Morgunblaðið - 06.08.1987, Blaðsíða 46

MORGUNBLAÐIÐ, FIMMTUDAGUR 6. ÁGÚST 1987
46
Minning:
*
Sigurbergur Ama-
son verslunarmaður
Fæddur 27. febrúar 1910
Dáinn 28. júlí 1987
„Lofaður sé Guð og faðir Drott-
ins vors Jesú Krists, sem eftir
mikilli miskunn sinni hefur endur-
fætt oss til lifandi vonar fyrir
upprisu Jesú Krists frá dauðum, til
óforgengilegrar, flekklausrar og
ófölnandi arfleifðar, sem yður er
geymd á himnum. Kraftur Guðs
varðveitir yður fyrir trúna til þess
að þér getið öðlast hjálpræðið, sem
er þess albúið að opinberast á
síðasta tíma.
Fagnið því, þótt þér nú um
skamma stund hafíð orðið að
hryggjast í margs konar raunum.
Það er til þess að trúarstaðfesta
yðar, langtum dýrmætari en for-
gengilegt gull, sem þó stenst
eldraunina, geti orðið yður til lofs
og dýrðar og heiðurs við opinberun
Jesú Krists. Þér hafið ekki séð
hann, en elskið hann þó. Þér hafið
hann ekki nú fyrir augum yðar, en
trúið samt á hann og fagnið með
óumræðilegri og dýrlegri gleði,
þegar þér eruð að ná takmarki
trúar yðar, frelsun sálna yðar.“
(1. Pét. 1,3-9).
Þessi undursamlegu orð Ritning-
arinnar um hina lifandi von eru
mér efst í huga, er ég hugsa til
hins kristna bróður míns og vinar,
Sigurbergs Ámasonar, sem nú hef-
ur fullnað skeið sitt og náð takmarki
trúarinnar.
Hann las þessi orð endur fyrir
löngu fyrir okkur foringja í sumar-
búðum í Vatnaskógi í upphafi
bænastundar. Það var byijunin á
langri, góðri samfylgd okkar í
kristilegu starfí innan kirkjunnar.
Ég man að mér fannst þessi lof-
gjörðarorð fara vel í munni þessa
einlæga og hógværa manns. Þau
urðu mér kær og maðurinn einnig.
Bræðrum hans, Ingvari og Hró-
bjarti, hafði ég kynnst á æsku- og
unglingsárum í Kristilegu félagi
ungra manna og leit upp til þeirra
og hafði mætur á þeim. Guðlaugu,
systur þeirra, kynntist ég síðar í
sunnudagaskólastarfinu. Hún er
þeirrar sömu, góðu gerðar og hinir
látnu bræður hennar.
Eftir góða samveru í Vatnaskógi
lágu leiðir okkar Sigurbergs líklega
næst saman við stofnun Gídeonfé-
lagsins 1945. Þar höfum við átt
saman ótaldar góðar samveru-
stundir í „Drottins bræðrasveit" í
yfír 40 ár. Verkefnið þar var og
er að útbreiða Guðs heilaga orð.
Og það hefur vissulega verið gert
í ríkum mæli.
Hólmveijar, utanfarar KFUM
1953, var hópur 47 drengja, sem
markaði spor á sínum tíma. Þar var
með Pálmar, einn af sonum þeirra
hjóna, Sigurbergs og Lydíu. Þessi
hópur kynntist í Danmörku Park-
drengekoret, drengjakór KFUM í
Kaupmannahöfn, sem kom í endur-
teknar söngferðir til íslands á
vegum Hólmveija. Þá varð hið
myndarlega heimili foreldra Pálm-
ars dvalarstaður danska söngstjór-
ans og konu hans. Á glöðum og
góðum dögum knýttust þá mörg
góð vináttubönd milli íslands og
Danmerkur.
Svo kom samstarfíð í sunnudaga-
skóla KFUM. Þangað kom Sigur-
bergur með syni sína og lék á
hljóðfæri undir glaðan söng bam-
anna.
