Morgunblaðið - 11.09.1986, Blaðsíða 56

56
félk í
fréttum
MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 11. SEPTEMBER 1986
„Mig dre ymdi um 1 PlllG AO*
dU V d Uö Janis t L Cillo Uí; íoplin“
- segir söngkonan Helen Terry, sem nú hefur sagt skilið við
hljómsveitina Culture Club fyrir fullt og allt
ar til fyrir skömmu síðan var
Helen Terry helst þekkt fyrir
að vera stelpan sem stóð á bak við
Boy George og skrækti. Nú stendur
hinsvegar enginn á bak við Boy og
skrækir, nema þá helst blaðamenn-
imir úr Fleet Street. Helen hefur
sagt skilið við sveitina Culture Club
og hafíð sólóferil. Nýlega sendi hún
frá sér smáskífu sem hefur að
geyma lagið „Act Of Mercy", ró-
legt, þroskað og grípandi lag og
senn mun stóra platan hennar,
„Blue Notes", koma á markað. „Ég
vona svo sannarlega að fólk muni
gefa sér tíma til að halla sér aftur
í sófa sínum og hlusta á þessa
plötu," segir Helen. „Ég er nefni-
lega mjög ánægð með hvemig
tekist hefur til, en óttast að allt það
umstang sem verið hefur í kringum
Boy George og heróínneyslu hans
komi til með að skaða söluna. Ég
hef nú þegar fengið á mig dágóðan
skammt af sögusögnum og fjölmiðl-
amir hafa svo sannarlega ekki legið
á liði sínu við að gera mig grunsam-
lega. Þeir virðast halda að það eitt,
að ég þekki Boy, hljóti að þýða að
ég sé líka á kafí í dópi. Þetta er
þó hinn mesti misskilningur. Ég hef
aldrei komið nálægt neinu eiturlyfí,
nema þá áfengi, og ég skal alveg
viðurkenna að af þeim veigum er
ég óhóflega hrifín," bætir hún við.
„Allur þessi kjaftagangur um eitur-
lyfjaneysluna er hinsvegar hættur
að vera fyndinn, hann er farinn að
skaða mannorð mitt og fer því
óskaplega í taugarnar á mér. Það
var þó ekki fyrr en lögreglan réðst
inn í íbúð mína og heimtaði að fá
að gera húsleit sem mér var endan-
lega nóg boðið. Ég get ekki séð að
kunningsskapur okkar Boy sé neinn
glæpur og neita því að sætta mig
við svona meðhöndlun. Meira að
segja veit ég afskaplega lítið um
þessi vandamál hans, hann vildi
aldrei ræða þau við mig eða nokk-
um annan, var orðinn var um sig
og afskaplega lokaður. Ég er þeirr-
ar skoðunar að þeir sem beri ábyrgð
á því, hvemig komið er fyrir hon-
um, séu blaðamennimir í Fleet
Street. Þeir hafa elt hann á röndum
í nokkur ár, búið til alls konar ós-
mekklegar sögur um hann og ekki
tekið minnsta tillit til tilfínninga
hans. Allt þetta álag, eltingaleikur
Helen Terry mótmælir því harðlega að þær Alison Moyet séu líkar.
„Við erum báðar svolítið bústnar en ólíkar að öllu öðru leyti,“ segir
hún.
og stöðug athygli fóru bara með
drenginn, og lái honum hver sem
vill. Ég er voðalega hrædd um að
þeir séu ekki margir, sem standast
myndu þessa raun án þess að reyna
að forða sér, flýja inn í einhvem
annan heim, sem í þessu tilviki var
heimur heróínsins. Stundum fínnst
mér sem í Fleet Street séu saman-
komnar allar ógeðslegustu sképnur
veraldar — sumir slúðurdálkahöf-
undamir em nefnilega óvægnari
og grimmari en nokkur villidýr. Við
verðum bara að vona að þeim hafí
ekki tekist að ganga gjörsamlega
frá George — hann eigi sér viðreisn-
ar von,“ segir Helen Terry.
