllu saman:
hitaveituskurðum langtímunum
saman, stóraukinni umferð manna
og bíla og alhliða návist þessa er:
lenda hers, sem í landinu var. í
þessari kös ólust reykvísk böm upp
á þessum ámm. Við Gunnar bjugg-
um nánast í miðbænum og því fór
fátt fram hjá okkur. Hann var
snemma bráðger, athugull, þrek-
mikill og atorkusamur. Hann fór
gjaman fyrir okkur frændum og
líkaði betur ef hann fékk sínu fram-
gengt. Pabbi hans hafði með
höndum umfangsmikinn veitinga-
rekstur í Kaffivagninum við
Reykjavíkurhöfn og þar vomm við
frændsystkin gjama með annan
fótinn. Gunnar var þar fremstur í
flokki og var harðduglegur við hlið
pabba síns. Á sunnudagsmorgnum
reyndum við að vakna nógu
snemma til að komast í sunnudaga-
skóla sr. Friðriks í KFUM eða til
sr. Áma í Fríkirkjuni. Það gekk að
vísu brösulega. Þannig var nóg að
starfa og ærið að sýsla. Þessi ár
em ógleymanleg.
Gunnar var ekki gamall þegar
sú stúlka varð á vegi hans, sem
hann kvæntist síðar. Þau Guðrún
Einarsdóttir kynntust í gagnfræða-
skóla og eftir það var leiðin ein og
hin sama. Þau gengu í hjónaband
hinn 11. febrúar 1956 og stofnuðu
heimili sitt í húsi foreldra hennar,
Einars Hjörleifssonar og Helgu
Sveinbjömsdóttur, á Hringbraut 24
hér í borg. Er þau bjuggu þar fædd-
ust dætur þeirra, Helga Kristín og
Kristín Valgerður, sem nú em báð-
ar vaxnar úr grasi. Helga er kennari
að mennt og starfar við Valhúsa-
skóla en Kristín lýkur senn námi í
hjúkmnarfræðum. Þessi fjölskylda
hefur alla tíð verið afar samhent,
jafnt í smáu sem stóm, og góður
andi ríkt á heimilinu. Þegar íbúðin
á Hringbraut 24 var orðin of lítil
réðust þau hjón í kaup á íbúð á
Lindarbraut 14 árið 1965. Árið
1977 reistu þau sér glæsilegt ein-
býlishús á Lindarbraut 35, Seltjarn-
amesi. Gunnar vann stöðugt við að
auka það og bæta, innanhúss og
utan, svo að það hentaði fjölskyld-
unni í hvívetna sem allra bezt.
Eftir að Gunnar lauk skyldunámi
var hann í fyrstu óráðinn í hvert
lífsstarfið skyldi vera. Stundaði
hann þá ýmis störf, sem til féllu,
m.a. var hann til sjós, bæði á
strandferðaskipum og togurum. Og