Árið 1962 urðum við samverka-
menn í Hallgrímskirkju, er hann
var kjörinn þar í sóknamefnd. Hann
var þar lengi ritari og geyma fund-
argerðarbækur kirkjunnar fagra
rithönd hans. Oft hefur reynt á í
störfum fyrir Hallgrímskirkju og
ljúft er nú að minnast þess hve
hollur og góðviljaður Sigurbergur
var þar frá fyrstu tíð. Og ánægju-
legt var að hann skyldi vera með í
að fullna verkið við byggingu
Hallgrímskirkju og upplifa vígslu
hennar 1986. Það var stór stund
sem eiginkona Sigurbergs, Lydía,
formaður Kvenfélags Hallgríms-
kirkju, átti góðan þátt í að gera
sérstaklega minnisstæða og litríka.
Og enn mættust leiðir okkar á
nýjum starfsvettvangi kirkjunnar,
er ég árið 1967 gerðist fram-
kvæmdastjóri elsta starfandi félags
á íslandi, Hins íslenska biblíufé-
lags, er stofnað var 1815. Þar var
Sigurbergur fyrir, sem annar aðal-
fundarkjörinn endurskoðandi fé-
lagsins. Það var gott að njóta
ábendinga og leiðsagnar hins frá-
bæra bókhaldsmanns við gerð og
frágang reikninga. Það voru fag-
mannleg og vönduð vinnubrögð
hans við skoðun og áritun ársreikn-
inga til hins síðasta.
Að eiga Sigurberg að vini og
samverkamanni í áratugi í hinu
kristn starfí hefur orðið mér til
mikillar blessunar og fjölmörgum
öðrum veit ég. Fyrir allt þetta vil
ég þakka nú er leiðir skiljast um
sinn. Hin góða von sameinaði okkur
og auðgaði líf okkar ríkulega. Með
það í huga og lofgerðarorðin fram-
anskráðu, sendum við, samverka-
mennimir f Hallgrímskirkju, öllum
ástvinum Sigurbergs hlýjar kveðjur
og biðjum þeim ástar og náðar
Guðs í nútíð og framtíð, Hins hug-
ljúfa bróður, Sigurbergs, munum
við minnast með þökk og mikilli
virðingu.
Hermann Þorsteinsson
Vinur minn, Sigurbergur Áma-
son, verður í dag til moldar borinn.
Sé ég þar á eftir góðum dreng og
traustri hjálparhellu. Fundum okk-
ar bar fyrst saman í KFUM; þá var
ég í yngsta hópnum, en Sigurberg-
ur var þá þegar einn þeirra sem
tóku þátt í starfínu af alúð og
áhuga. Minningar mínar um Sigur-
berg á þessum árum eru einna
skýrastar frá dvölinni í Vatnaskógi
sumarið 1929. Þar kom svo greini-
lega fram, hve Sigurbergur var
viljugur að hjálpa til, svo dvölin þar
yrði sem ánægjulegust.
Eftir nám í Verslunarskólanum
fór Sigurbergur til framhaldsnáms
í Bretlandi. Eg var einnig við nám
erlendis og því fór svo, að við
sáumst ekki aftur fyrr en eftir
stríðið. Þá var Sigurbergur kvæntur
hinni mætu konu sinni Lydíu Pálm-
arsdóttur, sem ég þekkti vel úr
unglingahópi reykvískrar skóla-
æsku. Þau áttu þá þegar þijá drengi
og síðar bættist einn við; allir hinir
mannvænlegustu menn, sem fyrir
löngu hafa stofnað sín eigin heimili.
Ég hafði einnig kvænst í Dan-
mörku meðan stríðið geisaði og kom
heim með konu sem ekki þekkti
mikið til íslands. Sigurbergur og
Lydía hjálpuðu okkur þá yfír erfíða
byijunartíma hér heima, og þróuð-
ust kynni okkar í fjölskylduvináttu.
Við gleymum ekki þeirri útréttu
vinarhendi.