Rödd Helen Terry er afskaplega
sérstök frir margra hluta skir. Hún
er hrein, tær og tilfínningarík, læt-
ur engan ósnortinn. Af samtíma-
söngkonum svipar henni mest til
Alison Moyet, sem þekkt er fyrir
lögin „Invisible", „All Cried Out“
og „That Ole Devil Called Love“ —
en vill þó ekki láta bera sig saman
við hana. „Þessi endalausi saman-
burður fer í taugamar á okkur
báðum. Það eina sem við eigum
sameiginlegt er að við emm báðar
aldar upp í Essex og emm báðar
dálítið bústnar — en að öllu öðm
leyti emm við mjög ólíkar. Hún er
miklu yngri og stærri en ég og radd-
imar em alls ekkert líkar — Hún
er mjög djúp — ég er hátt uppi.
Við emm báðar ágætar söngkonur
en syngjum hvor með sínu nefi,“
segir Helen. — En hver er mann-
eskjan á bak við röddina og nafnið
Helen Terry. „Ja, ég veit nú vart
hvað segja skal. Ég er andvíg ríkis-
stjóminni (í Bretlandi) svo og
aðskilnaðarstefnunni, fínnst kókos-
hnetur vondar en æðislega gaman
að fá mér í glas þó ég forðist að
verða full. Að nostra svolítið við
heimilið mitt finnst mér algjört
æði, ég vil hafa hlýlegt og notalegt
í kringum mig og á þess vegna tvo
ketti, svona til að kúra með. Svo
ér ég ferlegt fatafrík, á heilu skáp-
ana af fötum. Þegar ég var sextán
ára langaði mig mest til að vera
Janis Joplin, aka um á máluðum
Porsche, drekka einhver ósköp af
viskíi og eiga heilan helling af kær-
ustum. — En eins og sjá má hefur
sá draumur ekki orðið að vemleika.
Ég á ekki bíl og þó svo ég hafí
næstum því þrammað upp að altar-
inu í fyrra er ég nú ein á báti, eða
svona næstum því. í það minnsta
skipta kærastamir engum tugum.
— En ég elska það að syngja og
er því alsæl með lífíð og tilvemna
— og það er jú allt sem máli skipt-
ir, ekki satt?“ spyr Helen Terry og
brosir út að eyrum. Við verðum
víst að jánka því.
Megas
og Sykurmolamir
í Stálsmiðjunni
að lagði enginn niður vinnu
í Stálsmiðjunni á dögunum
þó að heil rokkhljómsveit tæki sér
bólfestu í miðju neistafluginu um
stundarsakir, ásamt sjónvarps-
mönnum vopnuðum viðeigandi
útbúnaði til þess að festa allt sem
fram fór á fílmu.
Þama var verið að taka upp
um hálfrar klukkustundar langan
þátt fyrir sjónvarpið þar sem
Megas flytur eigin lög í nýstáriegu
umhverfí og nýtur við það aðstoð-
ar þriggja vaskra sveina úr hinni
nýstofnuðu hljómsveit Sykurmol-
unum, Braga Ólafssonar, Sig-
tryggs Baldurssonar og Friðriks
Erlingssonar. En þeir vom áður
meðlimir Kuklsins, sem nú er nið-
ur lagt.
Stjómandi upptökunnar var
Björn Emilsson, en hann mun
einnig hafa átt hugmyndina að
upptökustaðnum. Sagði Bjöm að
menn væm ánægðir með útkom-
una, en þátturinn kemur væntan-
lega fyrir sjónir almennings á
skjánum með haustinu.
Megas og sykurmolarnir þrír taka lagið í
Stálsmiðjunni við upptökur á tónlistarþætti,
sem væntanlega kemur fyrir augu sjón-
varpsáhorfenda með haustinu. F.v. Bragi
Ólafsson, Sigtryggur Baldursson, Megas og
Friðrik Erlingsson.