Það reyndi á vináttuna þegar ég
fékk möguleika á að stofna fyrir-
tæki, sem sérhæfði sig í myndmæl-
ingum og kortagerð. Eg þurfti varla
að spyija: Sigurbergur var strax
tilbúinn að standa á bak við mig
með ráðum, dáð og fjármunum og
hann fékk vin sinn Ólaf Guðjónsson
til liðs við sig. Þremur árum síðar,
þegar þeir Sigurbergur og Ólafur
settu á stofn sitt fyrirtæki var
hægt að styðja þá og jafna metin.
Sigurbergur hafði sérlega næmt
auga fyrir nýjungum og þróun í
iðnaði. Þetta kom svo vel_ í ljós við
stofnun fyrirtækis þeirra Ólafs, sem
sérhæfði sig í smáílátum úr kartoni
og síðar úr plasti.
Síðari ár Sigurbergs eignuðust
hann og kona hans sameiginlegt
áhugamál, sem var bygging Hall-
grímskirkju. Það var þess vegna
mikið gleðiefni að hann gat verið
viðstaddur vígslu kirkjunnar, þó
hann þá væri langt leiddur af þeim
sjúkdómi sem dró hann til dauða.
Á þessum erfiða degi sendum við
samúðarkveðju til Lydíu, sona og
fjölskyldna þeirra. Minnist þess að
þrátt fyrir mörg áhugamál þá var
ætíð efst í huga Sigurbergs kona
hans og synir. Og Sigurbergi þakka
ég fyrir vináttuna. Friður Guðs fylgi
þér ætíð.
K.
í dag er kvaddur í Hallgríms-
kirlq'u Sigurbergur Ámason, fyrr-
verandi framkvæmdastjóri. I
Hallgrímskirkju hittumst við síðast
við messugjörð á björtum sunnu-
dagsmorgni, eins og svo oft áður.
Hallgrímskirkja var Sigurbergi
hjartfólgin og guðsþjónusta helgi-
dagsins gleði og yndi. Mér er í
bamsminni þessi fallegu hjón, Sig-
urbergur og Lýdía, sem áttu sitt
fasta sæti undir prédikunarstól
Hallgrímskirkju, og mér fannst eins
og ómissandi partur af prýði þess
húss og helgrar þjónustu þar. Síðar
átti ég eftir að kynnast því að þetta
var ekki bara bamaleg ímyndun.
Hallgrímskrikju var Sigurbergur
ómetanlegur liðsmaður, og þau
hjónin bæði, því annað verður ekki
nefnt án hins, svo einstaklega sam-
rýmd og samhent vom þau í því
að hlynna að og styðja kirkju sína
og söfnuð. Hann sat í sóknamefnd
Hallgrímssafnaðar í áraraðir og var
ritari hennar hin síðari árin, hún
formaður Kvenfélags Hallgríms-
kirkju. Margar og hjartfólgnar era
minningamar um samskipti við
hann og þau hjón í kirkju og utan.
Ungum prestshjónum var gott að
njóta þeirra að, uppörvunar og holl-
ráða hans og margvíslegs stuðnings
í starfí, svo og einlægrar vináttu
þessa glaðlynda ljúfmennis og hans
góðu og mikilhæfu konu.
Góður Guð launi það allt og blessi
minningamar björtu. Ungur gafst
Sigurbergur Drottni. Hann var einn
af „drengjunum hans sr. Friðriks"
og mótaðist af karlmannlegri og
fagnandi trúargleði hans, og oft
vitnaði hann í ljóð og söngva sr.
Friðriks, sem vora honum hugstæð-
ir. KFUM átti í honum traustan
liðsmann, og kristniboðið studdi
hann með ráðum og dáð.
Sigurbergur Ámason var gæfu-
maður og horfði á ævikvöldi sáttur
og þakklátur yfír farinn veg. Þar
var þakkarefnið mest og stærst að
sjálfsögðu Lýdía. Engum duldist sú
gagnkvæma virðing og ást sem ríkti
í sambúð þeirra og mótaði heimili
þeirra, og með stolti og gleði bar
hann fyrir bijósti lífsgæfu drengj-
anna sinna og niðjahópsins stóra.
Síðustu árin vora honum ólýsanlega
erfið, og byrði ellinnar honum afar
þungbær. Kærkomin var hvíldin þá
svefn dauðans seig á brá. En hvfldin
hjá Drottni er líf. Líf í fylling sinni
og fölskvalausri gleði í morgun-
ljóma upprisudagsins. Mættum við
öll mætast í gleði endurfunda á
þeim bjarta morgni í tilbeiðslunni
eilífu frammmi fyrir hástóli hins
upprisna Drottins. Við Kristín send-
um Lýdíu og ástvinum öllum okkar
innilegustu samúðarkveðjur.
Karl Sigurbjörnsson.
Mig langar til að minnast hjart-
kærs föðurbróður míns fáeinum
orðum. Geri ég það i nafni móður
minnar og systkina og viljum við
öll fá að tjá þakklæti okkar og virð-
ingu fyrir þessum góða frænda
okkar og mági, sem reyndist okkur
ætíð sem besti faðir og bróðir.
Móöir okkar,
UNNUR SIGURJÓNSDÓTTIR,
Austurbrún 6,
Reykjavik,
lést 4. ágúst á gjörgæsludeild Borgarspítalans.
Fyrir hönd tengdabarna og barnabarna,
Slgrún Stella Guðmundsdóttir,
Kristín Bjarney Guðmundsdóttir,
Sigurjón Guðmundsson.
t
Eiginmaður minn og faðir,
MAGNÚS BRYNJÓLFSSON,
bókbandsmelstari,
Lynghaga 2,
er látinn. Svanfriður Jóhannsdóttir,
Brynjólfur Magnússon.
t
Elskuleg eiginkona min, móðir okkar, dóttir og stjúpdóttir,
GUÐLAUG RAGNHILDUR ÚLFARSDÓTTIR,
Seljabraut 38, Reykjavík,
lést á Landspítalanum 4. ágúst.
Jarðarförin auglýst síðar.
Hinrik Sigurjónsson,
Úlfar Hinriksson,
Ruth Hinriksdóttir,
Hrefna Svava Þorsteinsdóttir,
Eyjólfur Arthursson.
t
Þökkum vinsemd og hlýhug við andlát og útför mannsins míns,
föður okkar, tengdaföður og afa,
GUNNLAUGS PÉTURSSONAR
fyrrverandi borgarritara.
Reykjavíkurborg eru færðar þakkir fyrir auðsýnda virðingu við
minningu hins látna.
Kristín Bernhöft Pótursson,
Sverrir Haukur Gunnlaugsson, Guðný Aðalsteinsdóttir,
Kristfn Katrín Gunnlaugsdóttir, Erlendur Guðmundsson,
Pétur Gunnlaugsson,
Ólafur Gunnlaugsson
og barnabörn.
Beggi frændi var yngstur sinna
systkina, sem vora sex að tölu, þau
Ingvar, Guðlaug, Hróbjartur, Run-
ólfur, Helgi og Sigurbergur.
Guðlaug ein er enn á lífi, komin á
tíræðisaldur. Foreldrar þeirra vora
Árni Runólfsson, bóndi í Áshóli í
Holtum, síðar starfandi í Reykjavík
og Margrét Hróbjartsdóttir, hús-
freyja.
Sigurbergur ólst upp á kristnu
heimili, þar sem trúin á Guð var í
hávegum höfð og mótaði allt lífíð
þar. Trúin á Jesúm Krist mótaði líf
Sigurbergs allt til hinstu stundar
og var honum það dýrmætasta, sem
hann átti. Snemma lágu spor hans
í KFUM og þar var hann virkur
félagi alla tíð. Þar eignaðist hann
marga góða vini, og má þar fyrstan
nefna sr. Friðrik Friðriksson, stofn-
anda KFUM og K á íslandi. Sr.
Friðrik var heimilsvinur hjá Sigur-
bergi og Lydíu konu hans og
minnist ég þess á mínum æskuáram
er sr. Friðrik kom vikulega á heim-
ili þeirra hjóna til að tala inn á
segulband ýmislegt af því, sem á
daga hans hafði drifíð. Þessir þætt-
ir vora bæði fróðlegir og skemmti-
legir eins og maðurinn sjálfur og
var mörgum boðið að koma og
hlusta á, m.a. okkur systkinunum
og móður okkar. Var það einkenn-
andi fyrir Sigurberg og Lydíu, að
þau vildu leyfa fleiram að njóta
gæðanna með sér í þessu sem svo
mörgu öðru. Ógleymanlegar og
helgar vora þessar stundir, þegar
þessi guðsmaður og virðulegi öld-
ungur sagði frá og_ svaraði spum-
ingum Sigurbergs. Ég man líka svo
vel gleði Sigurbergs á þessum
stundum. Þær vora honum mjög
dýrmætar, ekki síst vegna nærvera
þessa aldna vinar síns, en einnig
vegna okkar hinna, sem komum.
Sigurbergur vr mikill heimilis-
maður og gerði allt, sem hans valdi
stóð til að prýða heimili sitt, ásamt
sinni ágætu og dýrmætu eiginkonu,
Lydíu. Það var alltaf hátíð að kom
inn á heimili þeirra. Alltaf var
manni tekið opnum örmum og af
slíkri alúð og reisn, að manni fannst
maður vera í hávegum hafður. Allt
það besta var á borð borið og sjálf-
ur var Sigurbergur glaður og reifur
og lagði sig fram um að gera sam-
verastundina sem ánægjulegasta.
Hann var alltaf ljúfur og gaman-
samur og uppörvaði alla með góðum
orðum og háttprúðri framgöngu.
Ég minnist þess líka, hvað Sigur-
bergur var alla tíð hrifinn af sinni
konu. Það var í rauninni óvenjulegt
að sjá mann sýna það svona augjós-
lega, hve ástfanginn hann var og
hversu mikils hann mat eiginkonu
sina. Þetta hafði djúp áhrif ámig
sem bam og ungling og ég hugsaði
oft, að Lydía hlyti að vera alveg
einstök kona, sem ég sá auðvitað
líka, að hún var og er. Fram á
síðustu stundu hélst hrifning Sigur-
bergs á henni og þrátt fyrir alvarleg
veikindi, sem ollu mikilli gleymsku,
þá gleymdi hann aldrei að tjá þakk-
læti sitt fyrir þá dýrmætu perlu,
sem kona hans var honum. Þetta
segir líka mikið um hann sjálfan.
Ógleymanlegar era jólaveislum-
ar heima hjá þeim, þegar við voram
böm. Á 2. jóíadag var okkur alltaf
boðið til þeirra, og var það feiknar-
lega mikið tilhlökkunarefni. Það
vora mörg önnur böm boðin, ásamt
foreldram sínum og þama var glatt
á hjalla og yndislegt að vera. Á
þessum tíma vora drengimir þeirra
þrír, nokkuð yngri en við systkinin,
flest okkar. Það vora þeir Pálmar
Ámi, Ólafur Viggó og Grétar.
Seinna kom Friðrik, en hann er um
10 áram yngri en Grétar. Pálmar
Ámi er hljóðfærasmiður, Ólafur
Viggó löggiltur endurskoðandi,
Grétar og Friðrik báðir læknar. Sig-
urbergur talaði oft um þá miklu
gjöf, sem Guð hafði gefíð þeim hjón-
um í mannvænlegum og góðum
sonum, og einnig í góðum tengda-
dætram, barnabömum og bama-
bamabömum. Það var honum mikið
gleðiefni, að synir hans allir fengu
þá menntun, sem hugur þeirra
stefndi að. Sjálfur hafði hann hlotið
góða menntun á æskuáram sínum.
Það þótti ekki eins sjálfsagt þá og
það er nú. Hann lauk námi úr Versl-
unarskóla íslands 1930. Fór síðan
til framhaldsnáms við ýmsa skóla
í Englandi og nam bókhald og end-